Τόσα όνειρα...

Να είμαι σε ένα ζαχαροπλαστείο... Όχι ένα τυχαίο ζαχαροπλαστείο αλλά το μικρό ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς μου που έχω συνδυάσει με αυτό όλες μου τις σπάνια γλυκές πολύτιμες παιδικές αναμνήσεις... Και ο κύριος, που το έχει από όσο θυμάμαι τον έαυτό μου, που είναι το μαγαζί του σαν να είναι το σπίτι του, να μου δείχνει διάφορα χρωματιστά γλυκά... Και να μου εξηγεί τι είναι η κάθε γεύση... Και πώς λέγεται το κάθε τι... Στο τέλος να μου προτείνει την αγαπημένη του σοκολατίνα... Αλλά εγώ όταν την βλέπω... Να απογοητεύομαι... Να μην μου φαίνεται και τόσο ωραία μπροστά σε όλα τα υπόλοιπα... που μου φαίνονται τόσο φρέσκα και λαχταριστά... Αλλά να μην θέλω να τον προσβάλω και απλά να χαμογελάω... Να μου λέει πως δεν πάνε καλά οι δουλειές... Και πως τώρα έφερε αυτά τα καινούρια μικρά τετραγωνάκια και με διαφορετικά περιτυλίγματα διαφόρων χρωμάτων σοκολατάκια... Τα οποία δεν είναι παραγωγής δικής του... αλλά αποφάσισε να συνεργαστεί με μια μεγάλη εταιρεία για να τα φέρει... Επειδή αυτά μπορεί να τα πουλάει φτηνά και ίσως του φέρουν κάποιο κέρδος και καταφέρει να επιβιώσει το μαγαζί... Εγώ να στενοχωριέμαι... αλλά να συνεχίζω να χαμογελάω... Να του λέω πως θα τα αγοράσει ο κόσμος επειδή είναι μικρά, εντυπωσιακά και οικονομικά... Να γνωρίζω πως είναι η πρώτη φορά που έβαλε κάτι στο μαγαζί του που δεν είναι δικό του, που δεν το έφτιαξε με τα δικά του χέρια αφιερώνοντας την δική του ψυχή, και να είμαι σίγουρη πόσο του κοστίζει αυτό... Να αναρωτιέμαι πόσο είναι το τωρινό κόστος σε σχέση με το πιθανό μελλοντικό κέρδος... Αλλά να μην μιλάω. Να σιωπώ... και να συνεχίζω να χαμογελάω... Και να έρχεται εκείνη η κυρία... Να περνάει έξω από το μαγαζί; Ή να μπαίνει μέσα στο μαγαζί; Δεν θυμάμαι... Από το διπλανό βιβλιοπωλείο... που τώρα πια δεν υπάρχει και που στην αλήθεια έχω χρόνια να την δω... Και να μοιράζεται κι αυτή μαζί μας τις δικές της ανησυχίες και τους δικούς της φόβους σε σχέση με το δικό της κατάστημα... Τις δυσκολίες που δεν ξέρει πώς να τις αντιμετωπίσει... Αλλά και εκείνη να συνεχίζει να χαμογελάει... Και αν και απογοητευμένη... Να μου φαίνεται τόσο όμορφη... και τόσο θαραλλέα... Να μιλάει για βιβλία... και εγώ να νιώθω όπως παλιά... που ήμουν μικρή και την παρατηρούσα με τις ώρες ανάμεσα στα τετράδια και τα στυλό και την άκουγα να μου λέει ιστορίες για τους συγγραφείς και τους ποιητές... Να στέκομαι στο πεζοδρόμιο ανάμεσα στα δύο καταστήματα... ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ανθρώπους... Και εκεί ανάμεσα στα γλυκά και τα βιβλία... Να νιώθω ο έαυτός μου... Να τους ακούω να συζητάνε... και οι φωνές τους να με ηρεμούν... Κάποτε τους είχα φανταστεί μαζί... Αυτούς τους δύο ανθρώπους... Αυτόν και Αυτήν... Ήταν τότε... που δεν άντεχα να βλέπω όλους αυτούς τους ανθρώπους μόνους τους... και είχα την τάση στο μυαλό μου να τους ζευγαρώνω... και να σκέφτομαι πως αν βρεθούν μαζί θα είναι ευτυχισμένοι... Και αυτοί οι δύο... μου φαίνονταν πάντα τόσο ταιριαστοί... Ο καθένας ήταν τόσο καλός στο δικό του αντικείμενο... Ήταν δίπλα δίπλα τα καταστήματά τους... και θα μπορούσαν άνετα να έχουν μια κοινή ιστορία αντί δύο ξεχωριστές... Εκείνοι να συνεχίζουν να συζητάνε... Και εγώ να συνεχίζω να τους ακούω... Με ενδιαφέρον και με αγάπη... Και με θαυμασμό για τα ωραία θέματα που επιλέγουν... Να φαίνονται τόσο σοφοί και τόσο γενναίοι... και ενώ το μέλλον τους βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού... και ενώ τα βιβλία και τα γλυκά κρέμονται από μία κλωστή... και ενώ τα καταστήματά τους είναι στην άκρη του γκρεμού φλερτάρωντας με το παντοτινό λουκέτο... Εκείνοι... Να συνεχίζουν να χαμογελούν... Και εγώ να νιώθω πως εκεί κρύβεται η απάντηση... Ίσως όχι για όλα... Αλλά για τα περισσότερα... Κάπου εκεί βρίσκεται το κλειδί για το δικό μου λουκέτο... Στις ωραίες συζητήσεις, στους χαμογελαστούς ανθρώπους, στα χρωματιστά γλυκά και στα πανέμορφα βιβλία... Και να ξυπνάω... Και να είναι χαραγμένο στο πρόσωπό μου ένα τεράστιο χαμόγελο... Και να μου φαίνεται απίστευτη αυτή η νύχτα... Με τόσα όνειρα... Και τόσα συναισθήματα... Τόσα πολλά όνειρα... Και τόσο διαφορετικά συναισθήματα... Μέσα σε μία μόνο νύχτα... Δεν έχω ιδέα τι συνέβηκε... Πόσες φορές με ξύπνησε μέσα στο βράδυ ένα όνειρο; Σαν να θέλει να μου πει να το συγκρατήσω... Να το θυμάμαι... Ξέρω τι συνέβηκε... Εγώ το εύχηθηκα... Το ευχήθηκα πριν κοιμηθώ... Και είχα τόσο καιρό να ευχηθώ κάτι... Ευχήθηκα να ονειρευτώ κάτι όμορφο... Και ξαφνικά τα όνειρα σαν να περίμεναν το κάλεσμα μου ήρθαν όλα μαζί για να με ξυπνήσουν και να μου θυμίσουν πως είναι ακόμα εδώ... Το βιβλιοπωλείο δεν υπάρχει πια... Το ζαχαροπλαστείο υπάρχει... Αυτήν δεν την βλέπω πια... Αυτόν τον βλέπω... Κάπου ανάμεσα στα βιβλία και στα γλυκά, κάπου ανάμεσα σε αυτά που υπάρχουν και σε αυτά που δεν υπάρχουν... Τα όνειρά μου ακόμα επιβιώνουν... Αρκεί να τα καλέσω, να τα φροντίσω, να τα αγαπήσω... Να τα επιλέξω... Να τα εξελίξω... Να τα ζήσω...

Κάπου ανάμεσα στα (υπαρκτά) γλυκά και στα (ανύπαρκτα) βιβλία... είμαι σίγουρη πως υπάρχουν και τα δικά σου (ανύπαρκτα υπαρκτά) όνειρα...

Για να έρθουν τα όνειρά σου από τον κόσμο που δεν υπάρχει στον κόσμο που υπάρχει το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τα καλέσεις... και εκείνα θα εμφανιστούν σαν να μην έφυγαν ποτέ από δίπλα σου, σαν να ήταν πάντα εκεί, μαζί σου.

Θα τα καταλάβεις... Θα τα αναγνωρίσεις... Έχουν την γλύκα των γλυκών... Έχουν την γνώση των βιβλίων... Έχουν την γεύση την δική σου...

Να τα οδηγήσεις και να τα ακολουθήσεις...
Να τα ακολουθήσεις και να τα οδηγήσεις...

Να τα φροντίσεις, να τα αγαπήσεις...
Να τα επιλέξεις... Να τα εξελίξεις...
Να τα ζήσεις...