2/28/16

Σινεμά


Ήταν μία από τις φορές που είχα πάει μόνη μου σινεμά. Συνήθιζα, καμιά φορά, να πηγαίνω μόνη μου και σινεμά και θέατρο... Δεν υπήρχε τίποτα το μελαγχολικό σε αυτό. Ίσα ίσα. Όταν πήγαινα μόνη μου... μπορούσα να βιώσω ελεύθερα την ταινία ή την παράσταση... με τον δικό μου τρόπο... μπορούσα να έχω την δική μου άποψη... για το αν μου άρεσε ή όχι κάτι... για το πώς ένιωσα... για το τι σκέφτηκα... Έτσι κι αλλιώς, με τον δικό μου τρόπο, φυσικά, τα βίωνα όλα πάντα... Αλλά όσο να’ ναι... όταν πας μαζί με κάποιον άλλον ή μαζί με κάποιους άλλους είναι διαφορετικά... Μου άρεσαν, λοιπόν, κι αυτές οι στιγμές... οι μοναχικές... που μπορούσα να συνδεθώ με κάποια κινηματογραφική ή θεατρική δημιουργία... Και τώρα θα το έκανα... και τώρα θα πήγαινα μόνη μου... αν δεν ένιωθα πως πρέπει να έχω δυνάμεις για ένα εκατομμύριο διαφορετικά άλλα πράγματα...

Ήταν, λοιπόν, μία από εκείνες τις φορές... που πήγα μόνη μου... και ήταν απόγευμα νωρίς... Αυτό το ομολογώ δεν το έκανα συχνά... το να πηγαίνω στις πρώτες προβολές... Αλλά ήταν μια ταινία που ήθελα πολύ να δω... ήταν παραμυθένια... από όσα είχα δει και ακούσει... και εκείνη την ημέρα... κάτι έγινε... δεν θυμάμαι... και κατέληξα να πάω νωρίς... στην πρώτη προβολή... Στο σινεμά μέσα... μόνο γονείς και παιδιά... μόνο παιδιά και γονείς... Διάλεξα ένα κάθισμα... χωρίς ανθρώπους... μπροστά... πίσω... γύρω... δίπλα... αλλά όλο και κάποιος ήρθε να κάτσει λίγο πιο εκεί ή λίγο πιο εδώ... Είχα μια ιδιαίτερη περιέργεια... ένιωθα κι εγώ σαν παιδάκι... Ανυπομονούσα να δω τι θα δω! Έσβησαν τα φώτα... Διαφημίσεις... Ομιλίες... Έμπαινε κόσμος... Ερχόταν... Καθόταν... Κάποια στιγμή όλα ησύχασαν... και η ταινία ξεκίνησε...

Και ένιωθα ένα δέος... για αυτό που λέγεται δημιουργία... Είναι άλλου τύπου το δέος που νιώθω απέναντι στις ταινίες... και άλλου τύπου το δέος αυτό που νιώθω απέναντι στις παραστάσεις...

Στην αρχή της ταινίας, λοιπόν, είχε μία σκηνή... η οποία μέχρι και σήμερα με συγκινεί... καλλιτεχνική... χορευτική... μαγική... θεατρική... υπέροχη... Δεν μπορώ να την περιγράψω... Δάκρυα ήρθαν στα μάτια μου... και δεν μπορούσαν να σταματήσουν... Χαμήλωσα στην καρέκλα μου... Γιατί σκεφτόμουν πως γύρω μου έχω παιδάκια και γονείς... και δεν μου άρεσε η ιδέα... σε μια στιγμή που κανένας άλλος δεν έκλαιγε... να με δουν τα παιδάκια να κλαίω... Τι έντονη σκηνή! Τι έντονη στιγμή! Τι τυχερή να το βλέπω αυτό στην μεγάλη οθόνη! Τι τυχερή να είμαι εκεί και όχι αλλού...

Η ταινία συνέχισε. Η ταινία τελείωσε.

Ήταν μια γλυκιά ταινία. Έμεινα στο καθισμά μου ακινητοποιημένη... περιμένοντας να φύγουν όλοι...

Ήθελα να κρατήσω το συναίσθημα μου... το συναίσθημα εκείνης της στιγμής...

Έπειτα σηκώθηκα, έφυγα, περπάτησα, γύρισα... αργά... προσεχτικά... στην πραγματικότητα και στην ζωή μου...

Τι όμορφη που είναι η φαντασία!

Έχω μιλήσει με αρκετούς ανθρώπους για αυτήν την ταινία... οι περισσότεροι έκλαψαν στο τέλος... Όταν τους λέω σε ποια σκηνή έκλαψα εγώ... με κοιτάνε σαν να είμαι εξωγήινος... Ήταν με διαφορά η αγάπημένη μου σκηνή όλης της ταινίας... και μέσα σε αυτήν... μπορούσα να με νιώσω και να με δω...

Να... Ίσως για αυτό είναι ωραίο να πηγαίνεις, καμιά φορά, μόνος σου... Δεν είμαι σίγουρη αν είχα πάει με κάποιον άλλον... αν θα μπορούσε να γίνει αυτή η σύνδεση με αυτήν την σκηνή με αυτόν τον τρόπο... Μπορεί να έκλαιγα κι εγώ στο τέλος... και όχι επειδή έκλαψαν όλοι στο τέλος... απλά γιατί, καμιά φορά, με τους άλλους... αργούν να εκφραστούν τα συναισθήματα... καθυστερείς να νιώσεις ελεύθερος... να γελάσεις ή να κλάψεις... Δεν νιώθω καμία ανάγκη να γελάω όταν γελάνε όλοι... ή να κλαίω όταν κλαίνε όλοι... Όμως σκέφτεσαι τον διπλανό σου... Δεν νομίζω πως είναι εύκολο για παράδειγμα να πας πρώτη φορά σινεμά μαζί με κάποιον... και στα πέντε πρώτα λεπτά επειδή είδες κάτι που σε συγκίνησε να αρχίσεις να κλαις...

Νιώθω πολύ τυχερή που βίωσα αυτήν την κινηματογραφική στιγμή μόνη μου...

Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό το συναίσθημα... και δεν χρειάζεται να το περιγράψω... Ήταν κάτι τόσο έντονο και τόσο δικό μου...

Και μόνο η ανάμνηση αυτού του συναισθήματος και αυτής της αίσθησης... μου είναι υπεραρκετή... για να συνεχίσω να ζω και να δημιουργώ...

Για να συνεχίσω να χορεύω και να μαγεύω...

Πόσο σημαντική είναι η μαγεία!
Πόσο σημαντική η φαντασία!
Δεν νομίζω να έβρισκα νόημα στην ζωή... χωρίς αυτά...

Αυτό το κάθισμα σε αυτό το σινεμά... Αυτή η στιγμή σε αυτή την σκηνή...

Αυτά είναι αρκετά...

Για να με κάνουν να νιώσω... ζωντανή.


No comments:

Post a Comment