Ο άνθρωπος δρόμος

Ήρθες για λίγο στην ζωή μου. Αλλά αυτό το λίγο ήταν αρκετό. Όταν φεύγει ένας άνθρωπος συνειδητοποιείς τι άφησε πίσω του μέσα σε εσένα. Τι έμεινε από την κοινή σας ιστορία. Τι γεύση άφησε. Τι αίσθηση ξύπνησε. Έτσι συνέβηκε και με εσένα. Ήρθες. Έφυγες. Και ένιωσα ποιος ήσουν. Για εμένα ήσουν, είσαι και θα είσαι... Ο άνθρωπος δρόμος... Για αυτό και όποτε βλέπω κάποια εικόνα δρόμου σε θυμάμαι, σε σκέφτομαι, σε αισθάνομαι... Για αυτό και όταν βρίσκομαι σε ένα δρόμο... νιώθω πως σε κοιτάζω... Ίσως να φταίει ότι με έμαθες την αξία της ταχύτητας... Το τι σημαίνει υπερβολικά γρήγορα... Το τι σημαίνει βασανιστικά αργά... Πότε χρειάζεται να τρέχω... Πότε αξίζει να περιμένω... Ίσως να φταίει ότι μέσα από εσένα βίωσα διαφορετικά το πράσινο και το κόκκινο των φαναριών... Το τι σημαίνει «επιτρέπεται»... Το τι σημαίνει «απαγορεύεται»... Πότε χρειάζεται να λέω «ναι»... Πότε αξίζει να λέω «όχι»... Ίσως να φταίει και εκείνο το πορτοκαλί... που περάσαμε μαζί ανάμεσα στο «επιτρέπεται» και το «απαγορεύεται», ανάμεσα στο «ναι» και στο «όχι», με κίνδυνο να μας πιάσουν, πάνω στην τρέλα της στιγμής, γλιστρίσαμε στο «ίσως». Ίσως να ευθύνονται τα σήματα... που μου έδειχνες στις στροφές, που μου εξηγούσες στις ευθείες... που συναντούσαμε στην πορεία μας και πότε όριζαν την ταχύτητά μας, πότε περιόριζαν την κατεύθυνσή μας ή το αντίστροφο... Ίσως να ευθύνονται εκείνες οι τεράστιες ταμπέλες... που μας βομβάρδιζαν θέλωντας να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου και εμείς τις αγνοούσαμε... Ή εκείνες οι αχνές διαβάσεις που τις σεβόμασταν ανεξάρτητα από τα φανάρια... γιατί ξέραμε να σταματάμε εκεί που οι άλλοι επιλέγουν να συνεχίζουν... Θέλαμε να δίνουμε πάντα προτεραιότητα στους πεζούς... Στις οικογένειες, στα παιδιά, στους ηλικιωμένους, στα ζευγάρια... Θέλαμε να τους αφήσουμε να περάσουν πρώτοι... Είχε σημασία για εμάς όσο κι αν βιαζόμασταν... να ξέρουμε να σταματάμε... για τους συνάνθρωπούς μας... Ίσως να είναι τα άλλα αυτοκίνητα που μας προσπερνούσαν και εσύ δεν τους προσπερνούσες για να με εντυπωσιάσεις αλλά πήγαινες με τον δικό μας ρυθμό βάζοντας πάνω από όλα την ασφάλειά μου... Ή ίσως να είναι τα ποδήλατα... που τα λατρεύαμε και οι δύο... και κάθε φορά που βλέπαμε ποδηλάτη τον χαιρετούσαμε από μακρυά ενθουσιασμένοι και συγκινημένοι και, εκείνος, πάντα, μα πάντα, γελούσε... Μπορεί να είναι και οι τροχονόμοι που συναντήσαμε... που τους είχαμε ονομάσει μαέστρους της πόλης... ή οι ζογλέρ που αγαπήσαμε... που τους είχαμε ονομάσει μάγους της στιγμής... ή οι διάφοροι περαστικοί στα πεζοδρόμια που τους είχαμε ονομάσει ήρωες της ζωής... Ίσως να είναι... Ότι στα πλαίσια του πραγματικού δρόμου φτιάξαμε έναν άλλο δρόμο, τον δικό μας, που τον περπατήσαμε μαζί, στα πλαίσια του πραγματικού κόσμου φτιάξαμε έναν άλλο κόσμο, τον δικό μας, που τον κινήσαμε μαζί. Και, το κυριότερο, στα πλαίσια των πραγματικών οχημάτων, φτιάξαμε ένα άλλο όχημα, το κοινό όχημά μας, που το οδηγήσαμε μαζί... Γιατί με άφηνες να γίνω οδηγός... Και μου έδειχνες τόσο εμπιστοσύνη όση σου έδειχνα και εγώ όταν εσύ οδηγούσες... Με καθοδηγούσες όταν οδηγούσες... Σε καθοδηγούσα όταν οδηγούσα... Ίσως να είναι τα μέρη που πήγαμε... που ήταν τόσο διαφορετικά μεταξύ τους... Τα δέντρα και τα βουνά, οι ατελείωτες πεδιάδες, οι θάλασσες, τα αστέρια, τα στριφογυριστά λούνα παρκ, οι μακρινοί κινηματογράφοι... Ίσως να είναι ο προορισμός... Ίσως και το ταξίδι... Ίσως να είναι οι προορισμοί... Ίσως και τα ταξίδια... Ίσως απλά... ότι ήμουν κι εγώ ένας μικρός και σύντομος σταθμός στην πορεία σου... Όπως και τόσοι άλλοι... Ανάμεσα στους διάφορους σταθμούς σου επέλεξες να προσθέσεις κι άλλον έναν... Εμένα. Έπρεπε να με κατεβάσεις από το όχημα... να με αφήσεις κάπου... Κι εγώ έμεινα να σε περιμένω... Νόμιζα πως θα επιστρέψεις... Πως θα έρθεις να με πάρεις... Αλλά εσύ δεν ερχόσουν... Κι εγώ δεν είχα όχημα για να σε ακολουθήσω, για να σε βρω... Προσπάθησα να περπατήσω... αλλά ήταν αδύνατο να σε προλάβω... Προσπάθησα να κάνω οτοστόπ... αλλά κανένα όχημα δεν σταμάτησε για εμένα... Και έτσι με έκανες σταθμό... Και έτσι έγινα σταθμός... Ένας σταθμός από εκείνους τους άδειους σταθμούς... που δύσκολα τους διακρίνεις αν δεν γνωρίζεις πως υπάρχουν εκεί... Που στέκονται με ήλιο και με βροχή στο ίδιο σημείο... Τώρα είμαι το χαλασμένο φανάρι του δρόμου, το λάθος σήμα της στροφής, η σπασμένη ταμπέλα, η ξεθωριασμένη διάβαση, ο πεζός που δεν του δίνουν προτεραιότητα, ο ανάπηρος που δεν τον σέβονται, το παρατημένο ή διαρρηγμένο αυτοκίνητο, το παλιωμένο ή κλεμμένο ποδήλατο, ο τροχονόμος χωρίς σφυρίχτρα, ο ζογκλέρ χωρίς κορίνες, ο αντιήρωας περαστικός... Ο μεθυσμένος οδηγός, ο τρελαμένος συνοδηγός, ο χωρίς κράνος ή χωρίς ζώνη επιβάτης... Τώρα σε κάθε σύγκρουση είμαι απροστάτευτη... Τώρα είμαι εγώ... Χωρίς εσένα... Μα και χωρίς το όχημά μας... Χωρίς προορισμό... Χωρίς ταξίδι... Τώρα είμαι ο άνθρωπος σταθμός... Χωρίς ανθρώπους... Τώρα είμαι ο άνθρωπος σταθμός σου... Και ήσουν, είσαι και θα είσαι για εμένα ο άνθρωπος δρόμος... αλλά όχι ο άνθρωπος δρόμος μου...

Θα έρθει η στιγμή που θα ξεγίνω από σταθμός και θα ξαναγίνω δρόμος;
Μπορεί...
Με ένα καινούριο όχημα... Σε ένα καινούριο δρόμο...
Θα έρθει η στιγμή που θα ξεγίνω από σταθμός και θα ξαναγίνω δρόμος...