7/6/16

Και τώρα... τι;



Έχω ακινητοποιηθεί.
Η σκέψη μου έχει βρεθεί στο κενό.
Είναι πολλές σκέψεις μαζί και καμία.
Δεν μπορώ να με αισθανθώ.
Είναι η κούραση η μαζεμένη...
Και το ασταμάτητο τρέξιμο...
Όταν μετά μένεις σε ένα σημείο...
είσαι υποχρεωμένος να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου...
και με την ζωή σου...
Κάνω ένα βήμα...
Και δεν έχω ιδέα ποιο θα είναι το επόμενο...
Μπήκε ο πήχης ψηλά, για άλλη μια φορά...
Και τώρα; Και τώρα τι;
Δεν ξέρω...
Για την ώρα, θέλω να βρω τρόπο για λίγο να αδειάσει το μυαλό μου...
Ίσως να χρειάζομαι θάλασσα...
Ίσως και όχι.
Ίσως να χρειάζομαι αέρα...
Ίσως και όχι.
Ίσως να χρειάζομαι έρωτα...
Ίσως και όχι.
Ίσως να χρειάζομαι παρέα...
Ίσως και όχι.
Ίσως να χρειάζομαι να μείνω μόνη μου...
Να ακούσω μουσική, να διαβάσω βιβλία,
να γράψω και να περπατήσω...
Ω! Πόσο μου έχει λείψει ο εαυτός μου!
Πόσο μου έχω λείψει εγώ!
Το να κάνω πρόβα σε μια άδεια αίθουσα...
Το να τραγουδάω σε ένα γεμάτο δωμάτιο...
Το να χορεύω σε ένα μικρό σημείο...
Τώρα δεν ξέρω γιατί δεν τραγουδάω πια...
Σαν η φωνή μου να μην μπορεί να τραγουδήσει...
Τώρα δεν ξέρω γιατί δεν χορεύω πια...
Σαν το σώμα μου να μην μπορεί να κινηθεί...
Τώρα δεν ξέρω γιατί δεν κάνω πρόβα...
Σαν να είμαι μόνιμα σε μια παράσταση σε μια σκηνή που δεν με χωράει...
Κάτι προσπαθεί να εκφραστεί,
μα δεν βρίσκει τον τρόπο...
Κάτι προσπαθεί να γραφτεί,
μα δεν βρίσκει την κατεύθυνση...
Κάτι προσπαθεί να γεννηθεί,
μα δεν βρίσκει την δύναμη...
Κάτι προσπαθεί να γίνει,
μα δεν βρίσκει την αντοχή ούτε την υπομονή...
Μας βλέπω έναν-έναν να χανόμαστε...
Όσοι αναζητούσαμε κάτι διαφορετικό...
Προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε στην πραγματικότητα θυσιάζοντας την φαντασία.
Μα εγώ τα έχω ανάγκη τα όνειρα...
Δεν μπορώ να αναπνεύσω χωρίς αυτά...
Τις όμορφες εικόνες... Τις καινούριες λέξεις...
Και είναι και εκείνες οι σχέσεις που με έχουν μπερδέψει... με μπέρδεψαν... και συνεχίζουν να με μπερδεύουν... οι τελευταίες μου σχέσεις... με μπέρδεψαν αντί να με ξεμπερδέψουν... Μεγαλώνεις... και έχεις ανάγκη τα πράγματα να είναι όλο και πιο απλά μα εκείνα όλο βρίσκουν τρόπους να γίνονται πιο σύνθετα, χωρίς κανένα λόγο και αιτία... Από παλιά το πίστευα. Ο έρωτας είναι απλός. Ακόμα το πιστεύω. Τι κρίμα να τον χαραμίζουμε σε μονοπάτια που είναι καταδικασμένος. Τι άδικο να τον σπαταλάμε σε δρόμους γκρεμισμένους... Προσπάθησα να χτίσω γέφυρες... μα τα θεμέλια δεν ήταν αρκετά ισχυρά... Ίσως να ευθύνεται και το αρχικό σχέδιο του αρχιτέκτονα, δηλαδή το δικό μου... Εγώ είμαι ο αρχιτέκτονας... Ίσως να ευθύντεται η εφαρμογή, η πράξη... από το χαρτί στην πραγματοποίηση... Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν... ή ο τρόπος που τοποθετήθηκαν... Μπορεί να ευθύνεται ο εργάτης, δηλαδή και πάλι εγώ... Εγώ είμαι ο εργάτης... Δεν ξέρω... Μπορεί να φταίνε και οι συνθήκες, να μην ευθύνομαι εγώ... Πάντως, διαλύθηκε το σύμπαν... Και ακόμα και αστροναύτης να ήμουν δεν θα μπορούσα να υπάρξω για πολύ σε διαλυμένο σύμπαν... Είναι γεγονός... αιωρούνται τα γρεμισμένα κομμάτια των δρόμων μου και ανάμεσά τους, σκορπισμένος και ο έρωτας... Αιωρούμαι και εγώ...
Ποτέ δεν με ενοχλούσε η μοναξιά.
Το αντίθετο θα έλεγα.
Ποτέ δεν με ενοχλούσε η μοναχικότητα.
Τα διαχωρίζουν αυτά τα δύο...
Ε, λοιπόν, εγώ μπορούσα να με βρω και στην μοναξιά και στην μοναχικότητα. Και δεν θεωρώ ούτε το ένα ούτε το άλλο αρνητικό... Μα μπορούσα να με βρω και στην συντροφιά και στην συντροφικότητα... απλά... δεν μπορούσα να με δω και να με βρω... σε αυτό που με ήθελαν να είμαι... όχι σε αυτό που ήμουν... σε αυτό που μου ζητούσαν να γίνω... Εκεί δεν μπορούσα να υπάρξω... Υπήρχα σε αυτά που ήθελα εγώ για εμένα ... όχι σε αυτά που ήθελαν οι άλλοι να θέλω...

Είναι «εύκολο» για μια γυναίκα να δείχνει πιο λίγη.
Για να γίνει πιο «αποδεκτή».
Να κρύψει την εξυπνάδα της.
Να μειώσει την δύναμή της.
Να περιορίσει αυτό που είναι.

Μπορώ να παίξω αυτόν τον ρόλο...
αλλά δεν με ενδιαφέρει να τον παίξω...
γιατί είναι σαν να υπογράφεις συμβόλαιο πως την ζωή σου δεν θα την ζεις εσύ μα μια μικρή μειωμένη εικόνα του εαυτού σου...
Και πώς είναι δυνατόν να είναι-να γίνει κανείς ευτυχισμένος έτσι;
Αυτή η μάχη με το άλλο φύλο!
Λες και δεν έχουμε αρκετές μάχες σε αυτόν τον κόσμο...
Να πρέπει πάντα να σου αποδείξει ο άλλος πως είναι πιο πάνω από εσένα...
Πιο έξυπνος!
Πιο δυνατός!
Πιο κάτι!
Γιατί να πρέπει να είναι πιο πάνω ή πιο κάτω από εμένα;
Εγώ δεν ζήτησα να είμαι ποτέ πιο πάνω ή πιο κάτω από κανέναν.
Γιατί να πρέπει να είναι μάχη;
Εγώ δεν θέλησα να είμαι ποτέ μέρος καμίας σύγκρουσης, καμίας μάχης.
Πόσο κουραστικό!
Μόνο στα δικά μου μάτια άραγε ο έρωτας δεν είναι αγώνας ανταγωνιστικός;
Πώς γίνεται πάντα να μην έχουν ιδιαίτερη σημασία αυτά που κάνω εγώ;
Όταν πάντα η ζωή του άλλου είναι πάνω από την δική σου... κάτι δεν πάει καλά.
Δεν έχω καμία ανάγκη να συγκριθώ.
Καμία ανάγκη να αποδείξω κάτι.
Θα ήθελα ο έρωτας να ήταν δύναμη και όχι αδυναμία, γενναιότητα και όχι δειλία, καθαρότητα και όχι μετριότητα...
Θα ήθελα το φιλί να χτίζει και όχι να γκρεμίζει, να βρίσκει και όχι να χάνεται, να αναζητάει και όχι να επαναπαύεται, να δημιουργεί και όχι απλά να επιβιώνει...
Θα ήθελα ο έρωτας να ζει και όχι να πεθαίνει...
Να γιορτάζει και όχι να θρηνεί...

Θέλω να ερωτευτώ.
Να γίνω ερωτευμένη.
Να μείνω ερωτευμένη.
Να είμαι ερωτευμένη.
Μα ο έρωτας δεν έρχεται επειδή τον θες να έρθει... έρχεται επειδή απλά συμβαίνει...

Θέλω να έρθει...
Θέλω να συμβεί...

Μα να είναι εδώ...
Και να είναι αληθινό...

Και να εκφράζεται...
Όχι να φοβάται να εκφραστεί...

Δεν έχω ιδέα πώς έφτασα στον έρωτα...
Ξεκίνησα από το αίσθημα της ακινητοποίησης και κατέληξα στην ρευστότητα του έρωτα...
Δεν ξέρω πώς... Δεν ξέρω γιατί...
Φαντάζομαι απλά... γιατί έτσι...
Γιατί ο έρωτας πάντα βρίσκει τρόπους ώστε να καταλήγουμε σε αυτόν...

Ίσως κατέληξα στον έρωτα... επειδή αυτό ακόμα δεν το έχω χάσει... πολλά έχασα στην πορεία... αλλά όχι αυτό... το χάρισμα όχι απλά του να ερωτεύεσαι μα του να ερωτεύεσαι με όλο σου το είναι...
Και ίσως κατέληξα στον έρωτα επειδή πάντα με κινητοποιεί... Ίσως και όχι.
Ίσως χρειάζομαι απλά... να μείνω στο κενό... μέχρι να βρω τι θέλω να δημιουργήσω μέσα από αυτό...


No comments:

Post a Comment