Θα ήθελα κάποιος...

Θα ήθελα κάποιος να μου πει και κάποιος να μου γράψει,
πως έτσι είναι η ζωή κι όλα θα είναι εντάξει,
θα ήθελα κάποιος να μου πει πως «Δεν είναι αργά»,
γι’ αυτά τα όνειρα που ακόμα είν’ αληθινά...
Θα ήθελα κάποιος να με δει, απλά να με κοιτάξει,
στο βλέμμα μου να δει φτερά, να φύγει, να πετάξει,
κι εκεί που βρίσκεται ψηλά, δειλά να μου φωνάξει,
να μην ανησυχώ, αυτά που δεν συμβαίνουν, θα έρθει να τ’ αλλάξει...
Θα ήθελα κάποιος απ’ τα ταξίδια του να φέρει την ελπίδα,
εκείνα που δεν έζησα και εκείνα που δεν είδα...
Θα ήθελα κάποιος να μου δώσει την αισιοδοξία,
χωρίς αυτήν δεν γίνεται να έρθει η ευτυχία...
Θα ήθελα κάποιος στην καθημερινότητα να έρθει, να βρεθεί,
μες στην απόγνωση και στην αδιαφορία αυτός να ενδιαφερθεί,
εκεί που οι άλλοι προσπερνούν, εκείνος θα σταθεί,
εκεί που άλλοι σκοτώνονται, θα αφήσει το σπαθί,
Θα ήθελα κάποιος να μου πει «Υπάρχει άλλος τρόπος»!
Από αυτό το πρόχειρο, ασταμάτητο, αδίστακτο, «όπως όπως»...
Θα ήθελα κάποιος απλά να μου επιβεβαιώσει,
πως δεν είναι τρελό, όπως κι αν έχω νιώσει,
Κι αν είμαι αταίριαστη, κι αν είμαι αλλού,
πως αξίζει απλά να συνεχίζω να είμαι η Μαριλού.
Μα δεν υπάρχει κανείς πέρα από τον εαυτό σου,
για να σου δείξει πώς να πας στον δρόμο τον δικό σου...
Και δεν υπάρχει αυτός ο κάποιος να έρθει να με βρει,
όσα έχω ανάγκη να ακούσω απλά να μου τα πει...