.,Τελεία ! Κόμμα,.

(.)
Είσαι τελεία. Ήσουν τελεία από πάντα. Και θα είσαι τελεία για πάντα. Ήσουν τελεία και όταν σε γνώρισα.

(,)
Είμαι κόμμα. Ήμουν κόμμα από πάντα. Και θα είμαι κόμμα για πάντα. Ήμουν κόμμα και όταν με γνώρισες.

(.) (.) ή (,) (,)
Στην αρχή θέλησες να με κάνεις τελεία. Στην αρχή θέλησα να σε κάνω κόμμα. Είχες μάθει να ζεις μόνο με τελείες. Είχα μάθει να ζω μόνο με κόμματα. Στην αρχή ήθελε ο ένας να κάνει τον άλλον το ίδιο με τον έαυτό του. Εγώ σε ήθελα κόμμα και εσύ με ήθελες τελεία. Εσύ με ήθελες τελεία και εγώ σε ήθελα κόμμα. Νομίζαμε πως θα είναι πιο εύκολη η σχέση μας αν ήμασταν ίδιοι. Κατά την γνώμη σου, δύο τελείες. Κατά την γνώμη μου, δύο κόμματα.

(.) (,)
Αλλά αυτό δεν μπόρεσε να λειτουργήσει. Είναι αδύνατο μία τελεία να γίνει κόμμα και ένα κόμμα να γίνει τελεία. Η τελεία πάντα τελεία θα είναι και το κόμμα πάντα κόμμα θα είναι.

(.) ( ) (,)
Σταματήσαμε... Κάναμε μια παύση. Μπόρεσα να σε κοιτάξω και μπόρεσες να με κοιτάξεις.

.
Είδα ότι είσαι τελεία και είδα τι σημαίνει να είσαι τελεία μέσα από εσένα. Έχεις αρχή, μέση και τέλος. Έχεις ανάγκη από ολοκληρωμένα νοήματα. Δεν μπορείς να αφήσεις τίποτα να εκκρεμεί. Δεν θέλεις τίποτα να συνεχίζει για πολύ. Δεν αντέχεις το χωρίς τέλος. Δεν σου αρέσει το χωρίς αρχή. Το δικό σου κείμενο είναι γραμμένο μόνο με τελείες. Η δική σου ζωή είναι γεμάτη από τελείες. Ολοκληρωμένες ιστορίες. Ολοκληρωμένες εμπειρίες.

,
Είδες ότι είμαι κόμμα και είδες τι σημαίνει να είσαι κόμμα μέσα από εμένα. Δεν έχω αρχή, μέση και τέλος. Δεν έχω ανάγκη από ολοκληρωμένα νοήματα. Μπορώ να αφήσω τα πάντα να εκκρεμούν. Θέλω τα πάντα να συνεχίζουν για πολύ. Αντέχω το χωρίς τέλος. Μου αρέσει το χωρίς αρχή. Το δικό μου κείμενο είναι γραμμένο μόνο με κόμματα. Η δική μου ζωή είναι γεμάτη από κόμματα. Ανολοκλήρωτες ιστορίες. Ανολοκλήρωτες εμπειρίες.

. ( ) ,
Όταν πραγματικά σε είδα και με είδες... καταλάβαμε ότι έχει περισσότερο ενδιαφέρον έτσι. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε ο ένας τον άλλον για να γίνει το ίδιο με εμάς. Μπορεί να κρατήσει ο καθένας αυτό που είναι. Μπορείς να μείνεις τελεία. Μπορώ να μείνω κόμμα. Μπορεί να έχει ο καθένας το δικό του κείμενο. Με τις τελείες του ή τα κόμματά του. Εσύ με τις τελείες σου και εγώ με τα κόμματά μου. Και μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον να εξελιχθεί. Μπορείς να γίνεις μία εξελιγμένη τελεία. Μπορώ να γίνω ένα εξελιγμένο κόμμα. Μπορούμε να εξελιχθούμε ο ένας μέσα από τον άλλον.

(·)
Έτσι σε βοηθήσα να καταλάβεις κάτι που δεν είχες καταλάβει ποτέ για τον έαυτό σου. Σε βοηθήσα να πας ψηλά και να γίνεις άνω τελεία.

(‘)
Έτσι με βοήθησες να καταλάβω κάτι που δεν είχα καταλάβει ποτέ για τον έαυτό μου. Με βοήθησες να πάω ψηλά και να γίνω απόστροφος.

(...)
Έτσι σε βοήθησα να μείνεις χαμηλά και να αναπτυχθείς. Και να γίνεις τρεις τελείες. Να γίνεις αποσιωπητικά (ένας όρος που υπήρχε αλλά εμείς τώρα τον ανακαλύψαμε).

(,,,)
Έτσι με βοήθησες να μείνω χαμηλά και να αναπτυχθώ. Και να γίνω τρία κόμματα. Να γίνω αποσιωποιητικά (ένας όρος που δεν υπήρχε αλλά εμείς τώρα τον δημιουργήσαμε).

(.) (·) (...)
Έτσι το κείμενό σου γέμισε από διαφορετικές εκδοχές του έαυτού σου. Πλούτισε από καινούρια νοήματα. Άνω τελείες, τελείες, αποσιωπητικά... Και πάλι όλα ήταν ολοκληρωμένα... Εσύ μπορούσες να επιλέξεις πότε θα γίνεις τι. Απλά είχες αναπτυχθεί μέσα στα ολοκληρωμένα νοήματα.

(,) (΄) (,,,)
Έτσι το κείμενο μου γέμισε από διαφορετικές εκδοχές του έαυτού μου. Πλούτισε από καινούρια νοήματα. Απόστροφοι, κόμματα, αποσιωποιητικά... Και πάλι όλα ήταν ανολοκλήρωτα... Εγώ μπορούσα να επιλέξω πότε θα γίνω τι. Απλά είχα αναπτυχθεί μέσα στα ανολοκλήρωτα νοήματα.

(.·...) (,’,,,)
Το δικό σου κείμενο είχε ανάγκη από κανόνες. Σε βοήθησα να εξελιχθείς μέσα στους κανόνες. Το δικό μου κείμενο είχε ανάγκη από το να σπάσει τους κανόνες. Με βοήθησες να εξελιχθώ έξω από τους κανόνες.

(.·...) ( ) (,’,,,)
Και ύστερα... Αυτό δεν ήταν αρκετό...

.·... ( ) ,’,,,
Μέσα από εσένα ξαφνικά το κείμενό μου ένιωθε να του λείπουν οι τελείες... Μέσα από εμένα ξαφνικά το κείμενό σου ένιωθε να του λείπουν τα κόμματα...

.·... ,,, ( ) ,’,,, ...
Και ύστερα... Μπορέσαμε και οι δύο να δούμε τις προεκτάσεις... Αποφασίσαμε να πειραματιστούμε μαζί... Και είχαμε την ιδέα. Μαζί είχαμε την ιδέα. Δεν χρειάζοταν να γίνω εγώ τελεία. Δεν χρειαζόταν να γίνεις εσύ κόμμα. Εσύ θα έβαζες μερικές τελείες στο δικό μου κείμενο και εγώ θα έβαζα μερικά κόμματα στο δικό σου κείμενο. Έτσι πλουτίσαν και τα δύο κείμενα και το δικό μου και το δικό σου... Με τα στοιχεία τα δικά μου και τα δικά σου... Με τα σημεία τα δικά σου και τα δικά μου...

.·... ,,, ‘,’,’, .·...( ) ,’,,, ...·.·.·. ,’,,,
Και έπειτα... Θέλαμε κι άλλα... Κι άλλα... Κι άλλα... Κι άλλο πειραματισμό... Κι άλλη δημιουργία... Και σκεφτήκαμε να δούμε τι μπορεί να δημιουργηθεί με μία τελεία και με ένα κόμμα.

(.,) (,.)
Μας βάλαμε και δίπλα δίπλα. Μία τελεία και ένα κόμμα. Ένα κόμμα και μία τελεία. Και χωρίς να βγάζει νόημα γεμίσαμε τα κείμενα μας με κόμματα και τέλειες που ήταν δίπλα δίπλα... Σαν να βγαίνει νόημα από αυτό. Μα έβγαινε νόημα! Όχι για τους άλλους για εμάς. Δημιουργήσαμε τους δικούς μας κανόνες. Τα δικά μας σημεία στίξεως... Την δική μας κοινή γλώσσα... Τον δικό μας προσωπικό κώδικα επικοινωνίας που μόνο εμείς μπορούσαμε να καταλάβουμε...

.,·,,,·,.’...’.,···,.’’’.,
Και έπειτα ήρθε η απόλυτη ελευθερία. Μπορούσα να εκφραστώ. Να είμαι εγώ αλλά να είμαι και μαζί σου. Χωρίς να περιορίζει η ελευθερία σου την δική μου. Μπορούσες να εκφραστείς. Να είσαι εσύ αλλά και μαζί μου. Χωρίς να περιορίζει η ελευθερία μου την δική σου. Τα ανακατέψαμε όλα χωρίς κανένα φόβο μην χαθώ εγώ μέσα σε εσένα ή εσύ μέσα σε εμένα... Με κανόνες... Χωρίς κανόνες... Ήμασταν ελεύθεροι. Μαζί. Και κάπου εκεί στο ανακάτεμα... Ανακαλύψαμε μία άλλη μορφή που θα μπορούσε να δημιουργήσει μία τελεία και ένα κόμμα...

(;)
Και ανακαλύψαμε το ερωτηματικό.

(;;;;;)
Τότε αρχίσαμε τις ερωτήσεις... χωρίς σταματημό... Ρωτούσαμε για τα πάντα... Και ο ένας τον άλλον... Και τους άλλους... Και τον έαυτό μας... Και τον κόσμο...

(;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;)
Τα κείμενά μας γέμισαν ερωτήσεις... Η ζωή μας γέμισε ερωτήσεις... Και πότε απαντούσες εσύ με τις τελείες σου... Και πότε εγώ με τα κόμματά μου... Εσύ σαν τελεία είχες την έμφυτη τάση να απαντάς με σιγουριά... Εγώ σαν κόμμα είχα την έμφυτη τάση να απαντάω με επιφυλακτικότητα. Ήθελες να υπάρχουν απαντήσεις... Ήθελα να υπάρχουν ερωτήσεις... Και άρχισαν οι διαφωνίες... Μα δεν μας πείραζε... Συμφωνούσαμε... Διαφωνούσαμε... Ρωτούσαμε... Απαντούσαμε... Ενθουσιασμένοι... Με τις καινούριες ερωτήσεις μας και με την καινούρια κοινή μας γλώσσα...

;
Και έπειτα...
;;;;;
Ήθελες κάτι καινούριο.
;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Κάτι που δεν μπορούσα να σου το δώσω εγώ.

(!)
Είχες ανάγκη από ένα θαυμαστικό. Το ήθελες. Να υπάρχει στο κείμενό σου. Αλλά εγώ δεν μπορούσα να σου δημιουργήσω το θαυμαστικό σου. Εσύ ήσουν τελεία. Ήσουν κομμάτι του θαυμαστικού. Μπορούσες να γίνεις θαυμαστικό με τον κατάλληλο συνδυασμό. Αρκεί να συναντούσες κάποιον που θα μπορούσε να σου προσφέρει το μισό θαυμαστικό σου. Μία ευθεία γραμμή ήταν αρκετή για να φτιάξεις ένα θαυμαστικό. Εγώ δεν χρειαζόμουν θαυμαστικά. Δεν ήθελα θαυμαστικά. Και ακόμα κι αν τα ήθελα... Δεν γινόταν να σου τα προσφέρω. Είχες ξεχάσει μέσα στον ενθουσιασμό σου... πως δεν μπορούσα να γίνω θαυμαστικό... Ήμουν κόμμα... Μπορούσα να γίνω πολλά πράγματα αλλά όχι θαυμαστικό... Τον ενθουσιασμό που εγώ σου δημιούργησα, τον ενθουσιασμό που μαζί δημιουργήσαμε... ήθελες να τον τονίσεις με ένα θαυμαστικό... που εγώ δεν μπορούσα να δημιουργήσω...

(!!!!!)
Άρχισε να σου λείπει κάτι και από εκεί ξεκίνησαν όλα... Δεν ήσουν ευτυχισμένος... Δεν ήσουν ελεύθερος... Άρχισες να νιώθεις φυλακισμένος μέσα στο ίδιο σου το κείμενο... Δεν με ήθελες μέσα στο κείμενό σου... Ένιωθες να σε περιορίζω... Δεν θα μπορούσες να έχεις μαζί μου ποτέ αυτό που επιθυμούσες... Το θαυμαστικό σου έγινε έμμονη ιδέα... Μόνο αυτό σκεφτόσουν... Μόνο αυτό ποθούσες...

. (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) ,
Και τα ανύπαρκτα θαυμαστικά άρχισαν να μπαίνουν ανάμεσά μας και να μας χωρίζουν...
Έγιναν ένας φράχτης ανάμεσά μας... Η κοινή μας γλώσσα δεν φαινόταν να μπορεί να τον προσπεράσει... Ο κοινός μας κώδικας δεν φαινόταν να μπορεί να τον νικήσει... Και αντί να σπάσει ο κώδικας τον φράχτη έσπασε ο φράχτης τον κώδικα...

(.) (,)
Σου φώναζα να με κοιτάξεις... Για να θυμηθείς ποια είμαι... Μα δεν μπορούσες να με ακούσεις ή να με κοιτάξεις... Ήσουν δυστυχισμένος... Και ήμουν κι εγώ δυστυχισμένη... Θυμάσαι στην αρχή μας που αποφασίσαμε να μην αλλάξουμε ο ένας τον άλλον για να γίνει το ίδιο με εμάς; Τώρα μου ζητούσες να γίνω κάτι που δεν είμαι όχι ίδιο με εσένα αλλά ίδιο με κάτι άλλο, με μια ιδέα που είχες στο μυαλό σου. Ήθελες να γίνω θαυμαστικό. Κι εγώ δεν μπορούσα να γίνω θαυμαστικό και δεν ήθελα να γίνω θαυμαστικό. Εγώ ήμουν, είμαι και θα είμαι κόμμα. Μια γραμμή θα μπορούσε να σε γεμίσει. Αλλά εγώ δεν ήμουν γραμμή. Ήθελες κάτι άλλο... Κάτι παραπάνω... Και ήξερα τι σημαίνει αυτό... Δεν ήμουν αρκετή για εσένα. Απλά δεν ήμουν αρκετή... Και αυτή οι αίσθηση... του μη αρκετού... άρχισε να με πονάει... Τόσο πολύ... Και γινόμουν όλο και λιγότερο αρκετή για εσένα... Και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αποφύγω... Γινόμουν όλο και πιο λίγη... Όλο και πιο λίγη...

Χ
Σταμάτησαν οι ερωτήσεις... Σταμάτησαν οι απαντήσεις... Σταμάτησαν οι πειραματισμοί... Σταμάτησαν οι ανακαλύψεις... Τα κείμενά μας άρχισαν να αδειάζουν... Από το δικό μου έφυγαν οι τελείες και από το δικό σου τα κόμματα... Σταμάτησαν τα κόμματα με τις τελείες δίπλα δίπλα... Σταμάτησαν τα ερωτηματικά...

(.·...) (,’,,,)
Μα έμειναν αυτά που μάθαμε για εμάς... Εσύ μπορείς ακόμα να γίνεις άνω τελεία... Και εγώ μπορώ ακόμα να γίνω απόστροφος... Εσύ μπορείς ακόμα να γίνεις αποσιωπητικά και εγώ μπορώ ακόμα να γίνω αποσιωποιητικά... Δεν χάθηκαν όλα... Χάθηκαν μερικά... Αρκετά για να αδειάσουν τα κείμενα... Για να τα αφήσουν πληγωμένα... με κενά... Αλλά δεν χάθηκαν όλα... Χάθηκαν μερικά...

-
Δεν μπορούσες να πάρεις την απόφαση που πήρα εγώ για εσένα.

---
Για κάποιο περίεργο λόγο... Εσύ δεν άντεχες να γράψεις το τέλος κι εγώ δεν άντεχα να μην το γράψω.

.
Την τελεία στην δική μας ιστορία δεν την έβαλες εσύ. Την έβαλα εγώ. Την πρώτη μου τελεία... Υποχρεώθηκα να την γράψω στην δική μας ιστορία.

,
Το κόμμα στην δική μας ιστορία δεν το έβαλα εγώ. Το έβαλες εσύ. Το πρώτο σου κόμμα... Υποχρεώθηκες να το γράψεις στην δική μας ιστορία...

., ,.
Η ιστορία μας...
Εσύ ήθελες να συνεχίσει... Εγώ ήθελα να σταματήσει...
Εσύ ήθελες να την αφήσεις ανολοκλήρωτη κι εγώ να την ολοκληρώσω...
Και αυτή ήταν η τελευταία φορά που βάλαμε την τελεία και το κόμμα δίπλα δίπλα. Με την διαφορά του ότι η τελεία ήταν δική μου και το κόμμα δικό σου.

(,) (.)
Μάλλον αυτό δηλώνει πως επηρρεάσαμε ο ένας τον άλλον... Ίσως και περισσότερο από όσο θα έπρεπε... και έγινε το μόνο αποτέλεσμα που δεν θέλαμε... Έστω και για μια στιγμή με έκανες τελεία και σε έκανα κόμμα...

(.) (,)
Εσύ έχεις το κείμενό σου πάλι. Είσαι τελεία και σου εύχομαι να βρεις το θαυμαστικό σου.
Εγώ έχω το κείμενό μου πάλι. Είμαι κόμμα και μου εύχομαι να βρω τον έαυτό μου.

.
Καμιά φορά σκέφτομαι πως, ίσως, είσαι τυχερός που είσαι τελεία... Ίσως τα πράγματα να είναι πιο εύκολα για εσένα. Δεν χρειάζεσαι εμένα για να ολοκληρωθείς...

,
Καμιά φορά σκέφτομαι πως, ίσως, δεν είμαι τυχερή που είμαι κόμμα... Ίσως τα πράγματα να είναι πιο δύσκολα για εμένα. Χρειάζομαι εσένα για να ολοκληρωθώ...

,,
Είμαι κόμμα... Δεν γίνεται να είμαι ολοκληρωμένη χωρίς εσένα. Δεν θέλω να είμαι ολοκληρωμένη χωρίς εσένα. Και έτσι επιστρέφω ολοκληρωτικά στο ανολοκλήρωτο...

,,,
Είμαι κόμμα... Και συνεχίζω, συνεχίζω, συνεχίζω... Χωρίς να ξέρω τι θέλω, τι επιθυμώ... Χωρίς να έχω καμία ανάγκη να έχω κάτι άλλο... Είμαι απλά ένα κόμμα... που ταξιδεύει σε διάφορα κείμενα... Μαθαίνει πράγματα για τον έαυτό του... Σπάει τους κανόνες... Ζει ελεύθερα... Ένα κόμμα... που δεν έχει καμία ανάγκη από ολοκληρωμένες προτάσεις... Τουλάχιστον, δεν είχε καμία τέτοια ανάγκη μέχρι να σε συναντήσει... Θα μου λείψουν οι τελείες σου στο κείμενό μου... Για όσο ήμασταν μαζί δεν ήθελα τίποτα άλλο από το να είμαι μαζί σου... Για όσο ήμασταν μαζί άρχισα να ολοκληρώνομαι... Να βρίσκω τα όριά μου... Να έχω αρχή και τέλος... Τώρα είμαι πάλι εγώ. Ξεκρέμαστη μέσα στις φράσεις, αγχωμένη μέσα στις προτάσεις... Είμαι κόμμα... Και ακόμα κι αν υπάρχω ανεξάρτητα από εσένα... Νιώθω μόνη μου... Χωρίς εσένα...

(.)
Είσαι τελεία. Ήσουν τελεία από πάντα. Και θα είσαι τελεία για πάντα. Ήσουν τελεία και όταν σε γνώρισα. Αλλά όταν χωρίσαμε για μια στιγμή έγινες κόμμα.

(,)
Είμαι κόμμα. Ήμουν κόμμα από πάντα. Και θα είμαι κόμμα για πάντα. Ήμουν κόμμα και όταν με γνώρισες. Αλλά όταν χωρίσαμε για μια στιγμή έγινα τελεία.

Το μόνο που κόμμα που έγραψες ποτέ στην ζωή σου ήμουν εγώ.
Η μόνη τελεία που έγραψα ποτέ στην ζωή μου ήσουν εσύ.

Το μόνο τέλος που θέλησα να βάλω στην ζωή μου... Το έμαθα από εσένα και το έβαλα σε εσένα...

Και αυτή η εκβιασμένη μοναδική τελεία της ζωής μου... Με άφησε πιο ανολοκλήρωτη από ποτέ...

Το μόνο τέλος που θέλησα να βάλω στην ζωή μου... Το έμαθα από εσένα και το έβαλα σε εμένα...