Παραστάσεις και σχόλια...

Οι παραστάσεις μου, πολλές φορές, αν όχι όλες τις φορές, προκαλούν αντιδράσεις. Είναι εκείνοι οι θεατές που θα κλάψουν, θα γελάσουν, θα νιώσουν... Κι είναι κι εκείνοι οι θεατές που θα έρθουν για να κριτικάρουν και για να σχολιάσουν αρνητικά. Όχι με την έννοια του να σε βοηθήσουν να γίνεις καλύτερος. Με την έννοια του να σε κάνουν να νιώσεις χειρότερος. Αυτό που με στενοχωρεί είναι πως όταν μένω κάτω από την σκηνή, τα «πυρά», που, αρκετές φορές, προέρχονται για εμένα, εκτοξεύονται άδικα προς τους Ανθρώπους μου που βρίσκονται πάνω στην σκηνή... οι οποίοι έχουν λιγότερη εμπειρία στο να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις μικρότητες, στο να καταφέρουν να μην τους αγγίξουν όλες οι υποτιμητικές ανθρώπινες αδυναμίες... Τα περισσότερα σχόλια αφορούν αυτόν που τα λέει και όχι αυτόν που τα ακούει. Σε κάθε περίπτωση... θεωρώ πολύ «μικρό» μετά από μια πρεμιέρα (και μετά από μια οποιαδήποτε παράσταση απλά η πρεμιέρα υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο το γεγονός) να εκτοξεύει κανείς άσχημα λόγια στους ηθοποιούς για τον σκηνοθέτη ή στον σκηνοθέτη για τους ηθοποιούς ή στον έναν ηθοποιό για τον άλλον ηθοποιό ή στον κάθε ηθοποιό για τον εαυτό του... Θα έπρεπε κάποτε οι θεατές (οι άνθρωποι γενικότερα) να μάθουν την αξία της σιωπής. Είναι σημαντικό. Να μένεις σιωπηλός. Να κουβαλήσεις μια παράσταση μέσα σου... και αν θέλεις να πεις κάτι να το πεις... αλλά αφού έχεις επεξεργαστεί μέσα σου και την παράσταση και αυτό που ένιωσες... Και μετά, φυσικά, είναι και το πώς θα το πεις... Η ευκολία με την οποία θεωρούμε πως έχουμε το δικαίωμα να επηρεάσουμε την ψυχολογία ενός άλλου ανθρώπου αρνητικά, με ανατριχιάζει. Μπορώ να πω πως γρήγορα κατάλαβα πόσο δεν με αφορούν όλα αυτά αλλά δεν μου αρέσει να βλέπω τους ηθοποιούς μου (που είναι άνθρωποι που συμπαθώ, εκτιμώ και αγαπώ) να επηρεάζονται... Και το μόνο που κάπως με ηρεμεί... είναι το αίσθημα της εμπιστοσύνης (πολύ σημαντικό σε μια Ομάδα) που έχω προς τους Ανθρώπους που κάθε φορά συνεργάζομαι. Πιστεύω και ελπίζω πως μπορούν να προστατεύονται από ό,τι δεν έχει κανένα νόημα να κρατήσουν... Εξάλλου, μέχρι εκείνο το σημείο, συνήθως, έχω προσπαθήσει να τους μεταφέρω την σημασία του να μην κρίνουν, να μην συγκρίνουν, να μην αφήνουν να τους κρίνουν, να μην αφήνουν να τους συγκρίνουν, να μην δίνουν αξία σε ό,τι δεν αξίζει, να μην ακούν ό,τι δεν είναι καλοπροαίρετο, να μην επηρεάζονται από ό,τι δεν είναι αληθινό και να εστιάζουν στην δική τους προσπάθεια και στην δική τους αξία... Γιατί μόνο εκείνοι γνωρίζουν την διαδρομή τους... και μόνο εκείνοι πηγαίνουν προς τον προορισμό τους... και δεν πρέπει να επιτρέψουν σε κανέναν να τους στερήσει την διαδικασία του κάθε βήματός τους... Με την χαρά, τον ενθουσιασμό, την απογοήτευση, την επιμονή, με την αίσθηση του όποιου «λάθους» θα περάσουν και θα ξεπεράσουν, με την αίσθηση του όποιου «σωστού» θα περάσουν και θα ξεπεράσουν... Αλλά να είναι η δική τους αίσθηση... Όχι μια εύκολη ψεύτικη εντύπωση που τους φόρτωσαν οι άλλοι... μα μια αληθινή, σύνθετη, πολύπλευρη, πλούσια, μοναδική, ξεχωριστή, αίσθηση που έζησαν οι ίδιοι...