Ό,τι αγαπάω είναι εδώ...

Μερικές φορές νιώθω πως ό,τι αγαπάω είναι εδώ... Σαν να μην υπάρχει εκεί... Σαν να μην χρειάζεται να υπάρξει τίποτα παραπάνω... τίποτα παραπέρα... Δεν ξέρω αν το έχεις νιώσει ποτέ... Αυτό... Το απλό... Το εδώ... Το ό,τι αγαπάς να είναι εδώ... Είναι στιγμές που το νιώθω έτσι ακριβώς... «Ό,τι αγαπάω είναι εδώ» μου λέει ο εαυτός μου... και έχει δίκιο... Κοιτάζω τα πρόσωπα γύρω μου... Αγγίζω τα πράγματα μέσα μου... Και αυτό είναι... Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο... τίποτα πιο πέρα... τίποτα πιο πάνω... Είναι ωραίες αυτές οι στιγμές... που έρχεται το μεγαλείο της απλότητας της ζωής και σε αγκαλιάζει... και δεν ζητάς τίποτα άλλο... από το να ζεις... ανθρώπινα και ζωντανά... μία μουσική είναι ικανή για να σε κάνει να νιώσεις αυτό το συναίσθημα... ένα τραγούδι... ένας άνθρωπος... ένας έρωτας... ένα φιλί... μια αγκαλιά... μια φράση... μια λέξη... είναι ικανά... για να σε κάνουν να το νιώσεις... Πολλές φορές προσπαθώ να εξηγήσω αυτό το συναίσθημα... αλλά δεν μπορώ... δεν ξέρω πώς να το εκφράσω... Σαν απέραντη γαλήνη; Σαν όμορφη ησυχία; Σαν ατελείωτη σιωπή; Σαν αιώνια αγάπη; Σαν ένα πρόσωπο χαμογελαστό και δακρυσμένο ταυτόχρονα; Δεν ξέρω... Νιώθω... απλά... πως... ό,τι αγαπάω είναι εδώ... και αυτό μπορεί να με κάνει να κλάψω ή να γελάσω... μπορεί να με κάνει... να κοιτάζω μακρυά... ή να οραματίζομαι κοντά... Μπορώ να μείνω ακίνητη... ή μπορώ και να αρχίσω να κινούμαι... Δεν έχει σημασία... «Ό,τι αγαπάω είναι εδώ»... νιώθω... και το σώμα απλά γνωρίζει κάθε στιγμή πώς να το εκφράσει... Μπορώ να περπατάω στους δρόμους ή να βρίσκομαι μαζεμένη σε μια γωνίτσα του σπιτιού μου... Δεν έχει σημασία... Μπορώ να είμαι μόνη μου ή να είμαι ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους... Δεν έχει σημασία... Όπου και να είμαι και όπως και να είμαι... έτσι... εντελώς ξαφνικά... μπορεί να με «χτυπήσει» αυτό το συναίσθημα... από παντού... και προς όλες τις κατευθύνσεις... μπορεί να με «γεμίσει» αυτό το συναίσθημα... Δεν συμβαίνει συχνά... Το αντίθετο... Σπάνια συμβαίνει... αλλά όταν συμβαίνει... είναι δυνατό... έντονο... ξεκάθαρο... λαμπερό... όμορφο... σίγουρο... μαγικό... Εξαπλώνεται... και φεύγει... μακρυά από εμένα... κι ας ξεκινάει από μέσα μου... Θέλω να σε ρωτήσω... Εσένα... Αυτήν την απλή ερώτηση που μόνο εσύ μπορείς να την ακούσεις... Εσύ;... Εσένα;... Ό,τι αγαπάς είναι εδώ; Έχεις απάντηση σε αυτήν την ερώτηση; Δεν πειράζει αν δεν έχεις... από περιέργεια σε ρωτάω... και από ανάγκη... Θέλω να ξέρω... το έχεις νιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα του «Ό,τι αγαπάω είναι εδώ»; Σου εύχομαι να το νιώσεις... αν δεν το έχεις ήδη νιώσει... Ή αν το έχεις ήδη νιώσει... σου εύχομαι να το ξανανιώσεις... Είναι ωραία όταν ό,τι αγαπάμε είναι εδώ...

«Ό,τι αγαπάω είναι εδώ.» μου λέει ο εαυτός μου.
Και εγώ απλά τον ακούω...

Και, ίσως, αυτό να είναι αρκετό... για να το νιώσεις... το να ακούσεις τι σου ψιθυρίζει ο εαυτός σου...
Ίσως πάλι και όχι...