Σκέψεις Σε Σκέψεις

Τακτοποιώντας τα χαοτικά τετράδια μιας ολόκληρης χρονιάς... ανακάλυψα ένα κόκκινο τετράδιο χωρίς καμία ετικέτα... χωρίς καμία ημερομηνία... χωρίς κανένα σημάδι που να μου δηλώνει τι ακριβώς είναι το περιεχόμενό του... Δεν έμοιαζε να είναι ένα από τα τετράδιά μου σε σχέση με την καλλιτεχνική χρονιά μου, δεν έμοιαζε να είναι ένα από τα τετράδιά μου σε σχέση με την προσωπική χρονιά μου... Το άνοιξα γεμάτη περιέργεια και στην πρώτη σελίδα, πάνω πάνω, έγραφα...

Σκέψεις πάνω σε Σκέψεις

Είναι ο τίτλος ενός άλλου ιστολογίου που θέλω να φτιάξω εδώ και καιρό... Δεν θα αναλύσω εδώ τι ακριβώς θα είναι αυτό το ιστολόγιο, αν τελικά ποτέ φτιαχτεί... Ο τίτλος, έτσι κι αλλιώς, νομίζω, σχεδόν, το δηλώνει από μόνος του... Στο συγκεκριμένο τετράδιο... σημείωσα, πάνω πάνω, αυτόν τον τίτλο... απλά για να θυμάμαι πως αυτά που θα γράψω, το πιθανότερο, είναι ταιριαστά σε αυτό το ιστολόγιο... (Αν και δεν είναι τα πρώτα που θα γράψω εκεί... κάπου υπάρχει ένα άλλο τετράδιο το οποίο έχει τις αρχικές σκέψεις οι οποίες έφεραν την ιδέα του καινούριου ιστολογίου... που μπορεί να γίνει πραγματικότητα ή μπορεί και να μην γίνει...).

Στην συνέχεια έγραφα...

«Ο ηθοποιός είναι ένας μάγος που παίζει τον ηθοποιό»

Είναι μια παραλλαγή μου μιας φράσης του Jean Eugene Robert-Houdin

«Ο μάγος είναι ένας ηθοποιός που παίζει τον μάγο»

Μου αρέσει να παίζω με τις λέξεις και με τις φράσεις... Και, πολλές φορές, αλλάζω μια φράση, συχνά αντιστρέφοντάς την, ή και με άλλους τρόπους, κάνοντάς την να έχει ένα ιδιαίτερο νόημα για εμένα...

Και τότε θυμήθηκα τι ήταν αυτό το τετράδιο... είχα διαβάσει ένα βιβλίο... και πάνω στο βιβλίο που είχα διαβάσει έγραφα κάποιες σκέψεις... Δεν είχα προλάβει να γράψω πολλά μα λίγα... Συνέχισα, λοιπόν, να διαβάζω τις επόμενες σελίδες... Σκέψεις μου... Σκέψεις μου... Σκέψεις μου... πάνω σε σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις... κάποιου άλλου... και το φοβερό ήταν... πως δεν μπορούσα να θυμηθώ... ποιο βιβλίο ήταν αυτό που είχα διαβάσει... και δεν το είχα σημειώσει πουθενά...

Κοίταξα τα βιβλία μου στην βιβλιοθήκη μου... και το βλέμμα μου γρήγορα το ξεχώρισε ανάμεσα στα άλλα... Δεν θυμόμουν τον τίτλο... μέχρι να το βγάλω από την βιβλιοθήκη, να το κρατήσω στα χέρια μου και να το διαβάσω...

Προς τον Ηθοποιό. Ντεϊβιντ Μάμετ.

Ω! Ναι. Θυμήθηκα. Μου το είχε προτείνει ένας άνθρωπος που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν για λίγο. Και ο τρόπος που μου μίλησε για αυτό το βιβλίο μου κίνησε το ενδιαφέρον. Χαίρομαι που τον γνώρισα, χαίρομαι που σε εκείνο το στάδιο της ζωής του διάβαζε αυτό το βιβλίο, χαίρομαι για τον τρόπο με τον οποίο μου μίλησε για αυτό και χαίρομαι που το διάβασα...

Το βιβλίο στην αρχή του είχε αυτήν την φράση του Jean Eugene Robert-Houdin
Ο μάγος είναι ένας ηθοποιός που παίζει τον μάγο...
Και η πρώτη μου σκέψη (χωρίς καν να χρειαστεί να την σκεφτώ) πάνω σε σκέψη κάποιου άλλου ήταν αυτή η αλλαγμένη φράση με την οποία ξεκινούσα το τετράδιό μου...
Ο ηθοποιός είναι ένας μάγος που παίζει τον ηθοποιό...

Μου αρέσουν οι μάγοι. Μου αρέσουν οι ηθοποιοί.
Οι μάγοι είναι ηθοποιοί και οι ηθοποιοί είναι μάγοι.

Τα υπόλοιπα κειμενάκια που θα ακολουθήσουν δεν είναι παρά σκέψεις πάνω σε σκέψεις... που βρέθηκαν μέσα σε ένα ξεχασμένο κόκκινο τετράδιο...