Ομιλία

Πήγα, λοιπόν, σε μια παρουσίαση βιβλίου. Δεν ξέρω πώς το αποφάσισα και πήγα... Είχα διάθεση να περπατήσω και ήθελα και να πάω κάπου έτσι να δω και να ακούσω ανθρώπους... Πήγα και κάθησα σε μια γωνίτσα... έβγαλα και τετράδιο και στυλό... (εγώ και άλλος ένας στο κοινό είχαμε τετράδιο και στυλό... ξεχωρίζουν από μακρυά οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη να σημειώσουν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας). Κι άρχισα να γράφω και να σημειώνω... αυτά που έλεγε ο ομιλητής ή σκέψεις δικές μου πάνω σε αυτά που έλεγε ο ομιλητής... Οι σερβιτόροι πηγαινορχόντουσαν μπροστά μου και μου χαμογελούσαν... Είχα διαλέξει την πιο πίσω πίσω θέση... Μόνο πίσω από το μπαρ δεν είχα πάει... Τους ρώτησα αν ενοχλώ... Μου είπαν πως δεν ενοχλώ...

Κάποια στιγμή, ο ομιλητής μίλησε για τον Ιδανικό Εαυτό (που δεν σημαίνει ότι είναι τέλειος). Και, ανάμεσα στα άλλα, έθεσε την ερώτηση «Ποιο είναι το όνομα του Ιδανικού Εαυτού σου;»). Σου ζητούσε, δηλαδή, να δώσεις ένα όνομα στον εαυτό που θα ήθελες να γίνεις... Οι άνθρωποι που παρακολουθούν τα σεμινάρια του συγκεκριμένου ανθρώπου, και που διαβάζουν τα βιβλία του, δίνουν διάφορες ονομασίες στον Ιδανικό τους Εαυτό. Ο καθένας την δική του. Μας είπε μερικές... Είχαν ενδιαφέρον... Ήταν λέξεις όχι ονόματα... Για παράδειγμα... Θα μπορούσε κανείς να ονομάσει τον εαυτό του κάποιο επίθετο ή κάποιο ουσιαστικό... «Δυνατός», «Γενναία», «Ήλιος», «Αστραπή», «Ευτυχισμένος»... Κι άλλα κι άλλα κι άλλα... Αυτό που θα ήθελες να γίνεις... Αυτό που θα ήθελες να είσαι...

Κι εγώ σημειώσα στο τετράδιό μου το όνομα του Ιδανικού μου Εαυτού. «Μαριλού». Γέλασα εσωτερικά. Έχω τόση φαντασία και δεν είχα καμία ανάγκη να βάλω άλλο όνομα στον Ιδανικό μου Εαυτό. Δεν θα ήθελα ο Ιδανικός μου Εαυτός να είχε άλλο όνομα από το δικό μου. Δεν ήθελα κανένα άλλο όνομα. Κούνησα το κεφάλι. Δεν νομίζω να λειτουργούν σε εμένα και πολύ αυτά τα «μαθήματα αυτοβελτίωσης». Σε κάποιους ανθρώπους λειτουργούν. Σε κάποιους όχι. Δεν πειράζει...

Σε κάποιο άλλο σημείο τους ρώτησε για το θυμό. Και συνειδητοποίησα πόσο σπάνια θυμώνω. Δεν ξέρω... με τον θυμό είχα πάντα μια σχέση ιδιαίτερη... δεν μου είναι τόσο δύσκολο να τον χειριστώ τις σπάνιες στιγμές που μου συμβαίνει...

Σε κάποιο άλλο σημείο τους ρώτησε για την συγχώρεση. Και συνειδητοποίησα πόσο συχνά συγχωρώ. Δεν ξέρω... και με την συγχώρεση είχα πάντα μια σχέση ιδιαίτερη... δεν μου είναι τόσο δύσκολο να την φέρω στην επιφάνεια όταναν χρειαστεί...

Απλά συνειδητοποίησα πως εκεί που όλοι οι άλλοι φαινόνταν να συμφωνούν εγώ βρισκόμουν σε ένα άλλο σημείο. Δεν είμαι στο σημείο του να με μάθουν πώς να διαχειρίζομαι τον θυμό... Δεν έχω ιδέα πώς έμαθα να το κάνω, αλλά έμαθα να το κάνω. Δεν είμαι στο σημείο του να με μάθουν πώς να μάθω να συγχωρώ και πως η συγχώρεση δίνει γαλήνη... Επίσης, δεν έχω ιδέα πώς έμαθα να το κάνω, αλλά έμαθα να το κάνω. Νομίζω δεν χρειάζεται τίποτα άλλο από το να νιώθεις τους ανθρώπους. Και ο θυμός εξαφανίζεται και η συγχώρεση εμφανίζεται.

Σε κάποιο άλλο σημείο τους ρώτησε αν έχουν νιώσει ποτέ το να φτάνουν έναν στόχο και μετά να απογοητεύονται και να λένε «Αυτό ήταν;»... «Αυτό ήταν όλο;»... Κι εκεί πάλι... σκεφτόμουν πως ποτέ δεν το είχα νιώσει αυτό... όχι με αυτόν τον τρόπο... πρώτα από όλα... πολλοί στόχοι μου δεν είχαν φτάσει να εκπληρωθούν... Δεύτερον, έχω πολύ καλή επαφή με την πραγματικότητα κι ας αγαπάω υπερβολικά πολύ την φαντασία. Βλέπω όλη την πορεία... όταν φτάνω να εκπληρώσω έναν στόχο δεν είναι εύκολο να έρθω εξ απροόπτου και να πω «Αυτό ήταν;». Αφού το είχα δει πως αυτό είναι... Το είχα δει από πριν...

Ρωτούσε για τον σκοπό της ζωής... Υποστηρίζοντας πως αν δεν γνωρίζεις τον σκοπό της ζωής όχι μόνο δεν μπορείς να «κερδίσεις» αλλά δεν μπορείς να χαρείς και το παιχνίδι...

Κι εγώ σκέφτηκα... πως έχω υπάρξει γνωρίζοντας τον σκοπό της ζωής μου κι έχω υπάρξει και μη γνωρίζοντας τον σκοπό της ζωής μου... (και μάλιστα πήγε και λίγο αντίστροφα η πορεία, ξεκίνησα με το να τον γνωρίζω και στην πορεία τον έχασα)... και πώς παλιότερα υποστήριζα πως χωρίς σκοπό δεν γίνεται... κι όμως... η ζωή με έμαθε... πως όχι μόνο γίνεται χωρίς σκοπό... αλλά μπορείς και να προχωρήσεις και να χαρείς χωρίς σκοπό... και να βρεις πράγματα για εσένα... και μέσα από το χωρίς σκοπό να βρεις τον σκοπό...

Είπε, επίσης, ο ομιλητής ότι είναι «μπούρδες» το να γράφει ο συγγραφέας για τον εαυτό του... Κι εγώ σκέφτηκα πως όχι... δεν είναι μπούρδες... καθόλου μπούρδες δεν είναι... έχω νιώσει να γράφω για τους άλλους... έχω νιώσει να γράφω για εμένα... έχω νιώσει να γράφω και για τον συνδυασμό μας... Διαφορετική ανάγκη το καθένα... Διαφορετική ομορφιά... Σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα «μπούρδες» το να γράφει κανείς για τον εαυτό του... Μέσα από αυτό το γράψιμο γεννιούνται τόσο πολλά και σημαντικά...

Δεν είμαι για εδώ. Τότε γιατί είμαι εδώ;

Για αυτό που συμβαίνει τώρα... Γιατί όλα αυτά... με φέρνουν αντιμέτωπη με το ποια είμαι και με το τι θέλω να γίνω.

Με φέρνουν αντιμέτωπη με τον Ιδανικό Εαυτό μου.

Με την Μαριλού.

Σηκώθηκα κι έφυγα... και περπάτησα και περπάτησα και περπάτησα...

Σας το λέω... Το αισθάνομαι... Κάτι αλλάζει... Φέτος, όλα θα είναι διαφορετικά ακόμα κι αυτά που φαίνονται ίδια...

Υ.Γ. 1 Άσχετες Σχετικές Σκέψεις: Όταν είχα διαβάσει πρώτη φορά για το «Life Coaching» είχα ενθουσιαστεί... Ήταν πριν χρόνια και πριν να γίνει γνωστό εδώ... Πήγα μετά και το έψαξα και είδα πως συνέβαινε το εξής παράδοξο... Ενώ θεωρητικά κάποια πράγματα μου άρεσαν... και θεωρητικά μπορεί και να μου ταίριαζαν... πρακτικά είχε όλο αυτό το... πώς να το πω... όλο αυτό το managmentιλίκι... το μανατζάρισμα... που δεν μου άρεσε καθόλου... Τα ψεύτικα χαμόγελα... και τις εύκολες λύσεις που πιάνουν στους ανθρώπους που τις ακούν... Γενικά, μου συμβαίνει αυτό... για παράδειγμα αγαπάω την ψυχολογία... αλλά πολλά παρακλάδια της... με «ενοχλούν»... σχεδόν με εκνευρίζουν... ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται κανείς την ψυχολογία... Έχει να κάνει με ανθρώπους. Και ό,τι έχει να κάνει με ανθρώπους χρειάζεται φροντίδα και προσοχή... και αγάπη. Πολλή αγάπη.

Υ.Γ.2 Δεν μιλάω για τον συγκεκριμένο ομιλητή, ούτε για την συγκεκριμένη ομιλία, ούτε για το συγκεκριμένο βιβλίο. Ο συγκεκριμένος ομιλητής ήταν καλός σε αυτό που κάνει. Πιο πολύ γράφω δικές μου σκέψεις πάνω στις διαδικασίες. Δεν αφορούν εκείνον. Χάρηκα που βρέθηκα εκεί και που τον είδα και που τον άκουσα από κοντά. Αφορούν εμένα.