Λύτρωση

Να βρίσκομαι σε μια σκοτεινή σκηνή... Λίγοι προβολείς να με φωτίζουν... Προς το τέλος της παράστασης... Να κάθομαι στην άκρη της σκηνής... Σαν παιδάκι... Τα πόδια μου να κρέμονται στο κενό... και εγώ να τα κουνάω κοιτάζοντας πότε τα χέρια μου και πότε το κοινό μου... Να σηκώνομαι, να περπατάω, να ξανακάθομαι... Να σηκώνομαι, να περπαταώ, να ξανακάθομαι... Σε διαφορετικά σημεία... Σε κάτι σκαλάκια... Ή απλά κάτω στις μαύρες ξύλινες σανίδες... Να με κοιτάζουν... Οι θεατές... Και εγώ να τους μιλάω... Να τους νιώθω τόσο κοντά μου... Σαν να είναι δικοί μου άνθρωποι... Να είναι όλα τόσο ζεστά και τόσο οικεία... Δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι πουθενά αλλού... Εδώ ήθελα να είμαι και εδώ είμαι... Αυτός είναι ο επίλογός μου... Το νιώθω... Έχω παίξει ολόκληρη παράσταση από την αρχή μέχρι το τέλος... Αλλά δεν θυμάμαι πώς έφτασα εδώ... Απλά νιώθω μια λύτρωση... Μια εσωτερική γαλήνη... Μια εξωτερική ηρεμία... Την γνωρίζω αυτήν την παράσταση την έχω παίξει αρκετές φορές... Την έχω επαναλάβει... Ξανά και ξανά και ξανά... Κι όμως, να μην θυμάμαι... Ποια παράσταση είναι... Και να μην έχω ιδέα... Σήμερα... Πώς ήρθα εδώ... Δεν με θυμάμαι να έρχομαι σε κανένα θέατρο... Δεν με θυμάμαι να αγχώνομαι πίσω από την κουρτίνα... Δεν με θυμάμαι να κοιτάζω τον καθρέφτη στα καμαρίνια και να μου λέω πως όλα θα πάνε καλά... Δεν μπορώ να με θυμηθώ να κάνω ζέσταμα, φωνητικό ή σωματικό... Δεν μπορώ να με θυμηθώ να κλέβω ματιές από την σχισμή του τοίχου για να δω αν ήρθε, ποιος ήρθε, ποιος δεν ήρθε, αν έχει ή δεν έχει κόσμο... Δεν μπορώ να με θυμηθώ να ξεκινάω, να κάνω το πρώτο βήμα στην σκηνή, να παίρνω την πρώτη ανάσα, να αισθάνομαι την πρώτη κίνηση... Δεν έχω ιδέα ποιο είναι το έργο που παίζω... Είναι δικό μου... Εγώ το έχω γράψει... Αλλά δεν θυμάμαι τι έχω γράψει, ποια είναι η υπόθεση, ποια είναι η ιστορία, ποιες είναι οι λέξεις, ποια είμαι εγώ... Κι όμως να συνεχίζω να μιλάω... λέξεις που έχω ξαναπεί μα δεν τις θυμάμαι κι είναι σαν να τις λέω πρώτη φορά... Να μου έχει μείνει λίγος χρόνος... Μέχρι το τέλος... Να το νιώθω πως δεν έχει μείνει πολύ... Αλλά να μην βρίσκω άλλες λέξεις για να πω... Να κοιτάζω το κοινό μου... Μήπως κι αυτό μπορεί να με βοηθήσει... Να βρω τις λέξεις... Να θυμηθώ το κείμενο... Πώς έφτασα εδώ; Πώς βρέθηκα να παίζω παράσταση; Δεν με θυμάμαι να κάνω πρόβες... Να προετοιμάζομαι... Να γράφω και να σβήνω ιδέες... Να κάνω επιλογές... Και σε ποιο θέατρο βρίσκομαι; Δεν το θυμάμαι αυτό το θέατρο... Δεν με θυμάμαι να έρχομαι εδώ... Να βλέπω τον χώρο... Να μιλάω με τους υπεύθυνους... Να κλείνω ημερομηνίες... Συγκεκριμένες μέρες και ώρες... Δεν έχω ιδέα σε ποιο θέατρο είμαι... Έχει υπερυψωμένη σκηνή και είναι μεγάλο... Και τα καθίσματα είναι αμφιθεατρικά... Ποιο θέατρο είναι; Δεν θυμάμαι να το έχω ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου... Πώς γίνεται να παίζω παράσταση σε ένα θέατρο που δεν έχω ξαναδεί; Πώς έφτασα εδώ; Πώς βρέθηκα να παίζω σε ένα θέατρο που δεν γνωρίζω μια παράσταση που δεν θυμάμαι; Να χάνω τις λέξεις, να μπερδεύω τις φράσεις... Αλλά ακόμα και τότε να μην φοβάμαι... Να μην αγχώνομαι... Μπροστά στο κοινό που με κοιτάζει... Να μην νιώθω αμήχανα... Να νιώθω πως μοιράζομαι μαζί τους αυτό που μου συμβαίνει... Σαν να είναι κι αυτοί κομμάτι δικό μου... Δεν ντρέπομαι να τους αποκαλύψω την αδυναμία μου... Δεν πανικοβάλλομαι μπροστά στο κενό του μυαλού μου... Να ξεπερνάω το οποίο σπάσιμο της φωνής... Να συνεχίζω να μιλάω βρίσκοντας την φωνή μου στην πορεία... Να αγαπάω το όποιο σπάσιμο της ψυχής... Να συνεχίζω να παίζω βρίσκοντας την ψυχή μου στην διαδρομή... Λύτρωση... Οι προβολείς να χαμηλώνουν... Η σκηνή να σκοτεινιάζει... Και εγώ να νιώθω περισσότερο Φως από ποτέ... Να χάνω τις λέξεις, να βρίσκω το νόημα... Λύτρωση... Και λίγο πριν το ολοκληρωτικό τέλος... Λύτρωση... Πριν να σβήσουν τελείως οι προβολείς... Λύτρωση... Πριν να κλείσει η αυλαία... Λύτρωση... Και να ξυπνάω... Με δάκρυα στα μάτια... από ένα όνειρο... που θα ήθελα να ήταν αληθινό... Και να θυμάμαι... πως χθες το βράδυ κλείνοντας τα μάτια... τα ίδια αυτά μάτια που τώρα ήταν δακρυσμένα... Ευχήθηκα... με όλη την δύναμη της αδύναμης ψυχής μου... Να δω ένα όμορφο όνειρο... Για να κρατηθώ από αυτό... Ένα όνειρο... που θα με κάνει να βρω τις λέξεις μου... που θα δώσει νόημα στην ζωή μου... Και το όνειρο... απλά ήρθε... Του ζήτησα να έρθει και ήρθε... Το παρακάλεσα να έρθει και ήρθε... Το φώναξα και ήρθε... για να με κάνει να αισθανθώ πως βρήκα ξανά την θέση μου σε αυτόν τον κόσμο... Έστω και για λίγο... Βρήκα ξανά την θέση μου... Και ήταν εκεί... Ακόμα και χωρίς λόγια, χωρίς έργο, χωρίς κείμενο, χωρίς πρόβα, χωρίς προετοιμασία, χωρίς μνήμη, χωρίς αίσθηση του πριν και του μετά, χωρίς χρόνο... Η θέση μου ήταν εκεί... Στην σκηνή μου... Λύτρωση...