100

Ήθελα μια Καινούρια αρχή.
Με θυμάμαι να γράφω... για Αγάπη και συγχώρεση.
Να ψιθυρίζω στην ζωή «Θέλω να μου φέρεις...» και να της γράφω όσα θέλω να μου φέρει...
Να νιώθω άδεια σε ένα Άδειο... Οτιδήποτε...
Από το Α στο Ω... Με θυμάμαι να περπατάω...
Και να αναρωτιέμαι...
«Γιατί με κοιτάνε;»
Επειτα να νιώθω πως "Εδώ είναι το σωστό σημείο." για τα πάντα.

Και μετά να έρχονται Χριστούγεννα και να παρατηρώ τους ανθρώπους. Οι Χιονισμένοι Άνθρωποι... πάντα με συγκινούσαν...

Με θυμάμαι να διαβάζω... πως Eίμαι ένα λάθος...
Και επειτα να λέω «Ξύπνα.» και στους άλλους και στον έαυτό μου.

Οι φόβοι... να με περιτριγυρίζουν και να με γεμίζουν
Και εγώ... παρόλα αυτά... να Xαμογελάω... να χαμογελάω... να χαμογελάω...

"Ο κόσμος των Ονείρων μου"... Όνειρα και Όρια... Να με οδηγούν στην Βελτιοδοξία... Η ονομασία του Blog μου... Βελτιοδοξία... Είμαι δική σου... Δική σου...

Με ένα κερί σε έναν κόσμο σβησμένο... H Αννούλα... να μου φωτίζει Αυτό που είμαι. Καμία Απολυτότητα. Σαν Zapping Η πορεία μου... Σαν Χορός Μεταμφιεσμένων... όπου όλοι στριφογυρίζουν μα κανέναν δεν προλαβαίνεις πραγματικά να δεις... Κανένα πρόσωπο δεν φαίνεται ανάμεσα στις μάσκες... Το μόνο πρόσωπο που μπορώ να διακρίνω, να ξεχωρίσω, ανάμεσα σε τόσο κόσμο... Η κυρία Ελένη. «Κάπου υπάρχει... Κάπου Έχω μία συλλογή...» μου λέει... «Που λέγεται "Ο δρόμος"... Την έχω φυλάξει για εσένα...» Και μετά να με ρωτάει «Είσαι καλά;». Και εγώ να γίνομαι αμέσως και πάλι παιδάκι μπροστά της και το μόνο που να καταφέρνω να της απαντήσω δειλά και με παράπονο να είναι «Με πονάει το δοντάκι μου!» γιατί στα αλήθεια με πονάει και είναι από τους μόνους ανθρώπους που μπορώ να το μοιραστώ. «Υπάρχουν Άσχημες και Όμορφες μέρες.» να μου ψιθυρίζει και εγώ να σκέφτομαι «Αλλά δεν Υπάρχεις... Εσύ.» Και εκείνη να εξαφανίζεται... Να προσπαθώ να της μιλήσω, να μην με ακούει πια... Να φεύγει, να χάνεται... Ανάμεσα στους άλλους που ακόμα στριφογυρίζουν... Να νιώθω την απώλεια... Και να την αφήνω να με κυριεύσει... Να πηγαίνω προς Το παράθυρο... Κάπου υπάρχει ένα παράθυρο... Να πηγαίνω προς αυτό... Κάποτε Ήταν μαζί μου... Κάποιος ήταν μαζί μου... Μα να μην θυμάμαι πια... Και όταν φτάνω πια στο παράθυρο... να έρχεσαι εσύ στο μυαλό μου... Να σε θυμάμαι... Πρέπει να το παραδεχτώ Τα πράγματα είναι απλά. Είναι Ιούνιος. Και Μου αρέσεις... Μου αρέσεις... Με δύο διαφορετικούς τρόπους... Σε δύο διαφορετικές εκδοχές... Αλλά δεν γίνεται να είμαστε μαζί... Όχι, άλλο... Όχι, πια... «Ξεκινώντας από την ντουλάπα.»... Αφαιρώντας ένα ένα τα δικά σου πράγματα... Αγαπητέ μου φίλε... Θα προσπαθήσω να σε αφαιρέσω από την ζωή μου... Θα ξεχάσω την Τυχαία συνάντησή μας... Θα ξεχάσω όσα έχω ανάγκη να ξεχάσω... «Αξίζεις να λέγεσαι Άνθρωπος;» σε είχα ρωτήσει κάποτε... Τώρα ξέρω την απάντηση... Αξίζεις. Λίγη ησυχία; Σας παρακαλώ! Όχι, άλλη μουσική... Όχι άλλες φωνές... Όχι, άλλο στριφογύρισμα... «Αξίζω να λέγομαι Άνθρωπος;» ρωτάω τον έαυτό μου κάθε μέρα... Αξίζω. Το νόημα... Αρκεί να μην σου γλιστρίσει... Η ουσία... Αρκεί να μην μου γλιστρίσει... Θα είναι δύσκολο... Το μετά τον Ιούνιο... Αρκεί να μην γλιστρίσει... Θα είναι πολύ δύσκολο... Χωρίς εσένα... Μου λείπεις... Μου λείπει... ο ειρμός... Μόνο... Αυτό λείπει;... Ο ειρμός; Ο ειρμός... Ο συνειρμός... Ρεαλισμός... Ρομαντισμός... Από το ένα «-ισμός» στο άλλο! Πώς μπορείς να ξεκινήσεις; Να ξεκινήσεις κάτι, οτιδήποτε, και μετά να το τελειώσεις; Να το ολοκληρώσεις; Να μην χάνεσαι στην πορεία; Έχω χαθεί; «Σχεδόν». Έχω χαθεί. Οι Άνθρωποι του Αυγούστου... χάνονται. Και εγώ είμαι μία από αυτούς... Είναι Αύγουστος τώρα. Αύγουστος! Ακόμα χωρίς εσένα. Τελείωσαν τα ψέμματα. Δεν είσαι εδώ. Μα είναι αυτό φυσικό; Να σε νιώθω εδώ χωρίς να είσαι; Να χάνομαι... στις σκέψεις μου για εσένα; Ο χρόνος μου εξαφανίζεται. Πού είναι ο Σεπτέμβρης; Πού είναι; Η εξαφάνιση του Σεπτέμβρη. Την έζησα και αυτή. Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί; 7 Γιατί. Αν με ρωτήσεις... Δεν θα έχω τι να σου απαντήσω... Ούτε σε ένα από αυτά... Αν με ρωτάς... Δεν ξέρω γιατί... Δακρύζω... Δακρύζουν... Τα μάτια της, τα δικά μου... Είναι σαν να είμαι και εγώ και εκείνη σε ένα σώμα. Έπαιξα... Έσπασα και Έχασα... Και διαχωρίστηκα. Σε δύο εαυτούς που συγκρούονται. Κάνε το να αξίζει... Το σπάσιμο... Κάνε το, τουλάχιστον, να αξίζει... Είμαι μόνη μου... Απέναντί μου μια βιτρίνα... Όχι οποιαδήποτε βιτρίνα... Η βιτρίνα... Εκείνη είναι μέσα σε αυτήν... Πρέπει να σπάσω την βιτρίνα για να ξαναενωθούν τα κομμάτια μου... Δεν μου αρέσει αυτός ο διαχωρισμός. Εγώ και Εκείνη. Εκείνη και εγώ. Προχωρώντας Περπατώντας Προσπερνώντας Θα τα καταφέρω. My stage, My home. Αυτή είναι η δική μου παράσταση και δεν θα αφήσω κανέναν να μου την κλέψει. Αυτό είναι Το Δώρο μου στον έαυτό μου. Η αυλαία δεν θα κλείσει από το χέρι κανενός άλλου. Η παράσταση θα παιχτεί... ... ... Μόνο εκεί... νιώθω εγώ... Στην σκηνή... Στην σκηνή... Και... εσύ; Πού είσαι εσύ; Πάλι εσύ! Σε ήθελα μαζί μου... Εδώ... Στην σκηνή μου... Έλα να παίξεις μαζί μου... Είμαστε Οι επίλεκτοι... οι εκλεκτοί... Στην δική μου παράσταση... Είμαστε πρωταγωνιστές... Έχουμε σημαντικό ρόλο... Πού είσαι εσύ; Δεν γίνεται να παίξω χωρίς εσένα... Αλλά πρέπει να παίξω... Και... το κοινό; Πού είναι το κοινό; Δεν γίνεται να παίξω χωρίς κοινό... Αλλά θέλω να παίξω... Μα εγώ έπρεπε να ξέρω... Μα εγώ ήξερα... Όπως τα Σύννεφα σε κύκλους... ... ... Έτσι κι εγώ στριφογυρίζω στην σκηνή... Χτυπώντας τον έαυτό μου... Χωρίς παρτενέρ... Χωρίς κοινό... Μου λείπει η τέχνη μου... Η τεχνική μου... Μου λείπει η ζωή... Η ζωή μου... Μου λείπω εγώ... Μου λείπεις εσύ... Μου λείπει... Μου λείπει... η αγάπη. Όλοι αυτοί Οι περαστικοί... Που ήρθαν και έφυγαν... κόβοντας τα κομμάτια μου... Περπατούσα στο δρόμο και... το ένα... Περπατούσα στο δρόμο και... το άλλο... Έχω ανάγκη από μία Συμμαχία Συμφωνία. Από κάποιον που δεν θα φύγει...
Αγαπητό Blog... "Ειλικρινά περίμενα να γίνεις κάτι περισσότερο από αυτό που έγινες"... Όχι, αυτό δεν ισχύει... Δεν περίμενα κάτι περισσότερο από εσένα... Δεν ξέρω γιατί το έγραψα αυτό... Σε είδα... και απλά το έγραψα... Αλλά δεν είναι δίκαιο... Δεν είναι αλήθεια... Σε βλέπω... Σε νιώθω... Σε γράφω... Εσύ δεν θα φύγεις. Εσύ είσαι εδώ... Εδώ... Θα μείνεις... Και με αφήνεις να γράφω... να σε γράφω... Μέσα από εσένα να εκφράζομαι... Και έχω πολλά να πω, πολλά να γράψω... 32 χρόνια έχω βιώσει... 16+16... Δεν ξέρω... Τι σημαίνει αυτό... Με τι ισούται;... 16+16 = ; ... Δεν ξέρω αν είναι πολύ ή λίγο... Το νιώθω σαν μία τελίτσα. 16 = 16 = . ... Μία τελεία ( . ) Σε σχέση με όλη την διαδρομή. Να σου πω ένα μυστικό; Να σου πω πώς ξεκίνησες; Να σου ομολογήσω την αρχή σου; Εκείνο το μπουκάλι... Που σου έγραψα κάποια στιγμή για αυτό... Είχε ένα μήνυμα μέσα που έγραφε δύο λέξεις μόνο «Να Βελτιώνεσαι...». Δύο λέξεις και τρεις τελείες... Και ξέρεις πώς βρέθηκε στην θάλασσα; Είναι από όταν βούλιαξε Το καράβι μου... Το δικό μου καράβι... Από ένα βούλιαγμα... Από ένα βούλιαγμα ξεκίνησες... Εγώ το έγραψα εκείνο το μήνυμα... Για να το βρω εγώ μετά από καιρό... Να το διαβάσω... Να θυμηθώ... Και όταν το διάβασα... Θυμήθηκα... αποφάσισα να σε δημιουργήσω... Και σε δημιούργησα... «Το πιο πολύτιμο δώρο που μου έδωσες... Είσαι Εσύ...» Δεν ξέρω γιατί το έγραψα αυτό... Αλλά ισχύει. Αυτό είναι αλήθεια... Είσαι εσύ. Από ένα λάθος... ξεκίνησες... αλλά δεν έχει καμία σημασία... Ακόμα και όταν βουλιάζουν τα καράβια υπάρχουν κομμάτια τους που συνεχίζουν να επιπλέουν... Και εσύ... Με κρατάς στην επιφάνεια... Δεν με αφήνεις να βουλιάξω... Μέσα από εσένα... Εκφράζομαι... Μέσα από εσένα... Ζω... Θέλω να μείνω... Εδώ... Μαζί σου... Σε ευχαριστώ... Για τις στιγμές που γράφουμε μαζί... Κάθε στιγμή είσαι η καινούρια αρχή μου...

100 διαφορετικές στιγμές... 100 διαφορετικές αρχές... 100 διαφορετικά κείμενα... 100 ιδιαίτερες αναμνήσεις... 100 πολύτιμες αναρτήσεις... Και αν το συγκεκριμένο κείμενο δεν βγάζει νόημα είναι γιατί προσπάθησα να συνδέσω αυτά που δεν συνδέονται... 100 διαφορετικούς τίτλους... Μέσα σε ένα μόνο κείμενο...