Ακόμα ακούω αυτά που δεν θα έπρεπε (δεν θα ήθελα) να ακούω.

(Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολύ πολύ καιρό, γράφτηκε αυτό το κείμενο... Λίγους μήνες πριν να φύγω το ταξίδι μου...)


Ακόμα ακούω αυτά που δεν θα έπρεπε (δεν θα ήθελα) να ακούω.


Έχω κάνει πολύ δρόμο για να καταπολεμήσω τις ανασφάλειες μου και να νικήσω τις όποιες αδυναμίες μου. Και, παρόλα αυτά, ακόμα και τώρα, μετά από τόσο δρόμο, οφείλω να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι υπάρχουν στιγμές που με επηρρεάζουν αυτά που δεν θα έπρεπε να με επηρρεάζουν και που με ενοχλούν αυτά που δεν θα έπρεπε να με ενοχλούν.

Μία λέξη, μία φράση, ένα βλέμμα... καμιά φορά είναι αρκετά για να μου φτιάξουν ή να μου χαλάσουν την διάθεση. Και στην πρώτη περίπτωση δεν με πειράζει αφού καταλήγω χαμογελαστή και χαρούμενη. Στην δεύτερη, όμως, περίπτωση, που σκοτεινιάζω ολόκληρη από πάνω μέχρι κάτω και συννεφιάζω, εσωτερικά και εξωτερικά, με πειράζει και πολύ μάλιστα!

Και, κυρίως, θυμώνω με τον εαυτό μου.

Ο άλλος, ο όποιος άλλος, μπορεί να πει κάτι, οτιδήποτε, γιατί έτσι, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, χωρίς, ίσως, και καμία συγκεκριμένη πρόθεση.

Μπορεί να πει κάτι γιατί απλά αυτό του ήρθε να πει, γιατί έτσι έχει συνηθίσει να σκέφτεται, γιατί έτσι έχει μάθει να εκφράζεται, γιατί... δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο...

Δεν έχει σημασία. Με λόγο ή χωρίς λόγο, με πρόθεση ή χωρίς, ειπώθηκε κάτι από τον όποιο άλλον. Αν εσύ νιώσεις «κάπως» (στην συγκεκριμένη περίπτωση εγώ ένιωσα), αν εσύ επηρρεαστείς με τρόπο που δεν ήθελες να επηρρεαστείς (στην συγκεκριμένη περίπτωση εγώ επηρρεάστηκα) αυτό που πρέπει να σε προβληματίσει (στην συγκεκριμένη περίπτωση να με προβληματίσει) είναι γιατί ένιωσες αυτό που ένιωσες (γιατί ένιωσα αυτό που ένιωσα;) τι σημαίνει αυτό για εσένα (τι σημαίνει αυτό για εμένα;) κλπ κλπ.

Εκνευρίζομαι με εμένα. Δεν είναι δυνατόν ακόμα να ασχολούμαι με ψιλοπράγματα... κι όμως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αποφύγω. Ίσως να φταίει η μη φυσιολογική ζωή μου, ίσως να φταίει το μη συνηθισμένο μυαλό μου, ίσως να φταίει το ότι στην άλλη άκρη του κόσμου πέταξε μια πεταλούδα... Δεν με ενδιαφέρει. Το θέμα είναι ότι βρίσκομαι πάλι εδώ να ασχολούμαι με τα «μικρά»...

Και τι γέννησε αυτές τις σκέψεις;

Το ότι συνάντησα κάποιον τυχαία που είχα να τον δω καιρό... Και πάνω στην συζήτηση του τι κάνεις, τι κάνω, τι κάνουμε γενικά, όταν του είπα ότι θέλω να φύγω, ότι ΘΑ φύγω, στο εξωτερικό, αυτός γύρισε και μου είπε ότι αυτό το ακούει τρία χρόνια, ότι αυτό του το λέω τρία χρόνια...

Σαν να με κάρφωσαν στο αδύναμο σημείο μου... Ήξερα ότι το λέω τρία χρόνια στο εαυτό μου, βέβαια στο συγκεκριμένο άτομο, δεν το έλεγα σε καμία περίπτωση τρία χρόνια... αλλά του το είχα πει πριν δύο χρόνια... σε μια άλλη τυχαία συνάντησή μας... αυτό ήταν αλήθεια... (αλήθεια, πότε πέρασαν δύο χρόνια;)... Και ξαφνικά στην πορεία της συζήτησης άρχισαν να με χτυπάνε μέρες, μήνες, χρόνια... Τι ένα, τι δύο , τι τρία... Με χτύπησαν τα τελευταία τρία χρόνια, που δεν ήταν καθόλου ευχάριστα... ένιωσα εκείνον τον πόνο στο στήθος και εκείνο το σφίξιμο στην καρδιά... ένιωσα τους βομβαρδισμούς στο μυαλό μου...

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν με βοήθησαν, σε κανένα στάδιο καμίας προσπάθειας, αυτού του είδους οι φράσεις που «πετάγονται», κατά καιρούς, σε τυχαίες συναντήσεις με τυχαίους ανθρώπους... Το αντίθετο μάλιστα, πολλές φορές, τις περισσότερες φορές αν όχι όλες, με απογοήτευαν και με έκαναν να θέλω να κάτσω στην γωνία μου και να μην κουνηθώ από εκεί για τον επόμενο μήνα (αν όχι για τον επόμενο χρόνο)!

Όταν έχεις πάρει κιλά, δεν σε βοηθάει να ακούς ότι πάχυνες. Ξέρεις πολύ καλά ότι έχεις παχύνει. Ξέρεις και γιατί έχεις παχύνει. Εσύ μόνο ξέρεις αν έχεις κάποιο πρόβλημα υγείας, αν έχεις μόλις χωρίσει και εξαιτίας μιας ερωτικής απογοήτευσης βρίσκεσαι στα πατώματα, αν έχει πεθάνει κάποιο κοντινό σου άτομο και βρίσκεσαι σε κατάθλιψη ή αν οτιδήποτε! Εσύ ξέρεις μόνο το γιατί.

Όταν έχεις σταματήσει κάτι σημαντικό για καιρό και αποφασίζεις να το συνεχίσεις, δεν σε βοηθάει να ακούσεις πόσο αδύνατη είναι αυτή η απόφασή σου, πόσο απιθανό είναι να καταφέρεις να ολοκληρώσεις την προσπάθειά σου, πόσο πιθανό είναι να τα ξαναπαρατήσεις. Ξέρεις πολύ καλά ότι τα έχεις ήδη παρατήσει μία φορά. Ξέρεις και γιατί τα παράτησες. Εσύ μόνο ξέρεις ποιες ακριβώς ήταν οι συνθήκες που σε οδήγησαν να πάρεις την απόφαση να αφήσεις κάτι. Εσύ μόνο ξέρεις και πόσο δύσκολο είναι το ότι αποφασίσες να το ξαναρχίσεις. Εσύ μόνο ξέρεις το τι έγινε. Δεν σε βοηθάει το να ακούσεις αν είναι αργά για εσένα ή όχι. Εσύ ξέρεις αν καθυστέρησες και πόσο. Εσύ μόνο ξέρεις το γιατί.

Ο κόσμος το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να σου δηλώνει τα προφανή λες και εσύ δεν τα γνωρίζεις. Και το χειρότερο όλα αυτά λέγονται κακοπροαίρετα αλλά, και καλά, πάντα, για το «καλό» σου.

Έτσι εσύ ακούς και ακούς και ακούς σχόλια και κριτικές για εσένα και τις επιλογές σου και την ζωή σου... Κάποιες φορές καταφέρνεις με σπουδαίους ελιγμούς να ξεφύγεις ευγενικά, κάποιες άλλες είσαι υποχρεωμένος να συνεχίσεις μία συζήτηση χωρίς νόημα που σε κάνει να αισθάνεσαι χάλια και πιο χάλια από χάλια και ακόμα πιο χάλια από το χάλια του χάλια...

Όταν έχεις πει πριν τρία χρόνια ότι θα φύγεις και δεν το έκανες υπάρχουν λόγοι για τους οποίους δεν το έκανες. Λόγοι που δεν έχεις καμία όρεξη να εξηγήσεις. Λόγοι που μπορεί να είναι μεγάλοι ή μικροί, λιγότερο ή περισσότερο σπουδαίοι... Τι σημασία έχει; Οι λόγοι είναι δικοί σου και δεν είσαι υποχρεωμένος να τους μοιραστείς.

Ήθελες να φύγεις και δεν το έκανες.

Και τώρα συνεχίζεις να θέλεις να φύγεις και ελπίζεις να καταφέρεις να φύγεις.

Σε τι βοηθάει να έρθει κάποιος γελώντας και να σου πει ότι αυτό το έλεγες και πριν τρία χρόνια και δεν το έκανες; Σε τι βοηθάει ο ειρωνικός τόνος απέναντι στην προσπάθειά σου και ο σκληρός υπαινιγμός ότι πάλι δεν θα καταφέρεις να το κάνεις; Σε τι πραγματικά βοηθάει; Σε τι ΣΕ βοηθάει;

Σε τίποτα.

Απλά ξαφνικά σου υπενθυμίζει την αδυναμία σου, σου θυμίζει τους φόβους σου και σε κάνει να νιώθεις ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια από όση ήδη νιώθεις για το αν θα το κάνεις τώρα.

Ό, τι χειρότερο μπορεί να σου γίνει ακριβώς στο σημείο που έχεις αποφασίσει για μια ακόμα φορά να φύγεις...

...

Πότε θα μάθω να μην ακούω τους ανθρώπους;
Ποτέ.

...

Και τώρα που το σκέφτομαι... το ότι λέω τρία χρόνια ότι θα φύγω αλλά ακόμα είμαι εδώ... δεν είναι τίποτα μπροστά στο ότι λέω τριάντα χρόνια στον εαυτό μου να μην ακούω τους ανθρώπους κι ακόμα, έχω αδύναμες στιγμές που τους ακούω...

Τι με έχει μάθει η ζωή;

Μπορεί να σε βοηθήσει να ακούσεις κάτι από κάποιον αλλά δεν σε βοηθάει να ακούς το οτιδήποτε από τον οποιονδήποτε.

Και αυτός ο κάποιος που θα σε βοηθήσει δεν είναι ο πρώτος τυχαίος και αυτό το κάτι που θα σε βοηθήσει δεν είναι η πρώτη τυχαία φράση που ήρθε σε κάποιον να ξεστομίσει, σε μια τυχαία συνάντηση που απλά έτυχε να συμβεί...