«Σκάσε και Κολύμπα»

«Σκάσε και Κολύμπα»

(ή, αλλιώς, πώς ανακυκλώνεται η νοοτροπία της «μούγκας» και της αδράνειας και γιατί στην θάλασσα συναντάς πολλούς ανθρώπους που χτυπιούνται χωρίς νόημα σαν τρελοί και άλλους τόσους που πνίγονται και πάνε στον πάτο).



«Σκάσε»: Η προστακτική του ρήματος «σκάω», η οποία, όπως γράφει και το λεξικό, χρησιμοποιείται ως «βάναυση προσταγή» και σημαίνει «πάψε, μη μιλάς».

«Κολύμπα»: Η προστακτική του ρήματος «κολυμπάω», το οποίο, όπως γράφει και το λεξικό, σημαίνει «προωθώ το σώμα μου μέσα στο νερό κουνώντας κατάλληλα τα χέρια και τα πόδια μου». Η προστακτική του ρήματος, κατά συνέπεια, σημαίνει «Προώθησε το σώμα σου μέσα στο νερό κουνώντας κατάλληλα τα χέρια σου και τα πόδια σου».



Όσο κι αν αγαπάω την θάλασσα (και την αγαπάω πολύ) πρέπει να παραδεχτώ πως η χρήση αρκετών φράσεων και εκφράσεων σε σχέση με αυτήν με προβληματίζουν και, καμιά φορά, με εκνευρίζουν! Όπως το «πέσε στα βαθιά νερά και κολύμπα» (ποτέ μου δεν κατάλαβα αν δεν ξέρεις κολύμπι και αν δεν μπορείς να επιπλεύσεις στα ρηχά πώς υποτίθεται ότι θα κολυμπήσεις στα βαθιά!) ή το, ακόμα πιο αγαπημένο μου, «Σκάσε και κολύμπα». Σε τι μπορεί να χρησιμεύσει πραγματικά αυτή η «συμβουλή» σε κάποιον που την ακούει; Περισσότερο χρησιμεύει σε αυτόν που την λέει για να νιώσει καλύτερα με τις δικές του επιλογές παρά για να βοηθήσει κάποιον που βρίσκεται σε μια δύσκολη θέση ή σε ένα πιεστικό, πραγματικό, αδιέξοδο.

Θα μπορούσα να ξεκινήσω συγκεκριμένα ή αφηρημένα.

Συγκεκριμένα:

Δεν καταλαβαίνω τίποτα στο σχολείο.
Σκάσε και κολύμπα.
Το πανεπιστήμιο είναι ένα χάος.
Σκάσε και κολύμπα.
Η σχέση μου δεν με ικανοποιεί.
Σκάσε και κολύμπα.
Η δουλειά μου δεν μου αρέσει.
Σκάσε και κολύμπα.

Αφηρημένα:

Δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Όλα είναι ένα χάος.
Κανείς δεν με ικανοποιεί.
Τίποτα δεν μου αρέσει.
Σκάσε και κολύμπα.

Μπορείτε να προσθέσετε ή να αφαιρέσετε ελεύθερα, συγκεκριμένα ή αφηρημένα, ό,τι σας εκπροσωπεί, ό,τι ταιριάζει περισσότερο στην δική σας περίπτωση, στην δική σας ζωή. Σημασία έχει πως, ό,τι και να γράφατε εδώ μαζί μου, η απάντηση που θα σας έδιναν κάποιοι κάποιοι θα ήταν «Σκάσε και κολύμπα».

Ας θέσω, λοιπόν, μερικές ερωτήσεις...

Τι γίνεται αν δεν θέλω να σκάσω;
Τι γίνεται αν δεν ξέρω να κολυμπάω;
Τι γίνεται αν δεν θέλω να σκάσω και δεν ξέρω να κολυμπάω;
Τι γίνεται αν δεν μπορώ να σκάσω; Γιατί π.χ. θέλω να προστατεύσω την αξιοπρέπειά μου ή να υποστηρίξω την αξιοπρέπεια κάποιου άλλου;
Τι γίνεται αν δεν μπορώ να κολυμπήσω; Έχω κουραστεί ή δεν έχω άλλες αντοχές ή έχω χτυπήσει το πόδι μου ή, στην τελική, έπαθα ακόμα και μια απλή κράμπα και δεν είναι δυνατό με τίποτα να κολυμπήσω;

Και μετά όλοι οι συνδυασμοί...

Τι γίνεται αν δεν μπορώ να σκάσω και δεν μπορώ να κολυμπήσω;
Τι γίνεται αν δεν θέλω να σκάσω και δεν μπορώ να κολυμπήσω;
Τι γίνεται αν δεν μπορώ να σκάσω και δεν θέλω να κολυμπήσω;
Τι γίνεται αν δεν θέλω να σκάσω και δεν θέλω να κολυμπήσω;

Τι γίνεται αν... ;

Ω, ναι, θα είχα άπειρες ερωτήσεις να γράψω πάνω στον συγκεκριμένο θέμα... Ας αφήσω, όμως, για λίγο τις ερωτήσεις...

Θέλω να μιλήσω για την ίδια την φράση «Σκάσε και Κολύμπα».

Αναρωτιέμαι κάτω από ποιες συνθήκες και σε ποιον άνθρωπο θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη μια τέτοια φράση έτσι ώστε να έχει ένα θετικό και όχι ένα αρνητικό αποτέλεσμα, να τον κινητοποιήσει αντί να τον απογοητεύσει, να τον κάνει να νιώσει καλύτερα αντί να νιώσει χειρότερα. Είμαστε διαφορετικοί και, ίσως, θα μπορούσε να υπάρχει μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου που, θεωρητικά, θα μπορούσε να νιώσει πιο δυνατός με μια τέτοια φράση. Ναι, ίσως... Προσωπικά, πιστεύω πως θα ήταν η εξαίρεση... Πιστεύω πως στους περισσότερους ανθρώπους μια τέτοια φράση θα είχε το αντίθετο αποτέλεσμα... Θα τους έκανε να νιώσουν άβολα, ή να στενοχωρηθούν, ή να «κλειστούν» στον έαυτό τους. Επίσης, θα τους έκανε να νιώσουν άσχημα που επέλεξαν να μιλήσουν για κάτι και να μοιραστούν μια κατάσταση που δεν τους εκφράζει και που τους καταπιέζει. Μπορεί και να τους οδηγούσε στο να μην ξαναμιλήσουν για κάτι που δεν τους ικανοποιεί, στο, πραγματικά, να σκάσουν. (Τι βολικό! Για την κοινωνία!)! Πάντως, σίγουρα δεν θα βοηθούσε το άτομο το οποίο μπορεί να αισθανόταν ακόμα και ένοχο (Τι βολικό! Για την κοινωνία!) γιατί αισθάνθηκε έτσι ή αλλιώς, ή γιατί σκέφτηκε έτσι ή αλλιώς. Δεν θα το βοηθούσε.

Φταίει ,φυσικά, και η φύση της φράσης. Όταν τα ρήματα είναι στην προστακτική όσο να’ ναι... είναι λίγο επιθετικά ή λίγο ασφυκτικά ή λίγο πιεστικά... Ακόμα και στο λεξικό... το «σκάσε» το έχει ως βάναυση προσταγή. Πόσους ανθρώπους μπορεί να βοηθήσει άραγε μια βάναυση προσταγή;

Γενικά, νιώθω πως όταν χρησιμοποιείται αυτή η φράση είναι σαν να θεωρείς αυτονόητο πως αυτός που έχεις απέναντί σου είναι υπερβολικός, έχει περισσότερες απαιτήσεις, ζητάει παραπάνω από όσα θα έπρεπε να ζητάει. Μα πώς είμαστε τόσο σίγουροι (ποιος είναι αυτός που μπορεί να το κρίνει;) πως αυτός που δεν είναι ικανοποιημένος, δεν έχει δίκιο που δεν είναι ικανοποιημένος; Πώς είμαστε τόσο σίγουροι ότι ευθύνεται αυτός και όχι οι άλλοι; Αν αυτός ζητάει τα δικαιώματά του, αν αυτός προστατεύει την αξιοπρέπειά του, αν αυτός διεκδικεί τα αυτονόητα, μπορούμε να τον θεωρήσουμε υστερικό; Και τότε είναι σίγουρα καλύτερο να σκάσει και να κολυμπήσει; Ή μήπως είναι καλύτερα να πάρει μια βαθιά ανάσα, να μιλήσει και να κάνει μακροβούτι (για να φύγει, ίσως, από εκεί που βρίσκεται);

Αναρωτιέμαι... Ποιος έχει περισσότερες πιθανότητες να φέρει κάτι καινούριο στον κόσμο... Αυτός που σκάει και κολυμπάει... Ή αυτός που μιλάει και σταματάει να κολυμπάει σε θάλασσες βρώμικες;

Ο δεύτερος δεν είναι αυτός που έχει περισσότερες πιθανότητες να σκεφτεί λύσεις για το πώς μπορούν να καθαρίσουν οι θάλασσες; Σε σχέση με εκείνον που απλά λέει στον έαυτό του... «Α! Εδώ έχει λίγα σκουπίδια. Δεν πειράζει. Εγώ πρέπει να κολυμπήσω.». «Α! Αρχίζουν να γίνονται περισσότερα τα σκουπίδια. Δεν πειράζει. Εγώ πρέπει να κολυμπήσω». «Α! Τα σκουπίδια έχουν γίνει τόσο πολλά που με περικυκλώνουν. Δεν πειράζει. Εγώ πρέπει να κολυμπήσω». «Α! Τα σκουπίδια με πνίγουν. Δεν πειράζει. Εγώ πρέπει να κολυμπήσω.». Και καθώς πνίγεται τον ακούς να μουρμουρίζει «Να κολυμπήσω, να κολυμπήσω, να κολυμπήσω»... Αλλά δεν έχει σκεφτεί ούτε μία φορά... πως μπορεί κάπου να υπάρχουν καθαρές θάλασσες χωρίς σκουπίδια... και πως αυτό με το οποίο θα έπρεπε να ασχοληθεί θα ήταν πώς να καθαρίσει την θάλασσα και όχι πώς να συνεχίσει να κολυμπάει σε μία θάλασσα γεμάτη σκουπίδια... Ενώ ταυτόχρονα θα μπορούσε να αναζητήσει τις καθαρές θάλασσες για να κολυμπάει μέσα σε αυτές...

Τι θέλω να πω μέσα από όλα αυτά;

Μπορώ να σκάσω και να συνεχίσω να κολυμπάω.
Μπορώ να σκάσω και να σταματήσω να κολυμπάω.
Μπορώ να συνεχίσω να μιλάω και να σταματήσω να κολυμπάω.
Μπορώ να συνεχίσω να μιλάω και να συνεχίσω να κολυμπάω.

Υπάρχουν διαφορετικοί δρόμοι και διαφορετικοί τρόποι για να «πετύχεις» σε αυτούς τους δρόμους.

Δεν είναι πάντα έξυπνο να συνεχίζεις να κολυμπάς.
Δεν είναι πάντα σοφό να σταματάς.
Δεν είναι πάντα έξυπνο να συνεχίζεις να μιλάς.
Δεν είναι πάντα σοφό να σιωπάς.

Εσύ ξέρεις τι είναι το καλύτερο για εσένα σε σχέση με μια συγκεκριμένη κατάσταση. Πρέπει να ηρεμήσεις, να χαλαρώσεις, να κοιτάξεις την κατάσταση από απόσταση και να φερθείς στον έαυτό σου με αγάπη και με σεβασμό και μετά, ξαφνικά, θα ξέρεις, απλά θα ξέρεις, τι είναι το σωστό σε σχέση με τις ιδέες σου και τα πιστεύω σου... Θα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις...

Πάντως, σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι μία αυστηρή και γελοία προσταχτική μπορεί να σε οδηγήσει να πάρεις την σωστή απόφαση για εσένα.

Προσωπικά, η δική μου άποψη, τις περισσότερες φορές, είναι ...

«Μην σκάσεις και κολύμπα...»

Συνέχισε να μιλάς (και να σκέφτεσαι και να θέλεις) και συνέχισε να κολυμπάς (και το συνέχισε να κολυμπάς σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει χάσε την αξιοπρέπεια σου. Σε αυτήν την περίπτωση είναι πιθανότερο να πνιγείς παρά να επιπλεύσεις! Πόσο μάλλον για να κολυμπήσεις!!! Οπότε άλλαξε θάλασσα ή περπάτησε στην στεριά ή πέταξε στον αέρα... Υπάρχουν τόσες εκδοχές για να ζήσει κανείς την ζωή του... Βρες εκείνην που δεν θα είσαι υποχρεωμένος να πιέζεσαι για να την ζήσεις). Και, λέω, τις περισσότερες φορές, γιατί υπάρχουν και εκείνες οι φορές που μπορεί να χρειάζεται να μείνεις στην σιωπή ή που επιβάλλεται να σταματήσεις να κολυμπάς.

Βέβαια, αυτή είναι η δική μου άποψη που μπορεί να μην ταιριάζει στην δική σου...

Εγώ πιστεύω πως, τις περισσότερες φορές, είναι καλύτερα... Να μην σκάσεις. Να μην σκάω. Δεν σκάω. Υπερασπίζομαι αυτόν που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον έαυτό του. Υπερασπίζομαι και τον έαυτό μου. Και όταν δεν μπορώ να τον υπερασπιστώ θα ήθελα να υπήρχε κάποιος να το κάνει για εμένα. Αυτός ο κάποιος δεν υπάρχει. Οπότε βρίσκω τρόπους να με προστατεύω. Μιλάω για τα θετικά. Μιλάω για τα αρνητικά. Μιλάω για τα πάντα. Εκφράζομαι. Εξωτερικεύω. Επικοινωνώ. Αγωνίζομαι για κάτι καλύτερο. Πώς; Παρατηρώ τι συμβαίνει. Συζητάω για ό, τι συμβαίνει. Και αν δεν μου αρέσει, προσπαθώ να το αλλάξω. Και αν δεν αλλάζει, φεύγω από αυτό. Δεν σκάω. Γιατί θέλω οι άλλοι να μαθαίνουν ποια πιστεύω ότι είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά. Η λογική του «Σκάσε» μας κάνει να μην μοιραζόμαστε τις πραγματικές καταστάσεις που ζούμε. Να τις κρύβουμε αντί να τις βγάζουμε προς τα έξω. Να τις θάβουμε αντί να τις βγάζουμε στο φως. Να νιώθουμε ντροπή. Να νιώθουμε ενοχές. Είμαι υπέρ του να μιλάμε για ό, τι κι αν συμβαίνει γύρω μας και μέσα μας. Νομίζω ότι εκεί κρύβεται το μυστικό για μια καλύτερη μελλοντική επικοινωνία. Εγώ πιστεύω πως, τις περισσότερες φορές, είναι καλύτερα... Να μιλάω. Να μιλάς. Έτσι μόνο θα γνωρίζω ότι κάποιος δεν σου συμπεριφέρθηκε καλά. Και θέλω να γνωρίζω αν κάποιος δεν σου συμπεριφέρθηκε καλά. Γιατί αν καταπάτησε τα δικά σου δικαιώματα, με αφορά. Γιατί αν σε υποτίμησε, με αφορά. Γιατί αν σε καταπίεσε, με αφορά. Γιατί είσαι άνθρωπος και είμαι άνθρωπος. Και όποιος δεν σου συμπεριφέρεται καλά, δεν μου συμπεριφέρεται καλά. Αν δεν μιλάς, ποτέ δεν θα το μάθω. Θέλω να μαθαίνω. Θέλω να μιλάω. Θέλω να ακούω. Η φωνή μας είναι το ειρηνικό όπλο μας. Εγώ πιστεύω πως, τις περισσότερες φορές, είναι καλύτερα... Να κολυμπάς. Να κολυμπάω. Γιατί αν δεν κολυμπάω θα πνιγώ. Αν έχω κουραστεί πρέπει να κολυμπήσω μέχρι την στεριά. Τις φορές που επέλεξα να μην κολυμπήσω έπρεπε να βρω μια σανίδα να πιαστώ. Αν δεν βρεις σανίδα και σταματήσεις να κολυμπάς θα βουλιάξεις. Θέλω να κολυμπάς γιατί αν δεν κολυμπήσεις είναι πολύ πιθανό να πνιγείς κι εσύ. Αν έχεις κουραστεί πρέπει να κολυμπήσεις μέχρι την στεριά. Αν δεν αντέχεις να κολυμπήσεις πρέπει να βρεις μια σανίδα να πιαστείς για να πάρεις δυνάμεις. Αν θες γίνομαι για λίγο η σανίδα σου. Μπορείς να πιαστείς από εμένα. Κολυμπάω. Για να μπορώ να σε βοηθήσω να κολυμπήσεις κι εσύ. Θέλω να κολυμπάω και θέλω να κολυμπάς κι εσύ. Μιλάω. Για να μπορώ να σε βοηθήσω να μιλήσεις κι εσύ. Θέλω να μιλάω και θέλω να μιλάς κι εσύ.

Τι γίνεται αν δεν θέλεις να σκάσεις; Τι γίνεται αν δεν ξέρεις να κολυμπάς;

Τι γίνεται αν δεν θέλεις να σκάσεις; Απλά... Να μιλάς.
Τι γίνεται αν δεν ξέρεις να κολυμπάς; Απλά... Έλα να σε μάθω Να κολυμπάς.

Εγώ πιστεύω πως, τις περισσότερες φορές, είναι καλύτερα...
Να μην σκάσεις... Και να συνεχίσεις να κολυμπάς...

Να μιλάς...
Για τις θάλασσες που δεν σε εκφράζουν...
Να κολυμπάς...
Στις θάλασσες που σε εκφράζουν...

Να μιλάς και να κολυμπάς...
Να κολυμπάς και να μιλάς...

Και αν δεν σε εκφράζουν αυτά που έγραψα... Να βρεις εσύ πότε θέλεις να μιλάς και πότε θέλεις να μην μιλάς, πότε θέλεις να κολυμπάς και πότε θέλεις να μην κολυμπάς... Να ακολουθήσεις τον δικό σου ρυθμό. Να ακολουθήσεις την δική σου ταχύτητα. Να ανακαλύψεις το δικό σου στυλ κολύμβησης.

Βρές τον δικό σου τρόπο. Βίωσε τους δικούς σου τρόπους.
Και μην ακολουθείς τρομαγμένος αναίσθητες προστακτικές...

Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σε προστάζει.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σε διατάζει.

Η ζωή σου είναι δική σου…
Και εσύ είσαι ο μόνος που μπορείς να σου δίνεις κατευθύνσεις.

Όχι, προσταγές. Όχι, διαταγές.
Σε θάλασσες και ακτές!

Όχι, διαταγές. Όχι, προσταγές.

Να μην τις δέχεσαι ούτε από τον έαυτό σου.
Συζητήσεις. Συμφωνίες.
Συμβουλές.

Όχι, αυστηρές και αδίστακτες προστακτικές...