Μας ζητήθηκε να ζωγραφίσουμε ένα μέρος... και τον εαυτό μας μέσα σε αυτό... Αν κάτι ένιωθα πως σίγουρα δεν μπορώ να ζωγραφίσω είναι ανθρώπους... πόσο μάλλον να καταφέρω να ζωγραφίσω εμένα... Είχα φτιάξει το μέρος και ήμουν αρκετά ικανοποιημένη με αυτό... αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να ζωγραφίσω εμένα... Έφτιαχνα κάτι, το έσβηνα... Έφτιαχνα κάτι άλλο, το έσβηνα κι αυτό... Ξανά και ξανά και ξανά... Μολύβι, γόμα, μολύβι, γόμα, μολύβι, γόμα, γραμμές, μουτζούρες, γραμμές, μουτζούρες, γραμμές, μουτζούρες... Είναι αυτό που κάτι έχεις στο μυαλό σου και κάτι άλλο ζωγραφίζεται... Έτσι αυτό που ονειρεύεσαι ευγενικό γίνεται άγαρμπο και αυτό που φαντάζεσαι όμορφο γίνεται άχαρο... Τα χέρια, το σώμα, το πρόσωπο... Ήμουν σε απόγνωση... Η ώρα τελείωνε... (αλήθεια, τι αγχωτικό να πρέπει να ζωγραφίσεις κάτι, μέσα σε συγκεκριμένη ώρα και μάλιστα μέσα σε τόσο λίγη ώρα! Προτιμούσα όταν μας έδιναν κάποιο θέμα για το σπίτι... Τουλάχιστον, εκεί, μπορούσα να έχω τον χωροχρόνο μου...)... Κάτι έπρεπε να κάνω... Κάτι έπρεπε να παρουσιάσω στην καθηγήτριά μου... Και τότε μου ήρθε η ιδέα... Σχημάτισα κάτι... και μετά κάτι άλλο... Στον ουρανό... Και αυτό ήταν αρκετό... Δεν χρειαζόμουν κάτι παραπάνω για να ξέρω πως μέσα σε αυτό το μέρος, εγώ είμαι αυτή... Η διπλανή μου γέλασε... «Τι είναι αυτό; Τι σημαίνει;» μου είπε γελώντας... Και εγώ δεν απάντησα... Ήρθε η δασκάλα δίπλα από το θρανίο μου... Περνούσε από όλα τα θρανία και ήρθε και από το δικό μου... Ενθουσιάστηκε... «Εξαιρετική ιδέα! Κατάλαβα τι θέλεις να πεις!»... Κάτι είπε σε σχέση με τα νοήματα και το τι σημαίνει... Συνέχισε να μιλάει για διάφορα και έπειτα έφυγε... Εγώ κοίταζα το χαρτί μου... και συνέχισα να το κοιτάζω για αρκετή ώρα... Η διπλανή μου έλεγε πως δεν καταλάβαινε. Η καθηγήτρια μου έλεγε πως καταλάβαινε. Δεν ξέρω τι μπορεί να καταλάβαινε ή να μην καταλάβαινε κάποιος. Δεν είχε τόση σημασία. Στεκόμουν απέναντί στο χαρτί μου. Μου άρεσε η ζωγραφιά μου. Ήμουν ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Ήμουν ευχαριστημένη με αυτό που έβλεπα και με αυτό που ένιωθα. Ήμουν μέσα στο θέμα... Είχα ένα μέρος και είχα και τον εαυτό μου μέσα σε αυτό... Και είχα καταφέρει να με ζωγραφίσω, χωρίς να με ζωγραφίσω. Είχα καταφέρει να ζωγραφίσω έναν άνθρωπο, χωρίς να τον ζωγραφίσω. Είχα, δηλαδή, βρει μια έξυπνη λύση έτσι ώστε να μην χρειαστεί να ζωγραφίσω έναν άνθρωπο, χωρίς να χρειαστεί να ζωγραφίσω τον εαυτό μου. Θα ήταν πολύ ωραία, βέβαια, αν μας μάθαιναν να ζωγραφίζουμε αντί αυτή η ώρα να γίνεται η ώρα του παιδιού... αλλά από την στιγμή που γινόταν η ώρα του παιδιού και από την στιγμή που πήγαινε ο καθένας με ό,τι γνωρίζει ήδη να κάνει, και από την στιγμή που ένιωθα να μην μπορώ να ζωγραφίζω ανθρώπους με αξιοπρέπεια... βρήκα άλλο τρόπο να με εκφράσω. Αντί να προσαρμόσω τις ικανότητες μου στην πραγματικότητα, προσάρμοσα την πραγματικότητα στις ικανότητές μου. Είχα μάθει ένα πολύ σημαντικό μάθημα... Αυτό που ένιωθα πως ήταν ζωγραφική αδυναμία το μεταμόρφωσα σε καλλιτεχνική άποψη... Κοίταξα τα δύο ζωγραφισμένα μάτια στον ουρανό... Ήταν σίγουρα τα δικά μου... Έβλεπαν τον κόσμο... όπως κι εγώ... Διαφορετικά...
-
Δεν είναι το χρώμα... Δεν είναι το σχήμα... των ματιών...
Είναι ο τρόπος που κοιτάζουν...
No comments:
Post a Comment