Δευτέρα Πρωί

Την Δευτέρα το πρωί, δύο μέρες πριν να μπω στον Κόσμο των 38, έκανα μια επέμβαση. Δεν ήθελα να το μοιραστώ εδώ πριν να γίνει αλλά τώρα που πέρασε έχω την αίσθηση πως, ίσως, μερικά από τα επόμενα κείμενά μου να ασχοληθούν με αυτό. Πολλές οι σκέψεις και τα συναισθήματα... Το πρώτο πράγμα που θέλω να μοιραστώ είναι το παρακάτω. Έπρεπε να ξυπνήσω πολύ νωρίς αφού η επέμβαση θα γινόταν 7.30 και αρκετά μακρυά από το σπίτι μου. Έπρεπε να μην φάω και να μην πιω τίποτα, ούτε νερό. Είχα αποφασίσει πως θα πάω με ταξί και είχα πάρει τηλέφωνο από την προηγούμενη ημέρα για να έρθει να με πάρει από το σπίτι μου και για να με πάει στον προορισμό μου. Επειδή, ως γνωστόν ή άγνωστον, ανακατεύομαι στα αυτοκίνητα, όχι όλες μα τις περισσότερες φορές, είχα μια ανησυχία ακόμα και για αυτήν την αρχική διαδρομή πριν να φτάσουμε στην κλινική. Ακόμα περισσότερο επειδή θα έμπαινα με άδειο στομάχι γιατί για να μην ανακατευτώ συνήθως πρέπει να έχω φάει καποια ώρα πριν κάτι μικρό, όπως φρυγανιά. Σκεφτόμουν, βέβαια, πως επειδή θα ήμουν, το πιθανότερο, κουρασμένη και αγχωμένη μπορεί να περνούσε η αυτοκινητάδα χωρίς να το καταλάβω. Είχα πει να έρθουν να με πάρουν 7 παρά 15 το πρωί, μου είχαν πει από την εταιρεία πως το ταξί θα έρθει μεταξύ 7 παρά 20 και 7 παρά 10. Τελικά το ταξί ήρθε στις 6.30. Με πήραν τηλέφωνο στο σταθερό. Ήμουν ήδη έτοιμη, αφού είχα ξυπνήσει από τις 6 παρά 10. Κατέβηκα αμέσως και με το που μπήκα στο ταξί ρώτησα τον οδηγό αν τον πειράζει να ανοίξω λίγο το πίσω παράθυρο και μου είπε πως τώρα δεν τον πειράζει αλλά αργότερα μπορεί να τον πειράξει επειδή θα τον χτυπάει ο αέρας από πίσω. Του είπα πως απλά ζαλίζομαι στο αυτοκίνητο και τώρα που μπαίνω και χωρίς να έχω φάει είναι ακόμα περισσότερες οι πιθανότητες να ζαλιστώ, πως θα ανοίξω λίγο το παράθυρο και πως αν τον ενοχλήσει μετά να μου το πει και θα το κλείσω. Του είπα πως επειδή τέτοια ώρα δεν νομίζω να έχει κίνηση, πιστεύω πως μπορεί να μην έχουμε κανένα πρόβλημα και να μην προλάβω να ζαλιστώ κι εκείνος μου είπε πως, ίσα ίσα, αυτήν την ώρα κάποιοι δρόμοι έχουν πολλή κίνηση, επειδή είναι τα φορτηγά και οι άνθρωποι που πάνε στις δουλειές τους κι εγώ του είπα πως νόμιζα πως πιο μετά είναι κυρίως η ώρα των δουλειών... Με ρώτησε πού πάω. Νόμιζα πως θα του είχε πει η εταιρεία και για αυτό δεν είχα πει τίποτα. Μου είπε γελώντας πως δεν τους το λέει η εταιρεία και έτσι του είπα την κλινική στην οποία έπρεπε να πάμε. Ξεκινήσαμε την πορεία μας. Με πήγε από μία άλλη διαδρομή όχι από Πατησίων αλλά από άλλα δρομάκια για να πάμε πιο γρήγορα και έτσι πραγματικά η διαδρομή μας δεν είχε κίνηση... Ήμουν σιωπήλη... ενώ οι σκέψεις ήταν πολλές και διαφορετικές στο μυαλό μου... Από την μία ένιωθα πως το μυαλό μου είναι γεμάτο και από την άλλη άδειο... Δεν μπορώ να πω πως ένιωθα άγχος... Περισσότερο, μάλλον, θα έλεγα πως είχα την «ζεν» ατμόσφαιρα μου που δημιουργώ όταν είναι να ανταπεξέλθω σε κάτι σχετικά δύσκολο... Παρόλα αυτά, παρά την αυτοκινητάδα και την όποια ψυχολογική κατάσταση, δεν ένιωθα να ζαλίζομαι... είχα και τον λίγο αέρα που έμπαινε από το παράθυρό μου που πάντα με βοηθάει... Πού και πού, έκλεινα τα μάτια κι ένιωθα τον αέρα... Ο οδηγός επειδή γνώριζε πως με πάει στην κλινική με ρώτησε αν πάω για εξετάσεις και του είπα πως πάω για επέμβαση. Δεν το περίμενε, φάνηκε στο βλέμμα του, και με ρώτησε για τι επέμβαση πάω ενώ του απάντησα μονολεκτικά χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες κι εκείνος κούνησε το κεφάλι... Από εκείνο το σημείο και μετά που έμαθε ότι πάω για επέμβαση με κοίταζε διαφορετικά και μου μίλαγε διαφορετικά... Μου είπε πως θα μπορούσε να είμαι κόρη του και η αλήθεια είναι πως αυτό αισθάνθηκα... να με κοιτάζει σαν να είμαι κόρη του... Ξαφνικά το βλέμμα του ήταν γεμάτο κατανόηση... Μου είπε πως όλα θα πάνε καλά... κι αν και αυτά τα λένε οι άνθρωποι χωρίς, φυσικά, να μπορούν να γνωρίζουν αν όλα θα πάνε καλά... ήταν τόσο γλυκό κι ανθρώπινο... αυτό το να προσπαθεί να κάνει λίγο πιο ζεστή την στιγμή... Και έπειτα δεν ξέρω γιατί... αλλά μου ανοίχτηκε εκείνος... αφού πρώτα με ρώτησε... για το ανακάτεμα στα αυτοκίνητα, αν το έχω «ψάξει», αν ξέρω γιατί συμβαίνει, αν είναι ψυχολογικό, αν είναι σωματικό, αν... Του είπα πως δεν το έχω ψάξει ιδιαίτερα, το έχω από μικρή, ότι παίζουν πολλά πράγματα ρόλο... Σίγουρα και η ψυχολογία (παρένθεση: Ακόμα θυμάμαι μια φορά που ταξίδεψα με ένα ζευγάρι φίλων κι άρχισαν να τσακώνονται οι δυό τους μέσα στο αμάξι για πολλή ώρα, από εκείνους τους αδιέξοδους καβγάδες χωρίς νόημα και ουσία όχι τις, ίσως, εποικοδομητικές διαφωνίες που μπορεί να οδηγήσουν κάπου... Από την μία ήταν οι στροφές το δρόμου κι από την άλλη οι στροφές του μυαλού μου και τους είπα πως είχα ζαλιστεί και τότε, έτσι απλά, σταμάτησε ο τσακωμός και σταματήσαμε όλοι να κατεβούμε στον αέρα... Δεν άντεχα να ακούω άλλες φωνές... κι ήξερα πως έπαιξαν κι αυτές ρόλο στο να ανακατευτώ...). Γνώριζα πως αρκετές φορές έπαιζε ρόλο και η ψυχολογία... Αλλά και άλλα... Για παράδειγμα, μου κάνει διαφορά το αέρας και το μη αέρας... Για αυτό δεν αντέχω τα πούλμαν με τα κλειστά παράθυρα... Μου κάνει διαφορά το σταμάτα-ξεκίνα... Για αυτό δεν αντέχω την πολλή κίνηση... Μου κάνουν διαφορά οι στροφές... Για αυτό δεν είμαι καθόλου κατάλληλη παρέα σε διαδρομές που πάνε γύρω γύρω για να φτάσεις σε κάποια κορφή ή σε κάποια στάση... Παρόλα αυτά, έχω συνηθίσει να ζω με αυτό και έχω βρει τους τρόπους μου να το βιώνω και να επιβιώνω... Άρχισε να μου μιλάει για εκείνον... Μου είπε πόσο ταλαιπωρήθηκε όταν ήταν νέος... όταν ήταν σχεδόν έφηβος... που δεν μπορούσε να μπει σε κλειστούς χώρους... Ήταν κάτι μεταξύ κλειστοφοβίας και αγοραφοβίας... και το έψαχνε με ψυχιάτρους και ψυχολόγους... Κι έκανε διάφορα μήπως και μπορέσει να το ξεπεράσει γιατί είχε σοβαρά συμπτώματα... Λιποθυμίες... Κρίσεις... Κι έτσι ξαφνικά από το όποιο παροντικό δικό μου άγχος (όχι για το αυτοκίνητο και για την ζαλάδα μα για το νοσοκομείο και την επέμβαση) πέρασα σε ένα άλλου τύπου παρελθοντικό άγχος ενός άλλου ανθρώπου. Άκουσα την ιστορία του με ενδιαφέρον και αγάπη. Με συγκίνησε, χωρίς να το γνωρίζει. Με ρώτησε κι εμένα για τους κλειστούς χώρους ή για τους ανθρώπους... αλλά δεν έχω τέτοια θέματα (τουλάχιστον όχι ακόμα! Όχι ότι τρελαίνομαι να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον ή να βρίσκομαι σε χώρο χωρίς αέρα αλλά δεν παθαίνω τίποτα... απλά νιώθω πως είναι πιο ωραία η ζωή όταν δεν στριμωχνόμαστε!)... Έχω θέμα με το αυτοκίνητο όμως... και πάλι όχι με λιποθυμίες και κρίσεις αλλά με ανακατέματα... Ακούγοντας την δική του ιστορία... φτάσαμε στον προορισμό μας... Κι αυτός ο άνθρωπος με κοίταξε με ζεστασιά και μου ευχήθηκε ξανά να πάνε όλα καλά... Βγήκα από το ταξί... Τον ευχαρίστησα με χαμόγελο... Με χαιρέτησε με χαμόγελο... κι ένιωθα πως θέλει να με κάνει να νιώσω καλά λίγο πριν φύγω... Αν και δεν του φαινόταν, ήταν 60 τόσο χρονών, πλησίαζε προς 70... Δεν έμαθα το όνομά του... αλλά τον Ευχαριστώ... Όντως κάναμε μια διαδρομή χωρίς να ζαλιστώ (μόνο μια μικρή αστάθεια μπορεί να ένιωσα κάπως στο στομάχι)... Και είναι σπάνιο το να μπαίνω σε αυτοκίνητο κάποιου και να μην νιώσω ανακατεμένη... Αλλά πέρα από αυτό... ένιωσα πως η συζήτησή μας... στις 6.30 το πρωί... ήταν ουσιαστική και γεμάτη αλήθειες... Έκλεισα την πόρτα του ταξί... και 7 παρά 15 ήμουν εκεί... Στην κλινική... Για μια στιγμή στάθηκα, κοίταξα την πόρτα και αναρωτήθηκα για την συνέχεια... και μετά περπάτησα μπροστά... χωρίς να κοιτάξω πίσω... ακούγοντας τον ήχο του ταξί... να φεύγει...