365 Ημέρες
15.
Τετάρτη 05.04.2023
-Γειά σας!
Είπα χαρούμενα και ενθουσιασμένα στους
Ανθρώπους που βλέπω, σχεδόν, καθημερινά!
Ο υπάλληλος μου χαμογέλασε με λαμπερό
βλέμμα κι αμέσως η ημέρα φάνηκε ακόμα πιο όμορφη! Λίγο πιο πέρα η υπάλληλος με
κοίταξε με καλοσύνη, ήταν γεγονός υπήρχε αμοιβαία συμπάθεια από όλους προς
όλους! Ο μπροστινός πελάτης γύρισε το κεφάλι του σαν να ήθελε να δει από πού
προερχόταν αυτή η τόσο ανθρώπινη ατμόσφαιρα.
«Μαριλού.» είπε με σταθερή φωνή.
Με έκπληξη άκουσα το όνομά μου, δεν
κατάλαβα ποιος είναι από τη φωνή, και έστριψα το βλέμμα από τους καθημερινούς
μου Φίλους στον Άνθρωπο μπροστά μου.
«Α, δεν σας είδα!» είπα κι ο ενθουσιασμός
μου μεταμορφώθηκε σε μια γλυκιά απαλή διάθεση. Χαιρόμουν για αυτήν την τόσο
απρόσμενα τυχαία συνάντηση.
«Δεν με είδες...» επανέλαβε και πάλι με
σταθερότητα. «Ἐχεις μείνει ίδια... Με τη φρεσκάδα σου... Με τα χρώματά σου...»
Τώρα ήμασταν και οι δύο χαμογελαστοί.
«Όλα προχωράνε όμορφα και καλλιτεχνικά;»
ρώτησα.
«Καμιά φορά, δεν πηγαίνουν μαζί αυτά τα
δύο...» απάντησε.
Κι εγώ κούνησα το κεφάλι... και γέλασα
πνιχτά. Ένιωθα, βαθιά μέσα μου, ακριβώς τι ήθελε να πει... απλά δεν περίμενα να
το ακούσω και από εκείνον...
Ένιωθα τόση συγκίνηση!
«Να σας κεράσω κάτι;» είπα αυθόρμητα!
Και τώρα με κοίταξε εκείνος σαν να μην
περίμενε να ακούσει κάτι τέτοιο από εμένα ή, ίσως, και από κανέναν...
«Όχι, όχι, όχι... εγώ θα σε κεράσω!» είπε
αμέσως σαν να θέλει να με προλάβει.
«Μα δεν το είπα για να με κεράσετε...
Ήθελα να σας κεράσω έτσι για το καλό... !» είπα κι εγώ!
«Όχι, όχι...» επέμεινε «Εγώ θα σε κεράσω».
Ο υπάλληλος που με γνωρίζει και
εξυπηρετούσε παράλληλα άλλους ανθρώπους γύρω μας με κοίταξε και, σχεδόν
συνωμοτικά, με ρώτησε
«Ένα κουλουράκι;»
Τότε και ο Άνθρωπος μπροστά μου
επανέλαβε...
«Ένα κουλουράκι...» σαν να μην του κάνει
καμία εντύπωση η απλότητά μου... ό,τι όλο κι όλο αυτό που ήθελα ήταν ένα
κουλουράκι...
«Δύο κουλουράκια!» είπα ψιλογελώντας,
ήθελα κι εγώ να προλάβω που αντί για ένα κουλούρι σήμερα ήθελα δύο!!
Σαν να γέλασαν όλοι εσωτερικά... φάνηκε στις
εκφράσεις τους...
Τι να κάνω! Μου αρέσει η απλότητα των
κουλουριών... και η νοστιμιά τους...
«Δύο κουλουράκια...» επανέλαβε ο Άνθρωπος
μπροστά μου ενώ ο υπάλληλος μου τα έδινε...
«Πήρα τσουρέκι, έχουμε πρόβα και τους
πηγαίνω διάφορα...»...
Πάλι γέλασα! Δεν περίμενα ο συγκεκριμένος
Άνθρωπος να πηγαίνει γλυκά στην Ομάδα του. Να, λοιπόν, κι ένα (ακόμα;) κοινό
μας σημείο, σκέφτηκα... πηγαίνω συχνά στους Ανθρώπους μου μπισκοτάκια,
κουλουράκια, διάφορα...
«Τι ωραία...» δεν ξέρω αν το σκέφτηκα ή αν
και το είπα... πάντως, σίγουρα συνέχισα με φωνή που ακούστηκε...
«Καλή πρόβα!» και χαιρετηθήκαμε.
Χαιρέτησα και τους Ανθρώπους που
εξυπηρετούσαν εκείνη την ώρα πολύ κόσμο...
Κι ἐφυγα με ένα απέραντα όμορφο
συναίσθημα...
Γαλήνη... Ηρεμία... Αγάπη...
Αυτό δεν θα το περίμενα! Να συναντάω
Άνθρωπο του καλλιτεχνικού χώρου, και τον συγκεκριμένο Άνθρωπο, και να μην
αισθάνομαι πόνο ή πίκρα... Σίγουρα μέσα μου υπάρχει ο απόηχος ακόμα... ένα
παράπονο... το παράπονο, ίσως, από τη φύση του, να έχει μέσα του και πόνο και
πίκρα... αλλά, παρόλα αυτά, η βασική μου αίσθηση ήταν τόσο γλυκά θετική... Αισιοδοξία!
Είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης.
Είμαι η Μαριλού.
Με κοίταζε σαν ίσος προς ίσο.
Τον κοίταζα σαν ίσος προς ίσο.
Σαν Καλλιτέχνης προς Καλλιτέχνη.
Σαν Άνθρωπος προς Άνθρωπο.
Με έχει δει ξανά και ξανά στην σκηνή.
Έχουμε κάνει κάποιες πολύτιμες συζητήσεις.
Με εκτιμάει και τον εκτιμώ.
Είχα χρόνια να τον δω.
Η εκτίμηση είναι πάντα εδώ.
Λυπάμαι που δεν συνεργαστήκαμε, παρόλο που
πάντα με ξεχώριζε ανάμεσα σε πολλούς άλλους ηθοποιούς. Λυπάμαι που δεν ήρθαν
τότε τα πράγματα όπως τα ονειρευόμουν παρόλο που τα προσπαθούσα με όλες μου τις
δυνάμεις. Χαίρομαι που τώρα δεν κουβαλάω τόσο αυτήν την θλίψη. Χαίρομαι που
τώρα εστιάζω στη ζωή μου στο «τώρα» μου. Χαίρομαι που είχα αυτήν την απλή,
ανθρώπινη, συνάντηση και το βασικό μου συναίσθημα ήταν... Αγάπη.
Πήρα τα κερασμένα κουλουράκια μου...
και περπάτησα όλη την Πατησίων με μια
ατμόσφαιρα ζωής και τέχνης!
Είμαι ζωντανή!
Υ.Γ. Και, φυσικά, λίγο αργότερα, πήρα
τηλέφωνο την αδερφή μου που γνωρίζει όλη την συγκεκριμένη ιστορία μου για να
μοιραστώ τη στιγμή... «Μάντεψε, ποιος με κέρασε κουλούρια στον φούρνο!»...
---
Αγαπημένε Φίλε... αυτή η συνάντηση έγινε
στο χθες... αφού διάβασα... αφού έγραψα... αφού έφυγα από το στέκι μου... και
αφού πήγα στον φούρνο για να πάρω το καθημερινό κουλούρι μου... ήταν πολύ
σημαντική για εμένα... και χάρηκα που συνέβηκε...
Θέλω τόσο να ζήσω! Θέλω τόσο να
δημιουργήσω!
Με Αγάπη που μιλάει και που ακούει...
Μαριλού.
---
(Οι καλλιτέχνες στηρίζονται μέσα από τον ίδιο τον κόσμο, μέσα από τους Ανθρώπους, μέσα από Εσένα... Αν θέλεις να με στηρίξεις για να μπορέσω να ζήσω μέσα από την Τέχνη μου, μπορείς να το κάνεις... εδώ:
Paypal: authentikotita@gmail.com
Εθνική Τράπεζα:
IBAN: GR9301101100000011093333471
M K VALEONTI
Ευχαριστώ, Φίλε μου!!!)
No comments:
Post a Comment