Ευτυχία;

(Και όπως τακτοποιώ, βρίσκω χαρτιά εκεί και εδώ. Σκόρπιες σκέψεις. Με κάποιες συμφωνώ, με κάποιες διαφωνώ, μα όλες είναι εγώ.)


Ευτυχία;


«Τι σημαίνει, για εμένα, ευτυχία;»
Έγραψα, λοιπόν, την ερώτηση στο λευκό άγραφο χαρτί μου.
Δεν με ρώτησα εγώ.
Ένας συγγραφέας με ρώτησε.
Και ήθελα να του απαντήσω.
Κοίταξα τους τοίχους. Κοίταξα το ταβάνι. Κοίταξα το τραπέζι.
Έξω από το παράθυρο, μέσα από το παράθυρο.
Στον έξω κόσμο, στον μέσα κόσμο.
Σηκώθηκα. Κάθισα.
Σηκώθηκα ξανά. Περπάτησα.
Κοίταξα. Μέσα στον καθρέφτη, έξω από τον καθρέφτη. Κοίταξα.
Περπάτησα ξανά. Κάθισα.
Μουτζούρωσα το χαρτί μου. Τσαλάκωσα το χαρτί μου.
Τίποτα. Κενό. Απόλυτο. Τώρα.
Δεν έχω ιδέα. Κυριολεκτικά.
Τι μου συνέβη;
Τι μου συμβαίνει;
Ξέρω γιατί με ρώτησε... Για να μου συμβεί αυτό που μου συμβαίνει.
Για να συνειδητοποιήσω τι μου έχει συμβεί. Αλλά...
Τι μου έχει συμβεί;
Γιατί δεν μπορώ να απαντήσω;
Μόνο η ερώτηση μπροστά μου...
Μόνο το ερωτηματικό γύρω μου...
Να αιωρείται... η ερώτηση...
Να αιωρείται... το ερωτηματικό...
Άφησα την ερώτηση γραμμένη και τσαλακωμένη πίσω μου...
Και αναρωτήθηκα αν θα βρω ποτέ μια απάντηση μη γραμμένη και μη τσαλακωμένη μπροστά μου...
μια απάντηση δική μου που να με ικανοποιεί...

-


(Αυτό το κειμενάκι το βρήκα σε ένα χαρτί που ήταν διπλωμένο μαζί με ένα άλλο χαρτί στο οποίο έγραφα «Ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο για την ευτυχία. Πριν μου απαντήσει ο συγγραφέας θέλω να μου απαντήσω εγώ... Τι σημαίνει ευτυχία για εμένα;». Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα... ποιο είναι το βιβλίο που διάβαζα... Ποιος ξέρει μπορεί να το ανακαλύψω μαζί με την ευτυχία κάποια στιγμή...)