Και είπε...

Το άγγιγμά σου με συμπληρώνει... Με κάνει να έχω νόημα... να έχω ουσία... Χωρίς εσένα νιώθω ένα ατελείωτο, απέραντο, χωρίς όρια, λευκό τοπίο... Με εσένα... ορίζομαι... Βρίσκω αυτό που θέλω να πω... Αποχτάω υπόσταση... Όταν σε νιώθω επάνω μου να χαράζεις τις σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου...με στιγματίζεις για πάντα... Αφήνεις το σημάδι σου σε εμένα και είναι σαν να είμαστε «ένα»... Δεν θα μπορούσες να εκφραστείς χωρίς εμένα κι εγώ δεν θα μπορούσα να εκφραστώ χωρίς εσένα... Φυσικά, υπάρχεις ανεξάρτητα από εμένα. Κι εγώ υπάρχω ανεξάρτητα από εσένα. Αλλά μαζί! Μαζί! Τι μπορούμε να κάνουμε! Γινόμαστε πιο δυνατοί! Αλλάζουμε τους ανθρώπους! Αλλάζουμε τον κόσμο! Μόνο και μόνο... επειδή... ενωνόμαστε... Βάζεις το χρώμα σου πάνω στο λευκό μου και ξαφνικά όλα είναι διαφορετικά. Λέξεις. Νοήματα. Φιλοσοφία. Ζωή. Ιδέες. Διάδοση. Ελευθερία. Επανάσταση. Όλα είναι δυνατά αν ενωθούμε... Αν έρθεις σε επαφή μαζί μου... Όλα μπορούν να συμβούν... Για αυτό και νιώθω μοναξιά χωρίς εσένα. Νιώθω το απόλυτο κενό. Το «άδειο» το έχεις γνωρίσει ποτέ; Φυσικά, το έχεις γνωρίσει... Είναι κοντά στην θάνατο... Λίγο πριν πεθάνεις νιώθεις το «άδειο»... Αυτό εξάλλου είναι ο δικός σου ο θάνατος... Το άδειασμα... Για εμένα ο θάνατος είναι... Σαν ένα αιώνιο σκίσιμο... Σαν ένα ατελείωτο τσαλάκωμα... Για εσένα είναι ένα επώδυνο άδειασμα... Εγώ το «άδειο» το νιώθω όταν είμαι χωρίς εσένα... Θέλω να με γεμίζεις με εσένα... Όσο προλαβαίνουμε... Πριν πεταχτώ... Πριν ξεχαστώ... Πριν αδειάσεις... Θέλω να έρχεσαι και να με αγγίζεις... Κι, ίσως, καταφέρουμε να κερδίσουμε τον χρόνο... Ίσως μαζί να αποφύγουμε τον θάνατο... Ίσως να δημιουργήσουμε κάτι που να μείνει... κάτι πέρα από εμάς... κάτι πάνω από εμάς... κάτι ανθρώπινο... γιατί ακόμα κι αν δεν είμαστε άνθρωποι... θα μπορούσαμε να γίνουμε άνθρωποι... Πώς; Αφήνοντας κάτι που έχει διαχρονική αξία... Ξεκινώντας... με ένα απλό άγγιγμα... Το άγγιγμά σου με συμπληρώνει...

(Και είπε το χαρτί στο στυλό...)