28.05.2018 Δευτέρα

28.05.2018 Δευτέρα

Ξεκίνησε, λοιπόν, η αναζήτηση γυμναστηρίου... Πρώτο γυμναστήριο και πρώτο βασικό θέμα: Δεν μπορούν να μου δίνουν κλειδί για αίθουσα… Κι είχαν υπέροχες αίθουσες! Και είναι άδειες τόσες ώρες! Δεν είναι κρίμα να μένουν οι αίθουσες άδειες χωρίς ανθρώπους να δημιουργούν μέσα σε αυτές; (Έσπασε η καρδιά μου... Πάμε παρακάτω...)

30.05.2018 Τετάρτη

Πηγαίνω, λοιπόν, στο σημερινό γυμναστήριο (τελικά έχω μιλήσει με τον υπεύθυνο πριν τηλεφωνικά και μου έχει πει πως η αίθουσα είναι ανοιχτή για να μπαίνει όποιος θέλει, όταν δεν έχει ομαδικά προγράμματα)... Μπαίνοντας συναντάω μπροστά μπροστά έναν από το προηγούμενο γυμναστήριο... με ρωτάει αν θα πάω κι εγώ εκεί, του απαντάω πως ακόμα δεν ξέρω, αρχίζει τα "Όλα συμβαίνουν για καλό..." και κάτι τέτοια... Εγώ του λέω τα δικά μου τα γνωστά τα "Θα δούμε..." αφού αισθάνομαι πως τα πράγματα απλά συμβαίνουν. Δεν συμβαίνουν για καλό ή για κακό. Απλά συμβαίνουν κι εμείς προσαρμοζόμαστε σε αυτά... Τώρα το καλό, κακό είναι σχετικό κι ανάλογο με τον καθέναν μας... Λίγο πιο πέρα ένας άλλος από το γυμναστήριο μας, ο οποίος μου λέει κι αυτός "Εδώ να έρθεις, είναι καλά..." και κάτι τέτοια, που είναι τα μηχανήματα τέλεια και που δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο... Τέλος πάντων, μιλάω με έναν κύριο στην γραμματεία που μου λέει τι καλής ποιότητας που είναι όλα εκεί... Του λέω πως ενδιαφέρομαι μόνο για την αίθουσα... Και με αφήνει να μείνω χωρίς να πληρώσω για σήμερα... απλά για να δω το γυμναστήριο... Μπαίνω στην αίθουσα είναι ήδη κάποιος... Του λέω αν τον πειράζει να μπω κι εγώ... μου λέει πως αυτό θα με ρώταγε κι αυτός... Κάθομαι σε μία γωνία... κι αναρωτιέμαι πώς στο καλό θα προσαρμοστώ... Είναι κι αυτή μία λύση αν δεν βρω άλλη... 90% μου είπαν πως η αίθουσα είναι άδεια και δεν έχει κανέναν... Προφανώς, έπεσα στο 10%... Επίσης, είπαν πως δεν θα μου ανοίγουν κλιματισμό και οι ώρες που πηγαίνω... αλλά ας μην μένω στα αρνητικά... Στοπ. Κάθομαι δειλά δειλά σε μια γωνίτσα και κάνω ακόμα πιο δειλά δειλά κάτι ασκήσεις... Κοιτάζω γύρω γύρω... Ναι, αλλά δεν έχει μπάρες... Ναι, αλλά δεν έχει... Στοπ. Σταματάω το μυαλό μου. Δεν έχει νόημα. Αποδοχή και προσαρμογή. Προσαρμογή και αποδοχή. Έρχονται μετά και κάτι άνθρωποι για να φτιάξουν κάτι που έχει χαλάσει, αρχίζουν να σκαρφαλώνουν στις σκάλες και να ανοίγουν τα ταβάνια... Έρχεται μετά κι ο γυμναστής και μου λέει "Έπεσες στην μέρα... Δεν είναι έτσι τις άλλες μέρες... Απλά σήμερα έχουν κάτι εργασίες...". ''Δεν πειράζει" λέω... "Έτσι κι αλλιώς, πρόλαβα να μείνω λίγο. Σας ευχαριστώ που με αφήσατε να μείνω σήμερα το είχα ανάγκη."... Τι να πει κι ο άνθρωπος... Μάλλον του φάνηκα λίγο εξωγήινος... Φεύγω και αισθάνομαι εξόριστη. Στο όνειρό μου χθες το βράδυ έβλεπα πως είχα αίθουσα. Στο δεύτερο όνειρό μου έβλεπα πως είχα χρήματα. Τόσο ρεαλιστικά όνειρα είναι περίεργο για εμένα. Συνήθως, είναι επιστημονικής φαντασίας τα όνειρά μου. Τώρα το γύρισαν στον ρεαλισμό κι αυτά. Λύθηκαν προβλήματα στα όνειρα. Στην πραγματικότητα δεν ξέρω τι γίνεται... Τέλος πάντων, αύριο έχω συνάντηση με έναν άλλον γυμναστή άλλου γυμναστηρίου ο οποίος με ξέρει από το γυμναστήριο που πήγαινα στο πριν από το δέκα χρόνια γυμναστήριό μου. Με ξέρει ο άνθρωπος... ούτε που ξέρω πόσα χρόνια... Δώδεκα-δεκατρία-δεκαπέντε; Σκέφτομαι μήπως επειδή με θυμάται κι εκείνος να πηγαίνω χρόνια στο προηγούμενο του προηγούμενου γυμναστηρίου μήπως μου κάνει την χάρη και βρει κάποιο τρόπο να μπαίνω στην αίθουσα... Επίσης, εκείνος ξέρει ήδη πόσο εξωγήινος είμαι (από τότε μου έλεγε που κάνω τα δικά μου και δεν μπαίνω σε κάποιο πρόγραμμα) οπότε ίσως αυτό να βοηθήσει... Θα δούμε... Θα δούμε... Θα δούμε... Αυτά για σήμερα... Αυτά για τώρα... Πάω να κάνω δημιουργικοδουλίτσες...