Σέρνεται Σέρνεται

Θυμάστε ένα παιχνίδι που παίζαμε παλιά και που λεγόταν «Πετάει, Πετάει»;
Έλεγε ένας «Πετάει, πετάει» το άλφα ή το βήτα και οι υπόλοιποι σηκώναν το χέρι αν πέταγε το άλφα ή δεν το σηκώναν αν δεν πέταγε το βήτα.

«Πετάει, πετάει ο αετός...» σηκωνόντουσαν τα χέρια.
«Πετάει, πετάει η αγάπη...» δεν σηκωνόντουσαν τα χέρια.
«Πετάει, πετάει ο χαρταετός...» σηκωνόντουσαν τα χέρια.
«Πετάει, πετάει η απάτη...» δεν σηκωνόντουσαν τα χέρια.

Για κάποιο λόγο, αυτόν τον καιρό, το μυαλό μου σκέφτεται συνέχεια αντί για πετάει, πετάει... σέρνεται, σέρνεται...

Νιώθω πως όλα σέρνονται... Και νιώθω πως αν παίζαμε τώρα αυτό το παιχνίδι... θα σήκωνα το χέρι μου όχι μόνο στα φίδια που σέρνονται... αλλά στο ίντερνετ που σέρνεται, στον υπολογιστή που σέρνεται, στο κινητό που σέρνεται... και μετά θα έφευγα και από όλα τα τεχνολογικά που σέρνονται... και θα πήγαινα στα μη τεχνολογικά... στις προσπάθειές μου που σέρνονται... στις στιγμές μου που σέρνονται... στην ζωή μου σέρνεται... στον εαυτό μου σέρνεται...

Τόσο σούρσιμο, αδερφέ μου, δύσκολα αντέχεται...

Πώς περάσαμε από το «πετάει πετάει» στο «σέρνεται σέρνεται»... δεν το κατάλαβα... Πότε και πώς μας έκοψαν τα φτερά... ούτε που το προσέξαμε... Πονέσαμε μα δεν δώσαμε σημασία... κι έτσι απλά βρεθήκαμε στο έδαφος να σερνόμαστε...

Να ζητιανεύουμε... για λίγο ενδιαφέρον, για λίγη αγάπη, για ελάχιστη προσοχή, για ελάχιστη αξιοπρέπεια... Να ζητιανεύουμε... για να υπάρχει μία γεύση τέχνης και μία στάλα ζωής...

Σέρνεται, σέρνεται... η σκέψη μου. Σέρνεται, σέρνεται... και το συναίσθημα μου.
Σέρνονται, σέρνονται... οι άνθρωποι. Σέρνονται, σέρνονται... και οι σχέσεις.
Σέρνεται η επικοινωνία. Σέρνεται και η ψυχολογία.
Ένα μόνιμο σούρσιμο.
Μία μόνιμη ζητιανιά.
Για τα απλά, για τα αυτονόητα, για τα αληθινά.

Και κάπου στην πορεία, κουράζεσαι, εξαντλείσαι, πονάς, γρατζουνίζεσαι, ματώνεις, πληγώνεις, πληγώνεσαι, σταματάς, συνεχίζεις, σέρνεσαι, σέρνεσαι...

Και ονειρεύεσαι εκείνα τα φτερά που ποτέ δεν είχες και ποτέ δεν θα αποκτήσεις γιατί σου τα έκοψαν πριν καν γεννηθούν από την ρίζα τους για να μην ξαναφυτρώσουν.

Μα ακόμα κι εκεί στο έδαφος... μπορείς να δημιουργήσεις ομορφιά...

Σπέρνεις λίγη ελπίδα γύρω σου... Πετάς σπόρους αισιοδοξίας... Μήπως και... οι επόμενοι μπορέσουν να πετάξουν ακόμα κι αν εσύ δεν θα πετάξεις ποτέ.

Και συνεχίζεις να σέρνεσαι και σέρνεσαι συνεχίζοντας.

Σέρνεται Σέρνεται το σύμπαν σου... Σέρνεσαι, Σέρνεσαι κι εσύ...

Σώζεσαι Σερνάμενος...