365 Ημέρες. 08.

 

365 Ημέρες

 

08.

 

Τετάρτη 29.03.2023

 

Καλέ μου Φίλε,

 

κλείνουμε μία εβδομάδα γραψίματος... ανοίγουμε μία εποχή συναισθήματος...

 

πλησιάζοντας προς το τέλος του μήνα θα μοιραστώ μαζί σου κάτι που έγραψα προς την αρχή του μήνα...

 

Σε έχω ζαλίσει με αυτά τα χρονικά μπρος-πίσω ή όχι ακόμα;

 

Γύρισα τις σελίδες του τετραδίου μου... και το βρήκα μόλις τώρα... και αισθάνομαι... πως αυτό θα είναι το σημερινό μοίρασμά μου... μέσα σε μία Παροντική Τετάρτη θα σου γράψω κάτι από μία Παρελθοντική Πέμπτη...

 

-

 

Σήμερα κινήθηκα σαν πύργος.

Μόνο σε ευθείες.

Ξεκίνησα από τις γωνίες.

Από τη γωνία μου.

Από την τετράγωνη γωνία μου.

 

Είμαι σε μία γωνία

και αισθάνομαι πως δεν μπορώ να κινηθώ.

Για αρκετή ώρα.

Και νιώθω γύρω μου

άλλους ακινητοποιημένους και σταθερούς

και άλλους να κινούνται.

Είτε μπροστά είτε πλάι μου.

Γύρω μου.

Σε αυτήν την κίνηση και την ακινησία των άλλων,

δεν αποφασίζω να κουνηθώ

μα κι όμως κουνιέμαι

παρά τη θέλησή μου.

Σαν να με σήκωσε ένα χέρι θεϊκό

και να αποφάσισε εκείνο

με δική του επιλογή να με κινήσει.

Και με κουνάει

ποτέ μπροστά,

πότε πλάι,

ξανά μπροστά,

ξανά πλάι,

μα ποτέ προς τα πίσω.

Και πάντα σε ευθείες.

 

Σαν ένας σχεδιασμένος χορός

με προγραμματισμένα προσεχτικά βήματα.

 

Τι ωραία που θα ήταν!

Να είχα ελεύθερη βούληση!

 

Να έμενα ακίνητος όταν θα ήθελα να μείνω ακίνητος.

Και να κουνιόμουν όσο θέλω, όπως θέλω και όταν το θέλω.

 

Εγώ όχι κάποιος άλλος.

 

Εγώ να κουνιέμαι.

Όχι να με κουνάει κάποιος άλλος.

 

Έτσι μοιάζουν να νιώθουν και οι γύρω μου.

Είναι διαφορετικοί από εμένα μα έχουμε κοινά στοιχεία.

Μπορεί να μη μοιάζουμε εξωτερικά μα εσωτερικά ταιριάζουμε-ενωνόμαστε-συνδεόμαστε με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Σαν να είμαστε όλοι μέρος της ίδιας ομάδας.

 

Και απέναντί μας;

Οι «εχθροί» μας.

Μα όταν κοιτάζω και τους απέναντι, τώρα που τους βλέπω, σαν να κοιτάζω σε αντίστροφο καθρέφτη, κι εκείνοι χαμένοι όπως κι εμείς, κι εκείνοι σαν να τους κινεί κάποιος άλλος παρά τη θέλησή τους.

Σαν να είναι το αρνητικό μας. Ή μήπως εμείς είμαστε το αρνητικό τους;

 

Μοιάζουν με τους γύρω μου

οι απέναντί μου.

Κι όχι μόνο εσωτερικά

ακόμα και εξωτερικά.

Είμαστε πιο ίδιοι παρά διαφορετικοί.

 

Νιώθω πως κουνιέμαι για ώρες.

Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου.

Καμιά φορά, μένω ακίνητος για ώρες.

Ούτε αυτό το αντέχω.

Δεν μετριόνται τα δευτερόλεπτα.

Δεν αντέχονται τα λεπτά.

 

Κι είναι κι αυτό το «τακ, τακ» που ακούγεται.

Σαν να μετράει το χρόνο.

Πάλι δεν ορίζεται από εμάς.

Πάλι κάποιος άλλος το ορίζει.

Σαν να τελειώνει ο χρόνος μας κάθε φορά

και μετά να ξαναρχίζει.

 

Θέλω να φύγω μα δεν μπορώ.

Και, ξαφνικά, μέσα στην απόγνωσή μου

σαν να βλέπω τον εαυτό μου,

ίδιο και διαφορετικό,

να έρχεται...

Μαύρος αυτός.

Λευκός εγώ.

Ή μήπως...

Μαύρος εγώ;

Λευκός αυτός;

 

Δεν τον είχα δει μέχρι τώρα. 

Τον έκρυβαν οι μπροστά μου και οι γύρω μου,

οι «εχθροί» μας και οι «δικοί» μας.

 

Κι εκείνος σε ευθεία κινείται...

κι εκείνος σαν κι εμένα...

κι έρχεται με φόρα...

έρχεται κατά πάνω μου...

 

Με φτάνει...

Με σπρώχνει...

Με ρίχνει...

 

Πέφτω κάτω.

 

Σαν να το έχω ξαναζήσει αυτό.

 

Και δεν μπορώ να σηκωθώ!

 

Κι αυτό σαν να το έχω ξαναζήσει.

 

Με σηκώνουν.

 

Σαν πληγωμένο-τραυματισμένο-ηττημένο με βγάζουν από το σημείο μου-με ξεριζώνουν-αισθάνομαι τον αέρα-την μετακίνηση-βλέπω τους άλλους από ψηλά και όλη την μεγαλύτερη εικόνα...

 

Ακουμπάω-με ακουμπάνε-ξανά στο έδαφος λίγο πιο δίπλα.

Όρθιος πια.

Μα έξω από εκεί που ήμουν

και μέσα εκεί που μπορεί, ναι, το νιώθω!, να ξαναβρεθώ.

 

Τώρα βλέπω τους άλλους στον χορό

και είμαι πια παρατηρητής.

Πόσο διαφορετικός είναι ο χορός όταν δεν είσαι μέσα σε αυτόν!

 

Βλέπω ένας-ένας να πέφτει.

Ένας-ένας μας να έρχεται κοντά μου.

Ένας-ένας και οι απέναντι να πέφτουν!

Πόσο μάταιος αγώνας!

 

Κι έπειτα έρχεται το τέλος.

Κάποιος νικάει.

Κάποιος χάνει.

Κάποιος χαίρεται.

Κάποιος λυπάται.

Προσωρινά.

Για τώρα.

 

Μα όχι εμείς.

Δεν νικάει, δεν χάνει, δεν χαίρεται, δεν λυπάται, κάποιος από εμάς.

Παρόλο που εμείς είμαστε αυτοί που πολεμάμε και εμείς είμαστε αυτοί που πέφτουμε!

Πόσο παράξενο και πόσο παράλογο!

Πόσο παράλογο και πόσο παράξενο!

 

Και μας σηκώνουν ξανά ψηλά.

Και μας αφήνουν ξανά χαμηλά.

Με έχει ζαλίσει αυτό το αιώνιο πάνω-κάτω.

Απ’ τα χαμηλά στα ψηλά.

Απ΄ τα ψηλά στα χαμηλά.

 

Και να ’μαι πάλι τώρα!

Στην παράδοξη τετράγωνη γωνία μου.

Μετά το τέλος

να είμαι πάλι στην αρχή!

Να νιώθω πως δεν μπορώ να κουνηθώ.

Για αρκετή ώρα.

Για λίγο; Για πάντα; Για όσο.

 

Ακινητοποιημένος.

Απεγνωσμένος.

Αναρωτιέμαι.

 

Γιατί γεννήθηκα πύργος;

Γιατί να μη γεννήθηκα Άνθρωπος;

 

-

 

Αυτό είναι το σημερινό μοίρασμά μου...

 

Εύχομαι να Αισθάνεσαι Άνθρωπος, Φίλε μου.

 

Με Ανθρώπινη Αγάπη

 

Μαριλού.

-

(Οι καλλιτέχνες στηρίζονται μέσα από τον ίδιο τον κόσμο, μέσα από τους Ανθρώπους, μέσα από Εσένα... Αν θέλεις μπορείς να με βοηθήσεις, να στηρίξεις αυτό που είμαι, εδώ:

Paypal: authentikotita@gmail.com

Εθνική Τράπεζα:

IBAN: GR9301101100000011093333471   

M K VALEONTI 

Ευχαριστώ, Φίλε μου!!!)