25.05.2018 Παρασκευή

Έκλεισε το γυμναστήριο στο οποίο πήγαινα πάνω από δέκα χρόνια... Έτσι απλά... και ξαφνικά... από το χθες στο σήμερα... χωρίς καμία προειδοποίηση... Πέρασα από εκεί... ήταν τα πάντα σκοτεινά και εκείνη την στιγμή ήμασταν επτά-οκτώ άνθρωποι... που μας ενημέρωναν για την κατάσταση. Επτά-οκτώ άνθρωποι που έρχονταν για χρόνια σε αυτόν τον συγκεκριμένο χώρο κάθε πρωί... Που τους γνωρίζω χωρίς να τους γνωρίζω... Που τους νιωθω οικογένεια χωρίς να είναι οικογένεια... Κοιταζόμασταν και δεν είχαμε τι να πούμε... Πού θα βρεθεί τώρα άλλο γυμναστήριο στην γειτονιά με μπλε στρώματα ενόργανης γυμναστικής; Πού θα βρεθεί άλλο γυμναστήριο που θα μου δίνουν κλειδί για να μπαίνω μόνη μου στην αίθουσα; Στα απρόσωπα γυμναστήρια του σήμερα ήταν πολύτιμο το συναίσθημα του να έχεις πρόσωπο... Μία κοπέλα με την οποία φύγαμε μαζί συζητώντας το πώς αισθανόμαστε... Είπε "Εις το επανιδείν"... Αυτό, λοιπόν, θα γράψω κι εγώ... Εις το επανιδείν... Τι κρίμα... να μην μένουν ίδια... όσα θα ήθελα να μένουν ίδια...