Σκέψεις Σε Σκέψεις 05

«Αυτό σημαίνει να είσαι ηθοποιός. Να παίζεις για το κοινό.»
Ντ. Μάμετ



Ε, λοιπόν... σε αυτό διαφωνώ. Θέλω να πω... Στόχος, φαντάζομαι, είναι να παίξεις-να παίζεις για το κοινό. Αλλά υπάρχει Θέατρο και χωρίς κοινό.
Το κοινό δεν το γνωρίζει.
Πολλοί ηθοποιοί δεν το γνωρίζουν.
Αλλά εγώ πιστεύω-νομίζω πως το γνωρίζω.

Αν χορεύει ένας άνθρωπος σε ένα άδειο δωμάτιο και δεν τον βλέπει κανείς, υπάρχει χορός;
Αν παίζει κάποιος μουσική σε ένα άδειο δωμάτιο και δεν τον ακούει κανείς, υπάρχει μουσική;
Αν ζωγραφίζει κάποιος έναν πίνακα σε ένα άδειο δωμάτιο και δεν τον βλέπει κανείς, υπάρχει ζωγραφική;
Ναι. Υπάρχει χορός, μουσική, ζωγραφική ανεξάρτητα από το αν βλέπει, ακούει, νιώθει και κάποιος άλλος εκτός από τον δημιουργό. Ανεξάρτητα από το κοινό. Υπάρχει και θέατρο.
Αν είμαι μόνη μου σε ένα δωμάτιο και παίζω έναν ρόλο κι ας μην με βλέπει κανείς, υπάρχει θέατρο.

Και οφείλω να πω, να καταθέσω, να εξομολογηθώ, πως τις στιγμές μεγάλης ανακάλυψης, κάποιου σημείου κάποιου (μικρού ή μεγάλου) ρόλου που έζησα σε ένα (άδειο ή γεμάτο) δωμάτιο στο σπίτι μου ή στην αίθουσα κάποιας (άδειας ή γεμάτης) σχολής ή στο γκρεμισμένο (άδειο ή γεμάτο) καταφύγιο της πολυκατοικίας μου και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς, δεν θα τις άλλαζα για τίποτα, με τίποτα. Ήταν δικές μου. Μόνο δικές μου. Και το κοινό μου δεν ήταν άλλο παρά ο ίδιος μου ο εαυτός.

Ήταν εξίσσου σημαντικές με τις στιγμές των παραστάσεών μου. Διαφορετικής ποιότητας, χροιάς, απόχρωσης... Αλλά ήταν σίγουρα κι αυτές στιγμές Θεάτρου. Έντονες. Ισχυρές. Δυνατές. Δημιουργικές.

Για εμένα αν δεν υπήρχε το Θέατρο μου χωρίς το κοινό μου δεν θα μπορούσε να υπάρξει και το Θέατρο μου με το κοινό μου...