Το χρυσό ρολόι

Το σκέφτομαι αυτό το χρυσό ρολόι... που το έδινες στον φίλο σου να το πουλήσει... για να σώσεις το θέατρό σου... για να πληρώσεις κάποιο χρέος... για να μπαλώσεις κάποιο κενό... Έφευγε εκείνος... Έπειτα ερχόταν... και σου έδινε τα χρήματα... Και μετά από μέρες το ρολόι βρισκόταν με έναν μαγικό τρόπο πάλι στην τσέπη σου... Κι αυτό συνέβηκε ξανά και ξανά... Να φεύγει το ρολόι στο χέρι του φίλου, να έρχονται τα χρήματα, να επιστρέφει το ρολόι από το χέρι του φίλου... και το θέατρο να επιβιώνει μέσα και από τέτοιες κινήσεις... Φίλων... Πέθανε ο φίλος... Πέθανες κι εσύ... Το θέατρο σου, όμως, ακόμα υπάρχει και ζει... Το σκέφτομαι αυτό το χρυσό ρολόι... που ποτέ δεν το είδα και που ποτέ δεν θα το δω... που βοήθησε στο να συνεχίζει να υπάρχει το θέατρο σου μέχρι σήμερα...