Τρέξιμο

Έκλεινα τα μάτια... πριν κοιμηθώ... και πάντα με έβλεπα να τρέχω σε έναν άδειο δρόμο... Να τρέχω, να τρέχω, να τρέχω... και μετά κοιμόμουν... Δεν είχα ιδέα πότε ξεκίνησε όπως και δεν κατάλαβα πότε τελικά σταμάτησε. Αλλά για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα της ζωής μου, κάθε μέρα, πριν να αποκοιμηθώ, με το που έκλεινα τα μάτια μου, συνέβαινε το ίδιο... Η ίδια πάντα εικόνα... Εγώ, στον άδειο δρόμο, να τρέχω... Και αυτό δεν με άγχωνε αλλά με χαλάρωνε... Στην αρχή δεν το είχα συνειδητοποιήσει, απλά συνέβαινε... Ύστερα η επανάληψη με έκανε να το προσέξω... Και έπειτα άρχισα να το παρατηρώ... Τι περίεργο! Απλά είχα την ανάγκη νοητά να τρέξω πριν να ξεκουραστώ σωματικά... Με έναν συγκεκριμένο τρόπο και ρυθμό... Σε έναν συγκεκριμένο δρόμο... Ήταν φορές που προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι άλλο... οτιδήποτε... απλά και μόνο για να νιώσω... πως δεν με ορίζει αυτό το τρέξιμο του μυαλού... πως δεν το χρειάζομαι... πως μπορώ να το σταματήσω όποτε εγώ θέλω... αλλά δεν τα κατάφερνα... είχα ανάγκη να τρέξω πριν κοιμηθώ... Όπως ήρθε έτσι και έφυγε... αυτό το ασταμάτητο τρέξιμο... Τώρα το μυαλό μου τρέχει μέσα σε εμένα αλλά δεν τρέχω εγώ μέσα στο μυαλό μου... Οι σκέψεις μου πηγαίνουν παντού και πουθενά... κι εγώ βρίσκομαι σε όλα τα σημεία ταυτόχρονα... Αλλά μπορεί κι αυτό να είναι ένα στάδιο... μέχρι να συμβεί κάτι επόμενο... μέχρι να επιλέξει το μυαλό μου κάτι επόμενο... Για την ώρα... τώρα... πριν κοιμηθώ... είναι πολλές οι εικόνες κι όχι μία... πολλές οι σκέψεις κι όχι μία... πολλά τα συναισθήματα κι όχι ένα... πολλά τα βιώματα κι όχι ένα... Το μόνο που είναι μόνο και μονό... είμαι εγώ. Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα μόνο σώμα, στο δικό μου, και σε ένα μόνο μυαλό, στο δικό μου. Συμβαίνουν σε εμένα... Κι έτσι κοιμάμαι... Κι έτσι ξυπνάω... Και τρέχω αφού ξυπνήσω κι όχι πριν κοιμηθώ... σε έναν γεμάτο δρόμο κι όχι σε έναν άδειο... στην πραγματικότητα κι όχι στην φαντασία... σε πολλούς διαφορετικούς καθημερινούς ρυθμούς και με πολλούς διαφορετικούς καθημερινούς τρόπους... Όλοι δικοί μου. Και οι ρυθμοί και οι τρόποι... Και έπειτα τις νύχτες... κλείνω τα μάτια... και το τρέξιμο... αντί να ξεκινάει... σταματάει...