Χορός και Τραγούδι...

(Πριν αμέτρητες μέρες στα αμέτρητα όνειρά μου)


Χορός...


Είδα πως χόρευα με τον θάνατο...

Για μια οντισιόν; Σε μια ακρόαση; Κάτι τέτοιο...

Ήμουν εγώ επάνω στην σκηνή... κι άλλος ένας με ανθρώπινη μορφή που υποτίθεται πως ήταν ο θάνατος... (ήταν άραγε άνθρωπος ντυμένος θάνατος; Εγώ στο όνειρο αισθανόμουν πως ήταν ο ίδιος ο θάνατος απλά δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γίνεται να έχουμε πάει μαζί σε ακρόαση και πώς γίνεται να μοιάζει τόσο ανθρώπινος...). Δεν με φόβιζε, δεν με άγχωνε. Δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό του. Ήταν επιβλητικός στο μαύρο ντύσιμό του.

Και χορεύαμε μαζί. Χορό σύγχρονο...

Και ήταν στενοχωρητικά, μελαγχολικά... αλλά και έντονα εκφραστικά...

Και ήρεμα και όμορφα... Όλα μαζί...

Και μετά... έπεσα από την σκηνή. Και... δεν θυμάμαι αν έπεσε κι εκείνος... Εκείνος νομίζω έμεινε πάνω στην σκηνή να με κοιτάζει αλλά ήρθε προς τα εμένα για να δει αν είμαι καλά, αν χτύπησα και άπλωσε το χέρι του προς εμένα. Ήρθε κοντά μου με ενδιαφέρον και αγάπη, ανησυχώντας που έπεσα, όπως έπεσα. Μου έδωσε το χέρι του; Τώρα που το ξανασκέφτομαι... δεν είμαι σίγουρη... Πήγε να με σηκώσει; Δεν θυμάμαι... Αυτό που θυμάμαι είναι πως πριν να γίνει το οτιδήποτε με το που έπεσα από την σκηνή άρχισα να γελάω και να γελάω και να γελάω... Και δεν με ενδιέφερε πια που ήμουν σε οντισιόν... Δεν με ενδιέφερε τίποτα... Απλά γέλαγα... Δεν με ένοιαζε η ακρόαση. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Είχα απολαύσει τον χορό μας κι ας έπεσα στο τέλος από την σκηνή. Δεν χτύπησα. Δεν πόνεσα. Μόνο γέλαγα σαν να μου έχει φανεί πολύ αστείο όλο το σκηνικό. Και νομίζω στο τέλος άρχισε να γελάει κι εκείνος μαζί μου.

Και με αυτό το γέλιο το τόσο χαλαρωτικό, απολαυστικό, απελευθερωτικό, λυτρωτικό... ξύπνησα!

Και, δεν ξέρω πώς και γιατί... αλλά δεν ένιωθα καθόλου άσχημα... ένιωθα... ήρεμα... Ξύπνησα με την αίσθηση του γέλιου μου που δεν μπορούσε να σταματήσει...


Τραγούδι...


Είδα πως δεν μπορούσα να τραγουδήσω με τίποτα τις σωστές νότες ενός τραγουδιού.

Καταλάβαινα ποιες είναι οι σωστές νότες. Τις άκουγα μέσα στο μυαλό μου. Τις ήξερα. Μα κι όμως δεν μπορούσα να τις πω. Όταν προσπαθούσα να τις πω έβγαιναν άλλες νότες από αυτές που νόμιζα πως θα έλεγα. Φάλτσες νότες! Κι ένιωσα πως το έχασα κι αυτό... Το τραγούδι... Το να μπορώ να τραγουδήσω... Ένιωθα πως χάνονται ένα ένα τα ταλέντα μου καθώς απομακρύνομαι από αυτά... Πως μεγαλώνω... Πως χάνομαι... Πολλή στενοχώρια! Πολλή μελαγχολία! Πολύς πόνος! Κι εγώ συνέχιζα να προσπαθώ να πω τις σωστές νότες και συνέχιζα να με ακούω να μην μπορώ να τις πω και να βγαίνουν οι «λάθος» νότες... Άλλο να ακούω στο μυαλό μου, άλλο να λέω έξω από το μυαλό μου... Απόγνωση. Πάει κι αυτό... Χάθηκε κι η μουσική από την ζωή...

Και με αυτό το συναίσθημα της απογοήτευσης... ξύπνησα...

...


Όλο περίεργα όνειρα κι όλο παραπονεμένες πραγματικότητες...

Δεν με χωράει ο χώρος και ο χρόνος... Δεν με χωράει ο τόπος και ο τρόπος...