Θυμάσαι, μαμά;

Θυμάσαι, μαμά;

Κάποτε μου έλεγες ένα τραγούδι, μαμά...
Κάθε φορά όταν έβρεχε...

Ήταν ένα τραγούδι που το είχες φτιάξει εσύ... Δικοί σου οι στίχοι, δική σου και η μελωδία... Και το είχες φτιάξει για εμένα...

Και μου το τραγούδαγες όταν άρχιζαν να πέφτουν οι σταγόνες από τον ουρανό... όταν τις ακούγαμε να χτυπάνε στο παράθυρο...

Θυμάμαι μόνο τον πρώτο στίχο, μαμά...
Θυμάμαι μόνο τις πρώτες νότες, μάμα...

Τίποτα άλλο...
Δεν ξέρω γιατί η μνήμη μου δεν τα κατάφερε να συγκρατήσει την συνέχεια...
Και γνωρίζω πως αυτό το τραγούδι δεν μπορώ να το βρω πουθενά... σε κανένα τετράδιο γραμμένο... πουθενά δεν είναι ειπωμένο... Μόνο εγώ κι εσύ, το γνωρίζαμε... Μόνο εσύ κι εγώ...
Χάθηκε κάπου μέσα στον χρόνο και στον πόνο...
Μπερδεύτηκαν οι νότες-στιγμές στο πεντάγραμμο της ζωής κι έγιναν ένα ωραιότατο κουβάρι... Μια ατελείωτη μουτζούρα... και το μόνο που διαβάζεται ξεκάθαρα είναι ένας στίχος, μια μελωδία... Αυτό μόνο επιβίωσε μέσα στο χάος...

Θλίψη και μελαγχολία όταν το θυμάμαι... όταν σε θυμάμαι...

Σε θυμάμαι να το τραγουδάς...
Και σε θυμάμαι να μην το τραγουδάς...

Ένας στίχος έζησε μέσα από τους πεθαμένους...

«Σπλιτς, σπλατς, άκου την βροχή...»

Αυτό μόνο... πέντε λέξεις... μία για κάθε παιδί σου...

Κι εγώ να νιώθω ένα άρθρο, ένα μικρό αρθράκι στην φράση...

Ήθελα να σου πω, μαμά, κάτι που δεν θα το μάθεις ποτέ...

Την ακούω την βροχή, μαμά...
Αυτό το «σπλιτς» και αυτό το «σπλατς»... το ακούω...

Την ακούω την βροχή, μαμά...
Όχι όπως την άκουγα τότε...
Την ακούω... τώρα πια... έτσι όπως την άκουγες εσύ...

Και πολύ λυπάμαι που δεν θυμάμαι την συνέχεια... για τις σταγόνες που πέφτουν κάτω... ένα αχνό νόημα θυμάμαι... κι ούτε καλά καλά κι αυτό...

Αν την θυμόμουν... την συνέχεια... έχω την αίσθηση... πως τώρα θα την αισθανόμουν... διαφορετικά...

Θυμάσαι, μαμά;

Κάποτε έφτιαξες ένα τραγούδι...

Ήθελα να σου πω... πως ακόμα κι αν δεν το θυμάμαι... το ακούω τώρα...

Ακόμα κι αν δεν σε θυμάμαι... σε ακούω τώρα...