Δεν ξέρω

(παρελθοντικά κείμενα που μοιράζονται στο παρόν)


Δεν ξέρω


Δεν ξέρω. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω. Συνέχεια σημειώνω πως «Δεν ξέρω». Τις τελευταίες εβδομάδες, τους τελευταίους μήνες, τα τελευταία χρόνια, τον τελευταίο καιρό... «Δεν ξέρω». Δύο λέξεις. Που περιγράφουν την πραγματικότητα. Χωρίς περισπασμούς. Χωρίς παραπάνω προσπάθεια. Χωρίς πολλά πολλά. Λένε αυτό που λένε. Απλά και ειλικρινά. «Τι κάνεις στην ζωή σου;» «Δεν ξέρω», «Είσαι ευτυχισμένος;» «Δεν ξέρω», «Πώς θα συνεχίσεις;» «Δεν ξέρω», «Πώς τα καταφέρνεις;» «Δεν ξέρω», «Ποια είσαι;» «Δεν ξέρω», «Τι θέλεις;» «Δεν ξέρω», «Τι κάνεις;» «Δεν ξέρω», «Τι θέλεις να κάνεις;» «Δεν ξέρω», «Τι ξέρεις;» «Δεν ξέρω», «Πώς είναι να μην ξέρεις;» «Δεν ξέρω», «Τι αισθάνεσαι;» «Δεν ξέρω», «Τι σκέφτεσαι;» «Δεν ξέρω»... Δεν είμαι υποχρεωμένη να ξέρω. Μπορεί να μην ξέρω. Μπορώ να μην ξέρω. Έχω δικαίωμα να μην ξέρω. Μπορεί, όμως, και να ξέρω... Μπορεί να ξέρω τι σκέφτομαι και να μην θέλω να το μοιραστώ, μπορεί να ξέρω τι αισθάνομαι και να μην θέλω να το εκφράσω, μπορεί να ξέρω πως είναι να μην ξέρω αλλά να μην έχω την διάθεση να το εξηγήσω, μπορεί να ξέρω τι ξέρω και τι δεν ξέρω αλλά να μην έχω όρεξη να το διαχωρίσω, μπορεί να ξέρω τι θέλω να κάνω αλλά να μην θέλω να το αναφέρω, μπορεί να ξέρω τι κάνω αλλά να μην θέλω να μιλήσω για αυτό, μπορεί να ξέρω τι θέλω αλλά να πιστεύω πως δεν έχει νόημα να το πω, μπορεί να ξέρω ποια είμαι αλλά να γνωρίζω πως το ποια είμαι φαίνεται και δεν μιλιέται, μπορεί να μην πιστεύω πως τα καταφέρνω, μπορεί να μην πιστεύω πως συνεχίζω όπως θα ήθελα να συνεχίσω, μπορεί να είμαι ή να μην είμαι ευτυχισμένη και μπορεί να κάνω στην ζωή μου ό,τι κάνω χωρίς αυτό να σημαίνει πως θέλω να κάτσω να το αναλύσω... Μπορεί να ξέρω... πως δεν είναι τα πράγματα έτσι όπως τα θέλω... Μπορεί να ξέρω... πως τα πράγματα αρχίζουν ή δεν αρχίζουν να γίνονται όπως τα θέλω... Μπορεί να ξέρω...

Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά... Μπορεί απλά να μην ξέρω...