Μια Προηγούμενη Πέμπτη

Σκεφτόμουν σήμερα να περάσω από το γυμναστήριο που έκλεισε. Μου είπε η κοπέλα της γραμματείας πως μέχρι σήμερα θα ήταν ανοιχτά μόνο για να ενημερώνουν τον κόσμο πως κλείνουν. Από αύριο τους διώχνουν. Ήθελα να περάσω να δω τους χώρους, να βγάλω φωτογραφίες τις αίθουσες. Ήθελα να αποχαιρετήσω αυτά που δεν αποχαιρετιούνται. Παρόλα αυτά, δεν πήγα. Σε καινούριο γυμναστήριο πήγα για να ρωτήσω (θα γραφτεί κι αυτή η ιστορία ή δεν θα γραφτεί) αλλά το παλιό δεν πήγα να το αποχαιρετήσω. Ό,τι αναμνήσεις έχω έχω. Ό,τι εικόνες έχω έχω. Δεν χρειάζεται να έχουμε από όλα φωτογραφίες. Ό,τι φωτογραφίες έχω έχω. Σε αυτές τις αίθουσες έφτιαξα στιγμές από την παράσταση «≈ Τρία Λεπτά». Σε αυτές τις αίθουσες γεννήθηκαν στιγμές της παράστασης «Άνθρωποι». Σε αυτές τις αίθουσες δημιουργήθηκαν στιγμές για την παράσταση «Οι 5 αισθήσεις». Στιγμές των τελευταίων χρόνων και των τελευταίων παραστάσεων γεννήθηκαν εδώ. Σε αυτές τις αίθουσες ήρθαν και κάποιες ιδέες για τις παραστάσεις που, αν όλα πάνε καλά κι αν όλα κυλήσουν ήρεμα, θα ανέβουν στην σκηνή σε ≈ έναν μήνα από σήμερα με Ανθρώπους που Αγαπώ και που δημιουργήθηκαν και με τις 5 μας Αισθήσεις... Παρελθοντικές Παραστάσεις και Παροντικές Πρόβες... όλα σε αυτές τις αίθουσες. Σε αυτές τις αίθουσες υπήρξαν και καλλιτεχνικές στιγμές που δεν τις ανέβασα ποτέ στην σκηνή. Είτε γιατί έμειναν ανολοκλήρωτες... Είτε γιατί αποφάσισα να τις αφήσω στο σκοτάδι και στην σιωπή αντί να τις ανεβάσω στην σκηνή. Εκείνο το χορευτικό που έμεινε στο σκοτάδι, εκείνο το τραγούδι που έκλεισε η φωνή του κλείνοντας την φωνή μου, εκείνο το κείμενο που από τις τόσες διαφορετικές φορές που ειπώθηκε έμεινε τελικά ανείπωτο. Εκείνες οι ιδέες που έμειναν ιδέες. Αλλά άξιζαν απλά και μόνο για την χαρά και τον ενθουσιασμό που μου έδωσαν έστω και για τόσο έστω και για λίγο.

Ένα από αυτά που με ηρέμησαν αυτόν τον καιρό, που μου έδιναν εσωτερική γαλήνη, είναι αυτή η αίθουσα, η μέσα μέσα, πίσω πίσω, που κάνεις δεν την γνωρίζει και που κανείς δεν σε ενοχλεί εκεί. Κανένας δεν σου μιλάει, κανένας δεν σε ρωτάει. Κάθεσαι όσο θες και κάνεις ό,τι θες. Τόσους μήνες εκεί έκανα την γυμναστική μοναχική προπόνησή μου, τις αποτυχημένες χορευτικές προσπάθειές μου. Εκεί έχτιζα τις δημιουργίες είτε έφταναν πιο πέρα από εμένα είτε δεν έφταναν. Επειδή είχα παραστάσεις τον Ιούλιο είχα πληρώσει μέχρι τον Αύγουστο ακριβώς επειδή γνώριζα πως αυτός ο μήνας, ο τελευταίος πριν τις παραστάσεις είναι ο πιο πιεστικός και θα τρέχω πάλι να τα κάνω όλα μαζί. Αυτή η αίθουσα μου ήταν και μου είναι απαραίτητη για αυτό το σημείο. Παρόλα αυτά η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να κλείσει τώρα. Ούτε καν μετά από έναν ή δύο μήνες (που και πάλι το βάρος θα ήταν ασήκωτο αλλά θα είχα τον χρόνο μου για να προσαρμοστώ). Τώρα, όχι. Τώρα, στο πιο δύσκολο σημείο, πρέπει απλά να προσαρμοστώ. Κι ανάμεσα στα άλλα τρεξίματά μου... ψάχνω για γυμναστήριο για να ακούω ξανά και ξανά ή πως δεν με αφήνουν να μπω στην αίθουσα ή πως στην αίθουσα μπορεί να μπαίνει όποιος θέλει, όποτε θέλει, δεν μπορεί δηλαδή να την κλεἰσει κάποιος για κάποια συγκεκριμένη ώρα. Να είμαι στην αίθουσα και τι; Να φτιάχνω χορευτικό μαζί με αυτόν που κάνει βάρη και μαζί με την γυμνάστρια που κάνει προσωπικό πρόγραμμα με κάποιον άλλο; Όλοι μαζί; Κι αυτό πώς υποτίθεται θα λειτουργήσει; Μέχρι να προσαρμοστώ θα έχουν φτάσει και θα έχουν περάσει οι παραστάσεις.

Για την ώρα κάνω γυμναστική στο σπίτι. Κάνω πρόβες στο σπίτι. Δεν έχω περιθώριο τώρα ούτε για στενοχώριες ούτε για μη προσαρμογές. Χθες μπόρεσα και συγκεντρώθηκα κι έκανα πολλή δουλίτσα σπίτι. Απλά λυπάμαι. Λυπάμαι που στο πιο δύσκολο σημείο τα πράγματα βρίσκουν τρόπους να γκρεμιστούν. Όπως και οι άνθρωποι πιέζονται και, συνήθως, αντί να στηρίξουν ο ένας τον άλλον βγάζουν τις αντιδράσεις, τις ανασφάλειες, τις φοβίες τους, τα άγχη τους ο ένας πάνω στον άλλον. Δεν ξέρω... Ήμουν πάντα άνθρωπος που έβαζα την Ομάδα πάνω από τον εαυτό μου. Αυτό είναι κάτι που γνωρίζω να το κάνω. Ό,τι κι αν συμβεί είτε με τις καταστάσεις, είτε με τους ανθρώπους, είτε με την ζωή... εγώ θα κάνω το καλύτερο που μπορώ. Από εκεί και πέρα εύχομαι να κυλήσουν όλα όμορφα και ήρεμα. Η πορεία θα δείξει. Θα δούμε...