Little mermaid

(Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολύ πολύ καιρό, πήγα ένα ταξίδι... Κατά την διάρκεια της περίεργης παραμονής μου σε ένα άλλο μέρος από αυτό που είχα συνηθίσει να ζω, έγραψα μόνο μία φράση και μόνο ένα κείμενο...)




Η φράση...



Χρειάστηκε να πάω στην άλλη άκρη του κόσμου για να καταλάβω αυτά που ήδη ήξερα για εμένα.





Το κείμενο...



Little Mermaid
Mικρή Γοργόνα



Αχ, βρε μικρή γοργόνα, τι τους ήθελες τους ανθρώπους;

Ήρθα και σε είδα στην Κοπενγχάγη εκεί που γεννήθηκε η ιστορία σου, εκεί που γεννήθηκες εσύ.

Περπάτησα σε δρόμους και πλατείες που μπορεί να ήταν σημεία που ενέπνευσαν τον αρχικό δημιουργό σου.

Μύρισα το νερό που πιθανότατα κρύβει τον κόσμο σου κάτω από την επιφάνειά του. Εκείνο το ίδιο νερό από το οποίο αποφάσισες να βγεις.

Και μετά ήρθα να σε συναντήσω. Την υλική μορφή σου. Αυτήν που δημιουργήθηκε χρόνια μετά την γέννησή σου. Αυτήν που δεν έχω καταλάβει αν σε περιορίζει ή σε ελευθερώνει. Μήπως σε ρώτησε κανείς πριν γίνεις άγαλμα; Μήπως ασχολήθηκε κανείς με το τι ήθελες ή το τι ένιωσες εσύ; Σε έκαναν άγαλμα και όχι άνθρωπο, όπως πάντα ήταν το όνειρό σου. Και έπειτα άρχισαν να μιλάνε όλοι για εσένα σαν να είσαι κάτι αξιοθέατο. Όλοι να θέλουν να κοιτάξουν αυτήν την μορφή σου που δεν είμαι σίγουρη αν σε εκφράζει. Αυτήν την πολυσυζητημένη και πολυταλαιπωρημένη μορφή. Γιατί ό, τι θαυμάζουν οι άνθρωποι έχουν την τάση να θέλουν να το καταστρέψουν. Δεν φτάνει, λοιπόν, που σε εγκλώβισαν αιώνια να βρίσκεσαι ακίνητη πάνω σε ένα βράχο στην ενδιάμεση μορφή σου με τα πόδια σου να μεταμορφώνονται αλλά χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η μεταμόρφωσή σου, μισό ψάρι, μισό άνθρωπος, δεν φτάνει που σε εκείνο το επίπονο για εσένα σημείο – πάντα πονάει το σημείο της μεταμόρφωσης, το σημείο της αλλαγής – σταμάτησαν τον χρόνο φυλακίζοντας το πνεύμα σου, δεν φτάνει που σε φωτογραφίζουν άνθρωποι από όλο τον κόσμο σε μια τόσο αδύναμη στιγμή, που νιώθεις εκτεθειμένη απέναντι στα τόσα μάτια, που νιώθεις φοβισμένη απέναντι στα τόσα χέρια, δεν φτάνουν όλα αυτά και τόσα ακόμα... αποφάσισαν οι άνθρωποι να σου δείξουν το πιο σκληρό πρόσωπό τους, με κάθε τρόπο...

Σε έβαψαν ροζ. Σε έβαψαν κόκκινη. Σου έκοψαν το κεφάλι. Σου έσπασαν το χέρι. Σε έντυσαν έτσι ή αλλιώς, στο όνομα κάποιας χώρας, κάποιας θρησκείας, κάποιου ανθρώπου, κάποιας ιδέας, κάποιας ιδεολογίας, κάποιου «πιστεύω». Ο κάθε ένας για τους δικούς του λόγους. Πάντα οι άνθρωποι έχουν αδικαιολόγητους λόγους για να δικαιολογηθούν... Χρησιμοποιούν ως δικαιολογίες τα αδικαιολόγητα... Η ανάγκη για εξουσία, η δίψα για δύναμη... Τι σημασία έχει; Όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι... Ίδιο ήταν το αποτέλεσμα... Δεν σε σκέφτηκε κανείς. Ούτε καν ο άνθρωπος που σε έφτιαξε. Που χρησιμοποιήσε δύο διαφορετικά μοντέλα για εσένα. Άλλο για κεφάλι άλλο για σώμα. Λες και αυτό δεν σε προσβάλλει. Αποκεφαλισμένη πριν καν σε αποκεφαλίσουν. Με πρόσωπο πρίμα μπαλαρίνας και γυμνό σώμα της γυναίκας του. Βλέπεις... Η πρίμα μπαλαρίνα δεν δέχτηκε να γδυθεί για εσένα, αλλά εσένα σε υποχρεώνουν να γδυθείς για όλους τους άλλους... Ναι, ούτε εσύ δέχτηκες να γδυθείς για τους ανθρώπους αλλά με αυτό δεν ασχολήθηκε ποτέ κανείς. Απλά σε έγδυσαν. Για να μπορούν να γελάσουν πιο εύκολα τώρα μαζί σου. Να σε χλευάσουν, να σε ειρωνευτούν. Για να μπορούν να σε υποτιμήσουν ανενόχλητοι. Εκείνη την ημέρα , ή μήπως να ήταν νύχτα;, που προσπάθησαν να σου κόψουν ξανά το κεφάλι (αλήθεια πόσες φορές σε αποκεφάλισαν;); Πόσο φοβήθηκες; Και πόσο σε πόνεσε η τομή που σου άφησαν, εκεί στο σημείο του όμορφου λαιμού σου, σημάδι της δικής τους αποτυχίας να σε διαλύσουν ολοκληρωτικά για μια ακόμα φορά. Τις στιγμές που είχες εσύ με τους βασανιστές σου μόνο εσύ τις γνωρίζεις...

Και αφού σε εγκλώβισαν στην ημιανθρώπινη μορφή σου στον πάνω κόσμο δεν έχεις φωνή για να τις μοιραστείς μαζί μας. Από την μια μεριά τα πρωινά φλας και από την άλλη τα νυχτερινά πριόνια. Διάσημη εσύ. Διεστραμμένοι εκείνοι. Μα ακόμα και η διασημότητά σου είναι μέρος της διαστροφής τους.

Σε κοιτάζω και δεν μπορώ να καταλάβω τι μου λέει το βλέμμα σου. Ίσως επειδή κατάφεραν να σου το αδειάσουν.

Γιατί δεν άκουσες τους δικούς σου; Γιατί δεν έμεινες στον κόσμο σου; Και μην μου πεις γιατί αγάπησες έναν άνθρωπο. Σε παρακαλώ, μην μου το απαντήσεις αυτό. Δεν είναι αρκετό. Είναι από τα πρώτα πράγματα που θα έπρεπε να έχεις μάθει για τον κόσμο μας. Η αγάπη δεν αρκεί. Η αγάπη δεν είναι αρκετή. Αυτός ο άνθρωπος δεν τα κατάφερε να σε προστατεύσει, ούτε από τον κόσμο, ούτε από τον εαυτό του... Και εσύ δεν μπόρεσες να σε προστατεύσεις από την αγάπη σου για εκείνον...

Πού είναι αυτός ο άνθρωπος τώρα;
Για να σε προστατεύσει από τους ανθρώπους;
Πού κρύβεται;
Γιατί αφήνει να σου συμπεριφέρονται έτσι;

Σαν να μην είναι κι αυτός μέρος της ιστορία σου... Σαν να μην τον αφορά...

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι και πολύ διαφορετικοί.

Η ανθρώπινη φύση είναι ανθρώπινη φύση αυτό εσύ πια το γνωρίζεις καλύτερα από εμένα.

Ήρθα να σε βρω για άλλο λόγο. Εγώ δεν ήρθα για να σε απογειώσω (αποθεώσω) ούτε για να σε προσγειώσω (υποτιμήσω). Το τελευταίο έχει συμβεί με τον χειρότερο τρόπο. Ήρθα να σου ζητήσω να ανταλλάξουμε κόσμους. Νόμιζα πως ήσουν ευτυχισμένη εδώ. Μα σκέφτηκα πως θα κουράστηκες πάνω στο βράχο... Και θα σου έδινα ό, τι έχω. Για να έχεις πια ένα πραγματικό σπίτι να κατοικήσεις. Βέβαια, τον άνθρωπο που αγαπάς δεν θα μπορούσα να στον δώσω. Αλλά θα σου έδινα όλα τα υπόλοιπα. Μια ανθρώπινη ζωή. Και στην ανθρώπινη ζωή σπάνια έχουμε αυτόν (και αυτά) που αγαπάμε. Και για αντάλλαγμα θα σου ζητούσα κάτι πολύ πιο ανώδυνο από το αντάλλαγμα που σου ζήτησαν την τελευταία φορά. Θα σου ζητούσα να μου δείξεις τον δρόμο για τον δικό σου κόσμο. Ήρθα αποφασισμένη σήμερα να πέσω στο νερό. Εσύ απλά θα με οδηγούσες. Κάτω απ’ το νερό ίσως να ακούγεται η φωνή σου...

Τώρα όμως σε βρήκα δυστυχισμένη να κάθεσαι σε ένα βράχο πιο άνθρωπος από τους ανθρώπους και να με εκπλιπαρείς με εκείνο το κενό σου βλέμμα να σταματήσω, να μην το κάνω.

Σαν να μου λες... «Εγώ είμαι η ζωντανή απόδειξη» - σαν να είσαι η ζωντανή απόδειξη – «Δεν είμαστε για να αλλάζουμε κόσμους. Ας μείνει ο καθένας στον δικό του».

Και σαν να ξέρεις πως είναι αργά για εσένα...

Εσύ την έκανες την επιλογή σου. Μα η αγαλμάτινη μορφή δεν ήταν δική σου επιλογή, μικρή γοργόνα. Ήταν άλλων. Καλύτερη η εκδοχή που σε θέλει αστέρι στον ουρανό ε; Εκεί το τέλος σου είναι μακρυά από τους ανθρώπους. Εδώ δεν σε αφήνουν να έχεις τέλος. Το αντίθετο μάλιστα. Σε ξαναφτιάχνουν κάθε φορά από την αρχή για να σε ξανακαταστρέψουν. Σαν τα βασανιστικά ατελείωτα βασανιστήρια της μυθολογίας. Τα πιο σκλήρα και τα πιο εφιαλτικά.

Αχ, βρε, μικρή γοργόνα...
Τι τους ήθελες τους ανθρώπους;
Δεν σε ενημέρωσε κανείς για την απανθρωπιά τους;
Ό, τι αγνό το καταστρέφουν.
Ό, τι όμορφο το ασχημαίνουν.

Δεν θα πέσω στο νερό.
Δεν θα αλλάξω κόσμο.
Λέω αντί να φύγω να μείνω μπας και καταφέρω να τον κάνω λίγο καλύτερο.
Δεν θέλω να αλλάξω κόσμο θέλω να αλλάξω τον κόσμο...

Και εσύ να θυμάσαι...
Δεν είσαι αυτό που σε κάνουν (ή που σου κάνουν) οι άλλοι.
Αυτή η μορφή σου δεν είναι η πραγματική.
Είσαι ακόμα αστέρι μικρή γοργονά. Ένα αστέρι στον ουρανό. Εκεί είσαι ελεύθερη. Εκεί είσαι εσύ.

Κάθε φορά που σε πλησιάζει μια ερημική ώρα ένας βάνδαλος βάρβαρος να σκέφτεσαι πως αυτό που συμβαίνει δεν έχει καμία σημασία. Εσύ είσαι ελεύθερη. Το πνεύμα σου ακόμα ταξιδεύει. Μην αφήνεις τους ανθρώπους να σε αγγίζουν με μια πραγματικότητα που όχι μόνο δεν σε αφορά αλλά δεν σου ανήκει. Αυτό το άγαλμα δεν είσαι εσύ. Εσύ είσαι...

Μια μικρή γοργόνα και ένας «μεγάλος» άνθρωπος.

Γιατί η ψυχή σου είναι πιο ανθρώπινη από τις δικές μας. Για αυτό να είσαι σίγουρη.

Τα κατάφερες, αστεράκι, τα κατάφερες...

Ανθρώπινο αστεράκι...