Δικαιολογημένα Αδικαιολόγητο

Μετρούσα. Τις ατελείωτες μέρες. Τις απροσπέραστες ώρες. 18 αδικαιολόγητες. 26 δικαιολογημένες. Τις απουσίες. Τις μετρούσα. Προσπαθούσα να τις μετρήσω. Για να μην χάσω τον υπολογισμό.

Σημείωνα. Τις αβάσταχτες ημερομηνίες. Τους ατελείωτους αριθμούς. Τους απροσπέραστους μήνες. Μέχρι 13/1. Και άλλη μια αδικαιολόγητη απουσία. 19 αδικαιολόγητες. 26 δικαιολογημένες. Μέχρι 19/1. Και άλλες τέσσερις αδικαιολόγητες απουσίες. 23 αδικαιολόγητες. 26 δικαιολογημένες. Μέχρι 21/1.

Πού και πού... ξεχνούσα να μετρήσω την απουσία. Πού και πού... ξεχνούσα να σημειώσω την ημερομηνία.

25 αδικαιολόγητες. 26 δικαιολογημένες. Έπειτα πεταγόταν μια ημερομηνία στην προσπάθειά μου να κρατήσω μια συνέχεια και μια συνέπεια. 27/1. Και μουτζούρες. Λίγες μουτζούρες. Και γραμμές. Πολλές γραμμές. 6 απουσίες. Δικαιολογημένες. Αδικαιολόγητες. Και βελάκια. Διάφορα βελάκια. Δικαιολογημένα. Αδικαιολόγητα. 27 αδικαιολόγητες. 34 αδικαιολόγητες. 32 δικαιολογημένες. Ανέβαιναν οι αριθμοί. Σταμάτησαν εντελώς οι ημερομηνίες. 35 αδικαιολόγητες. 37 αδικαιολόγητες. 38 αδικαιολόγητες. 32 δικαιολογημένες. 33 δικαιολογημένες. 38 δικαιολογημένες.

39 αδικαιολόγητες. 38 δικαιολογημένες. 77 απουσίες.

Και συνέχιζαν... συνέχεια συνέχιζαν...

Δευτέρα; Ποια Δευτέρα; 4/5. Ακόμα δύο αδικαιολόγητες απουσίες.
38 δικαιολογημένες. 41 αδικαιολόγητες. 79 απουσίες.
Τετάρτη; Ποια Τετάρτη; Δεν υπάρχουν μέρες για εμένα. Α! 6/5. Αυτήν την Τετάρτη. Ακόμα μία απουσία.
38 δικαιολογημένες. 43 αδικαιολόγητες.
Τετάρτη; Ποια Τετάρτη; Δεν υπάρχουν ημερομηνίες για εμένα. Α! 10/5. Αυτήν την Τετάρτη. Ακόμα μία απουσία.
38 δικαιολογημένες. 44 αδικαιολόγητες.
Παρασκευή; Ποια Παρασκευή; Δεν υπάρχει χρόνος για εμένα. Α! 15/5. Αυτήν την Παρασκευή. Ακόμα μία απουσία.
38 δικαιολογημένες. 45 αδικαιολόγητες. 83 απουσίες.

18/5. Ακόμα μία απουσία. 38 δικαιολογημένες. 46 αδικαιολόγητες. 84 απουσίες.

Και ποια μέρα άραγε;
Και ποια ημερομηνία άραγε;
Δεν έχει καταγραφεί. Δεν έχει σημειωθεί.
Και άλλη απουσία και άλλη και άλλη.
Ποιες μέρες; Ποιες ημερομηνίες;
Δεν έχουν καταγραφεί. Δεν έχουν σημειωθεί.
44 δικαιολογημένες. 46 αδικαιολόγητες.
90 απουσίες.
Αυτό, το τέλος, γραμμένο με κόκκινο.
Πάντα το τέλος, δικαιολογημένο ή αδικαιολόγητο, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, είναι γραμμένο με κόκκινο.
Όλα τα άλλα γραμμένα με μπλε, με μαύρο, με στυλό, με μολύβι...
Αλλά αυτό το τελευταίο... το τέλος... με κόκκινο.

Εκεί βρίσκεται ένας παρελθοντικός Εαυτός μου. Στην τελευταία του χρονιά στο σχολείο. Προσπαθούσε να επιβιώσει. Εκείνη την χρονιά... που όλοι ασχολούνταν και ασχολούνται... με τις πανελλήνιες... με τις εξετάσεις... με τα μαθήματα... με τα διαβάσματα... Εγώ προσπαθούσα «απλά» να επιβιώσω ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο... και όλα τα άλλα φαίνονταν μικρά... όλα τα άλλα ήταν μικρά...

Ανάμεσα στο δικαιολογημένο και στο αδικαιολόγητο... ακροβατούσα.

Οι απουσίες... χωρίζονται πάντα σε δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες... Τι γελοίος διαχωρισμός! Όλες οι απουσίες μπορούν να ερμηνευτούν σαν δικαιολογημένες και όλες μπορούν να μεταφραστούν σαν αδικαιολόγητες. Εξαρτάται πόσο και πώς θα τις κοιτάξεις. Από ποια μεριά θα τις προσεγγίσεις. Πόσο θα ενδιαφερθείς.

Ενδιαφέρον; Ποιο ενδιαφέρον;

Οι παρουσίες... Τι γίνεται άραγε με αυτές; Αυτές γιατί δεν τις χωρίζουμε σε δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες; Για εκείνες γιατί δεν ισχύει αυτός ο γελοίος διαχωρισμός; Αν χωρίσουμε τα μαθήματα σε δικαιολογημένα και αδικαιολόγητα αμέσως και οι παρουσίες αποκτούν άλλη θέση και άλλη διάσταση... Εξαρτάται πόσο και πώς θα τις αισθανθείς. Από ποια μεριά θα τις παρατηρήσεις. Πόσο θα ενδιαφερθείς.

Ενδιαφέρον; Ποιο ενδιαφέρον;

Γράφουμε αδικαιολόγητες μα κάνεις δεν αναζητάει να βρει το δικαιολογημένο πίσω από το αδικαιολόγητο.

Ἔξάλλου...

Σε ένα αδικαιολόγητο σύστημα εκπαιδευσης όλες οι απουσίες είναι δικαιολογημένες.

Και σίγουρα δεν είναι «δικαιολογημένες» αυτές που γνωρίζουν οι γονείς σου και «αδικαιολόγητες» αυτές που δεν γνωρίζουν οι γονείς σου. Είναι λίγο πιο πολύπλοκο και πολύπλευρο από αυτό. Ούτε η μόνη απόδειξη για το αν θα είναι δικαιολογημένη η απουσία σου είναι ένα χαρτί γιατρού. Δεν αρκεί αυτό. Υπήρχαν δικαιολογημένες απουσίες που μπορεί να μην τις γνωρίζουν οι δικοί σου και μπορεί να μην είναι γραμμένες σε κανένα χαρτί γιατρού.

1998.

Σε θαυμάζω Εαυτέ μου, που επιβίωσες από αυτήν την χρονιά.

Την τελευταία μου χρονιά στο σχολείο την βίωσα πολύ διαφορετικά από αρκετούς ανθρώπους της ηλικίας μου.

Εξαιτίας των συνθηκών... η πραγματικότητά μου ήταν άλλη από αυτήν του σχολείου και ο κόσμος μου άλλος από αυτόν των πανελληνίων.

Η ελευθερία που ένιωσα όταν το σχολείο τελείωσε... δεν γράφεται και δεν περιγράφεται.

Όλοι, σχεδόν όλοι, έλεγαν πως αργότερα θα λέμε πως αυτά ήταν-είναι τα καλύτερα μας χρόνια (τα σχολικά χρόνια όχι η χρονιά των πανελληνιών, η χρονιά των πανελληνίων είναι βάρβαρη για αρκετούς μαθητές και για άλλους λόγους για τον καθέναν) και εγώ γνώριζα πως τα καλύτερα μου χρόνια ακόμα δεν είχαν έρθει (αν ήταν να έρθουν ποτέ).

Βρίσκομαι σε αυτό το «αργότερα». Το αρκετά «αργότερα». Δεν ήταν-είναι τα καλύτερα μου χρόνια αυτά. Βέβαια, έτσι κι αλλιώς, και αυτή η σύγκριση είναι αδικαιολόγητη (εξάλλου, δεν υπάρχει δικαιολογημένη σύγκριση). Δεν υπάρχουν καλύτερα και χειρότερα χρόνια. Υπάρχουν χρόνια. Όλα δικά σου. Όλα της ζωής σου. Άλλες φορές επιλέγεις τις παρουσίες (δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες) και άλλες τις απουσίες (δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες).

Η ζωή είναι σχολείο. Μαθαίνεις σε αυτήν όσα δεν σε μαθαίνουν.

Η ζωή δεν είναι σχολείο. Όταν απουσιάζεις από αυτήν δεν κινδυνεύεις να μείνεις στην ίδια τάξη. Κινδυνεύεις να μην ζήσεις.

Η ζωή είναι η ζωή. Δεν χωρίζεται σε δικαιολογημένη και αδικαιολόγητη. Όπως κι εσύ. Δεν χωρίζεσαι σε δικαιολογημένο και αδικαιολόγητο. Είσαι δικαιολογημένα αδικαιολόγητος και αδικαιολόγητα δικαιολογημένος, όπως και η ζωή είναι δικαιολογημένα αδικαιολόγητη και αδικαιολόγητα δικαιολογημένη.

Ξέχασε αυτό που μόλις σου έγραψα. Δεν συμφωνώ με τον εαυτό μου. Δεν υπάρχουν επίθετα που να προσδιορίζουν την ζωή και δεν υπάρχουν επίθετα που να περιγράφουν εσένα. Η ζωή είναι η ζωή και εσύ είσαι εσύ. Αυτό. Τίποτα άλλο.

Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα. Αδικαιολογήτα ή δικαιολογημένα.

Αυτό.

Η ζωή δεν σημειώνεται και εσύ δεν μετριέσαι.