Δεν θέλω πια...

Δεν θέλω πια να χάνομαι στα βάθη του μυαλού μου,
Να νιώθω τα κομμάτια μου, του άδειου εαυτού μου,
Δεν θέλω πια να βρίσκομαι στις σκοτεινές τις σκέψεις,
Που μέσα τους αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να αντέξεις,
Δεν θέλω πια να επιθυμώ έρωτες δίχως σώμα,
Δεν θέλω πια να αναζητώ όνειρα που ακόμα
είναι αόρατα, θολά, χλωμά και χωρίς τέλος...
Σε αυτά τα άπιαστα δεν θέλω, τώρα πια, να είμαι μέλος.
Δεν θέλω να στέκομαι εδώ απέναντί σου,
Να εύχομαι να έρθει το κάπως το φιλί σου,
Να ζητιανεύω αισθήματα, να ακούω υποσχέσεις,
Να είμαι ακόμα και εγώ σε μια από αυτές τις σχέσεις,
Στα δήθεν, τα περίπου, τα ίσως, τα ερωτηματικά,
Στα μήπως, τα δεν ξέρω, τα κάτι και τα γενικά.
Δεν θέλω να σε πείσω για να με κοιτάξεις,
Δεν θέλω να σε ζήσω για να με αλλάξεις,
Δεν θέλω να γονατίσω για να με αναζητήσεις,
Δεν θέλω να λυγίσω για να με εκτιμήσεις.
Δεν θέλω να σε γοητεύσω για να με φιλήσεις.
Δεν θέλω να σε ικετεύσω για να με αγαπήσεις.
Δεν θέλω να χρειάζεται να σε ψάξω.
Δεν θέλω να χρειάζεται για εσένα να αλλάξω.
Δεν θέλω πια να παρακαλάω για λίγη ευτυχία
Δεν είναι αυτό το νόημα στην όποια ιστορία.
Να σέρνεσαι, να αδειάζεις, να μην χαμογελάς,
Να νιώθεις πια χαμένος, να μην ξέρεις πού πας.

Δεν είναι αυτό ο έρωτας, δεν είναι αυτή η ζωή,
Δεν είναι αυτή η αγάπη, και αυτό δεν μου αρκεί.

Δεν θέλω πια να χάνομαι σε όσα δεν αξίζουν,
Δεν θέλω πια να βρίσκομαι σε όσα με φοβίζουν.

Θέλω απλά να είμαι εγώ, να κάνω αυτά που αγαπώ,
Θέλω απλά να είμαι εγώ, μόνο για αυτό να προσπαθώ.

Να βρω τον δρόμο τον δικό μου.
Να ζω τον ίδιο τον εαυτό μου.
Να βρω τον ίδιο τον εαυτό μου.
Να ζω τον δρόμο τον δικό μου.