6/11/18

Αιώνιος Θρήνος




Βαρέθηκα να θρηνώ πια έρωτες πεθαμένους,
και να ανασταίνω τους νεκρούς απ’ τους ερωτευμένους,
κουράστηκα να ξεθάβω όνειρα παρελθοντικά,
να σκάβω με τα χέρια μου, να ψάχνω τα παλιά,
δεν θέλω να ασχολούμαι με ιδέες πεθαμένες,
αφού δεν έγιναν ζωή, ας μείνουν ξεχασμένες,
ούτε αγάπες με ενδιαφέρουν που ’ναι υποκριτικές,
για να μην έγιναν αλήθεια, θα ήταν σχηματικές.
Αυτά που δεν είναι εδώ, που δεν υπάρχουν τώρα,
δεν έζησαν μες στο λεπτό, δεν έγιναν στην ώρα,
ήταν για τότε, πια, δεν έχουν σημασία,
ήταν για κάποτε, που νόμιζα θα φέρουν ευτυχία.
Κιτρινισμένες σελίδες, σκισμένες μες στον χρόνο,
που άντεξαν στα σκοτεινά, που είναι γεμάτες πόνο,
είναι κομμάτι μου, αυτό, ποτέ δεν θα το αρνηθώ,
μα δεν σημαίνει, όμως, πως είναι ακόμα εγώ.
Είμαι άλλος άνθρωπος πια κι ας είναι ίδιο το όνομά μου,
άλλος ο χαραχτήρας μου μα όμοια τα όνειρά μου.
Κουράστηκα να ζητιανεύω απεγνωσμένα ανθρωπιά,
δεν θέλω άλλο να ζω σε αυτήν την ζητιανιά.
Βαρέθηκα να αισθάνομαι σκληρή αδιαφορία,
η μόνη μου ελπίδα να ζω στην φαντασία.
Τώρα αλλάζω αλλιώς, τώρα κοιτάζω αλλού,
τώρα δεν είμαι στο πότε μα είμαι στο παντού.
Διασκορπισμένη στα λίγα και στα παντοτινά,
στα βλἐμματα του κόσμου που είναι αληθινά.
Εκεί θα ζω κι εκεί θα κατοικήσω.
Σε αυτά όχι που μίλησα, σε αυτά που θα μιλήσω.
Κι αν πέθανα στο κάποτε, στο τώρα μου θα ζήσω,
μέσα απ’ τις στάχτες της καρδιάς θα με δημιουργήσω.
Βαρέθηκα να θρηνώ πια έρωτες πεθαμένους,
και να ανασταίνω τους νεκρούς απ’ τους ερωτευμένους...
Δεν θέλω να αναστηθώ, δεν θέλω να πεθάνω,
Θέλω να είμαι Άνθρωπος και κάτι παραπάνω.

Σε αυτό το «κάτι» το μικρό βρίσκεται όλη η ουσία.
κι εκεί ο θάνατός μου ζει μες στην αθανασία.


No comments:

Post a Comment