Πολύχρωμο...

Έχει πράσινες, κόκκινες και κίτρινες...
Όχι πεταλούδες...
Κλωστές...
Πράσινες, κόκκινες και κίτρινες... κλωστές...
Και από αυτές κρέμονται...
Πράσινα, κόκκινα και κίτρινα... φακελάκια...
Με τσάι.

Jasmine Green Tea...
Τα πράσινα φακελάκια.
English Breakfast...
Τα κόκκινα φακελάκια.
Earl Grey...
Τα κίτρινα φακελάκια.

Τα κόκκινα φακελάκια είναι περισσότερα από τα υπόλοιπα...
Σχεδόν, τα διπλάσια...

Ανάμεσα σε όλα αυτά τα χρώματα, κρέμονται από τις άσπρες τους κλωστές και διάφορες πυραμίδες... που κουνιούνται απαλά και στο παραμικρό κούνημα... Μπορείς με το χέρι σου να τις αγγίξεις και να τις αφήσεις να κινηθούν ελεύθερα πέρα – δώθε... Σαν να βγάζει, η κάθε μία από αυτές, την δική της προσωπική μελωδία...

Tea Lemon…
Forest Fruit…

Οι πυραμίδες που μοσχομυρίζουν και που εκπέμπουν αόρατες μελωδίες...

Και, πού και πού, ξεπροβάλλουν ανοιχτόχρωμα μπεζσομόν και σιελπράσινα φακελάκια... Για να τα ανακαλύψεις πρέπει να κοιτάξεις προσεχτικά... Ίσα που φαίνονται... Αχνοφαίνονται...

Τίλιο...
Φασκόμηλο...

Οι διακριτικές αποχρώσεις που δεν μπορώ να συγκεκριμενοποιήσω...

Και έπειτα έντονα κιτρινοπράσινα και σκέτα κίτρινα φακελάκια... ακτινοβολούν φως... και δεν σου επιτρέπουν να μην τα προσέξεις...

Lime…
και φυσικά...
Το κλασικό τσάι...

Και ανάμεσα σε όλα αυτά... Σε απαλό, αυτήν την φορά, κίτρινο φόντο οι αγαπημένες όλων μαργαρίτες σκορπισμένες παντού...

Χαμομήλι...

Και τα τετράγωνα φακελάκια κουνιούνται και αυτά απαλά σαν να έχει το κάθε ένα την δική του νότα... και σαν όλα μαζί να φτιάχνουν την δική τους μυστική συμφωνία... Μια συναυλία φτιαγμένη ειδικά για αυτόν που την ακούει... Άλλα φακελάκια κρεμασμένα συμμετρικά και άλλα κρεμασμένα μόνο από την μία τους γωνία... Δίνεται η αίσθηση πως υπάρχουν τετράγωνα και ρόμβοι... όλα έχουν το ίδιο σχήμα αλλά κι όμως φαίνονται σαν να έχουν διαφορετικό...

Και κάπου εκεί... Ανάμεσα στις χρωματιστές υποτιθέμενες νότες... υπάρχουν τέσσερις κούπες... σε τέσσερα διαφορετικά σημεία... Όχι, κανονικές κούπες, πιο μικρές σε μέγεθος, θα έλεγε κανείς μεσαίου μεγέθους... Όχι, όχι, πιο μικρές ακόμα... Όχι εντελώς μικρού, μα αρκετά μικρού μεγέθους...

Mother’s Coffee...
Η ασπροπράσινη κούπα... Με μια γυναίκα παλιάς εποχής... Με μια μητέρα... που μπορώ να την κοιτάζω με τις ώρες... Μου δίνει την αίσθηση της ζεστασιάς...

Bright and Early Coffee...
Η σκούρα μπλε κούπα... Με έναν κόκορα που στέκεται μπροστά από έναν πορτοκαλί ήλιο... Η πρωινή κούπα... Θα μπορούσε να είναι η δική μου κούπα... Αφού λατρεύω τόσο την ώρα του πρωινού... Μου δίνει την αίσθηση του ξυπνήματος...

Constant Guality Coffee...
Η μπεζκίτρινη κούπα... Με πολλές διαφορετικές φράσεις... Γράμματα εδώ, γράμματα εκεί... Γράμματα παντού... Μου δίνει την αίσθηση παλιών διαφημίσεων...

Tommy’ s Brand Coffee…
Η κόκκινη κούπα... Με πολλές διαφορετικές αποχρώσεις... Κόκκινο εδώ, κόκκινο εκεί... Κόκκινο παντού... Μου δίνει την αίσθηση παλιών εαυτών... Μου δίνει την αίσθησή μου... Αφού έχει το αγαπημένο μου χρώμα... Αλλά δεν είναι η δική μου... Είναι του Τόμυ... Ποιος είναι ο Τόμυ; Αυτός που του ανήκει αυτή η κούπα...

Και αυτές οι τέσσερις κούπες... Έχουν τον δικό τους ρυθμό... Τον ακούω... Σαν να είναι τα κρουστά... Που έρχονται για να δώσουν δύναμη στην μελωδία... Ενώνονται με αυτήν και όλα μαζί συνθέτουν αυτό που ακούω... αυτό που ακούει όποιος έρθει να σταθεί εδώ που στέκομαι...

Και να... και η σιδερένια βροχή... Ο ήχος αυτός έρχεται... από τις πιο μικροσκοπικές κουπίτσες που κρέμονται κι αυτές, όχι από κλωστές αλλά από τα μικροσκοπικά χερουλάκια τους... Τρεις μικροσκοπικές σιδερένιες κούπες... Για να τις δεις πρέπει να εστιάσεις στα σημεία που βρίσκονται αρκετή ώρα...

I love you...
Γράφει η μία... Και είναι σαν να το ψιθυρίζει κάθε τόσο... εκπέμποντας προς τα έξω τις κόκκινες καρδούλες της...

Flower...
Γράφει η άλλη... Και είναι σαν να το τραγουδάει κάθε τόσο... εκπέμποντας προς τα έξω τα μωβ λουλούδια της...

Notes...
Γράφει η τρίτη... Και είναι σαν να το χορεύει κάθε τόσο... εκπέμποντας προς τα έξω τις μαύρες νότες της...

Και μέσα στην μελωδική χρωματιστή μαγεία...
Να ξεχωρίζω...
Ανάμεσα σε όλα αυτά...

Κόκκινα και πράσινα δωράκια...
Χάρτινα, τετράγωνα, πρασινοκόκκινα, σε διάφορα μεγέθη, μεγάλα, μεσαία, μικρά, δωράκια... Κρεμασμένα από συνδετήρες... Τα έφτιαξε ο ένας από τους δύο ανθρώπους που είναι υπεύθυνος που υπάρχω σε αυτήν την γη...

Ένας αρκούδος...
Με ένα άδειο κουτάκι από τσάι στο κεφάλι του (προφανώς ένα από τα κουτάκια που άδειασαν για να κρεμαστούν τα φακελάκια του) και μια μοντέρνα κούπα σε χρώμα μπλε ήλεκτρικ στο χέρι του... Μοιάζει σαν να απολαμβάνει το ρόφημά του εκεί ανάμεσα στα φακαλέκια του τσάι και τις κούπες του καφέ, στο κέντρο των χρωμάτων και των ήχων... Τον έφερε ο ένας από τους πέντε ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί...

Και ένα μπαστουνάκι…
Kοκκινόασπρο και ζαχαρένιο... Φέρνει την αίσθηση της γεύσης... Την γλύκα του ανθρώπου που το κρέμασε... Ένας ακόμα από τους πέντε ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί...

Και αυτά τα αντικείμενα... Τα κουτάκια... Ο αρκούδος... Και το μπαστουνάκι... Έβαλαν στην μουσική μου το πιο σημαντικό συστατικό, αυτό της αγάπης...

Απομακρύνομαι...
Κοιτάω το δέντρο μας...
Και μου φαίνεται το πιο ωραίο δέντρο του κόσμου...

Το δέντρο μυρίζει τσάι και το δωμάτιο μυρίζει καφέ...

Η μυρωδιά του καφέ έρχεται... από τα σκορπισμένα ποτήρια σαμπάνιας γεμάτα με, ανοιχτούς και σκούρους, κόκκους καφέ που βρίσκονται σε όλο το δωμάτιο, πάνω στα ράφια της βιβλιοθήκης, δίπλα στο τραπεζάκι του καναπέ, ή ακόμα και στο πάτωμα... εδώ και εκεί...

Μα τι ωραία ιδέα ήταν αυτή η φετινή! «Ροφήματα» ήταν το θέμα μας... Εγώ και ο άνθρωπος μπαστουνάκι τα σκεφτήκαμε και τα φτιάξαμε όλα αυτά... Υπέροχη! Η ιδέα! Υπέροχο! Και το αποτέλεσμα...

Και στην κορυφή του δέντρου... Η χαμογελαστή τσαγιέρα... που μου είχε κάνει δώρο πριν χρόνια, μια πολύ καλή φίλη, και που φέτος έσπασε το καπελάκι της, τα γατάκια μας έσπασαν την τσαγιέρα μου... Αλλά την βάλαμε στην κορυφή του δέντρου και αντί για καπέλο φαίνονται τα πράσινα κλαδιά σαν να είναι τα μαλλιά της... Αυτή η τσαγιέρα φέρνει τον ήχο του πνευστού στην γιορτινή συναυλία...

Και κάτω από το δέντρο μας... όλα τα δώρα... Των άλλων δύο ανθρώπων από τους πέντε που μεγαλώσαμε μαζί... Και τα δικά μου... Και τα δικά μας... Και των φίλων μας... που ακόμα κι αν δεν μεγαλώσαμε μαζί είναι σαν να μεγαλώσαμε μαζί... Τόσα δώρα... Γύρω γύρω... Κάτω κάτω... Ανάμεσα σε άδεια κουτιά... Άδεια κουτάκια από τσάι... Άδεια κουτάκια από σοκολάτες και σοκολατάκια... Άδεια κουτάκια από ροφήματα σοκολάτας μωβ με κόκκινους τεράστιους φιόγκους... Και άδεια μπουκάλια... από Μπέιλις. Το μόνο ποτό που υπάρχει περίπτωση να πιεί αυτή η οικογένεια και μόνο ανακατεμένο με ζεστή σοκολάτα...

Το δέντρο μας...

Το παρατηρώ...

Το έχω απέναντί μου και το κοιτάζω... Λίγο πριν να το ξεστολίσω... Θέλω να το κοιτάξω μία τελευταία φορά... Να το κρατήσω μέσα μου έτσι όπως είναι τώρα... Γιατί ένα χρόνο μετά θα είναι τελείως διαφορετικό, όπως και ένα χρόνο πριν δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είναι τώρα... Καμιά φορά, νιώθω πως κι αυτό έχει την δική του ζωή... Μεγαλώνει, ωριμάζει, αλλάζει μαζι με εμένα... Τίποτα δεν μένει ίδιο... Ούτε εγώ... Ούτε αυτό...

Αυτό το δέντρο... Είναι η οικογένειά μου... Είναι το οικογενειακό μου δέντρο...

Είναι πολύχρονο... Είναι πρωτότυπο... Είναι πολύχρωμο...
Όπως και η οικογένειά μου...
Είναι πολύχρονη... Είναι πρωτότυπη... Είναι πολύχρωμη...

Είναι τεράστιο. Στέκεται στο κέντρο του δωματίου. Φτάνει μέχρι το ταβάνι και τα κλαδιά του σχεδόν ακουμπάνε τους τοίχους. Μοιάζει ατελείωτο...
Όπως και η οικογένειά μου...
Είναι τεράστια. Στέκεται στο κέντρο του κόσμου. Φτάνει μέχρι τον ουρανό και τα κλαδιά της ακουμπάνε τους ορίζοντες. Μοιάζει ατελείωτη...

Μόνο που το δέντρο είναι ψεύτικο... Μοιάζει σαν αληθινό... Αλλά δεν είναι... Είναι ψεύτικο.
Η οικογένειά μου είναι αληθινή... Μοιάζει σαν ψεύτική... Αλλά δεν είναι... Είναι αληθινή.

Απλώνεται στο χρόνο...
Τόσο παρελθόν... Τόσο παρόν... Και τόσο μέλλον...
Τόσα κλαδιά ξαδέρφια... Πρώτα και δεύτερα και τρίτα...
Μακρινά και κοντινά...
Τόσοι γονείς... Τόσα παιδιά...
Απλώνεται στον χώρο...
Και εδώ και εκεί και αλλού...
Τόσα κλαδιά αδέρφια...
Σε όλο τον κόσμο...
Τόσα αδέρφια...
Τόσο πολλά αδέρφια...

Το οικογενειακό μου δέντρο δεν βρίσκεται μόνο εδώ, βρίσκεται παντού...

Και με αυτήν την σκέψη αρχίζω να ξεκρεμάω...

Πράσινες, κόκκινες και κίτρινες... κλωστές...

Τόσα αδέρφια...
Τόσο πολλά αδέρφια...