Σάπια βασίλεια

Για λίγο, για πολύ λίγο, για, σχεδόν, ελάχιστο, για ένα μήνα, έζησα σε εκείνο το βασίλειο που λέγεται πως υπάρχει κάτι σάπιο... και τελικά επέστρεψα. Επέλεξα να επιστρέψω. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έλεγα ήταν πως, δεν ξέρω αν ευθύνεται η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο κόσμος αυτήν την στιγμή αλλά, ένιωθα πως η συμπεριφορά προς τους «ξένους» ήταν «κάπως». Και όπως όταν βρίσκομαι εδώ δεν μου αρέσει να υπάρχουν άνθρωποι που συμπεριφέρονται στους «ξένους» «κάπως», έτσι κι όταν ήμουν εκεί δεν μου άρεσε να υπάρχουν άνθρωποι που συμπεριφέρονται στους «ξένους» «κάπως»... Εκεί, ήμουν εγώ μία από αυτούς τους «ξένους» και ένιωθα στην ατμόσφαιρα να αιωρούνται τα περίεργα βλέμματα και βίωνα στην πραγματικότητα να υπάρχουν οι περίεργες συμπεριφορές. Φυσικά, δεν ήταν όλοι έτσι εκεί, όπως, ευτυχώς, δεν είναι έτσι και όλοι εδώ. Υπήρχαν άνθρωποι ουσιαστικά ανθρώπινοι. Αλλά, σε γενικές γραμμές, δεν μπορώ να πω ότι αυτό που ένιωθα και που βίωνα ήταν όμορφο, ζεστό, γλυκό, φιλόξενο... Ένα δεύτερο πράγμα που έλεγα ήταν ότι δεν μου άρεσε η ανοργανωσιά. Σας αφήνω να γελάσετε ελεύθερα. Όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει εδώ. Σίγουρα δεν βρισκόμαστε, δεν στεκόμαστε, δεν κινούμαστε, δεν ζούμε σε ένα «οργανωμένο» «εδώ». Όμως υποτίθεται πως πήγα σε ένα «οργανωμένο» «αλλού». Μάλιστα στην λίστα της «οργάνωσης» και της «τάξης» εκείνο το «αλλού» ήταν ψηλά, πολύ ψηλά. Η γραφειοκρατία; Ναι, ήταν καλύτερη. Οι συγκοινωνίες; Ίσως να ήταν καλύτερες. Αν και βρέθηκα σε σκηνικό που ο οδηγός ήταν «κάπως» και μας κατέβασε νωρίτερα μαζί με όλες μας τις βαλίτζες. Αλλά ένα σωρό άλλα πράγματα δεν ήταν... Για παράδειγμα... Το να κλέβουν οι νέοι τις πάπιες από το πάρκο... δεν μπορώ να πω ότι μου φάνηκε ιδιαίτερα λογικό! Έκαναν πάρτυ... και τι αποφάσισαν να κάνουν; Να πάρουν τις πάπιες. Να μου μιλάει ένας ηλικιωμένος που ήρθε από ένα αλλό «αλλού» και να μου λέει πως στο δικό του «αλλού» ποτέ δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο... Αλλά δεν είμαι σίγουρη... για το αν και σε εκείνο το «αλλού»... δεν θα υπάρχουν «άλλα»... Ένα τρίτο πράγμα το οποίο έλεγα ήταν πως δεν μου άρεσε που οι νέοι ήταν διαρκώς μαστουρωμένοι... Θα έλεγα, σχεδόν, 24 ώρες το 24ωρο... Δεν μπορούσα να μην σκεφτώ... πως δεν μπορεί... κάτι σου λείπει... δεν γίνεται να είσαι τόσο νέος και το μόνο που αναζητάς, το μόνο που αποζητάς είναι να είσαι σε μια μόνιμη κατάσταση παραζάλης... Στα δικά μου μάτια ήταν μέσα σε έναν μόνιμο δυστυχισμένο λήθαργο... Δεν ήμουν, επίσης, καθόλου ικανοποιημένη με όσα άκουσα σε σχέση με το πανεπιστήμιο... Επειδή πήγα μαζί με ένα πολύ κοντινό μου άτομο που πήγε σε πανεπιστήμιο εκεί, μου δόθηκε η ευκαιρία να σχηματίσω εικόνα και να έχω άποψη για αυτό... Και να φανταστεί κανείς πως σε καμία περίπτωση δεν είμαι ευχαριστημένη με τα «εδώ» πανεπιστήμια... Ίσα ίσα... Θεωρώ ότι εγκλωβίζουν τους έξυπνους ανθρώπους και τους κάνουν να χάνονται σε μια ατμόσφαιρα παράνοιας και να αναλώνονται σε διαδικασίες χωρίς κανένα νόημα... Αλλά όταν είδα και το πανεπιστήμιο του «εκεί»... γνώριζα πως δεν υπάρχει σωτηρία... Επίσης, πήγα να δω και τα καλλιτεχνικά... ήθελα να παρακολουθήσω αυτά που μπορούσαν να με αφορούν... μου επιβεβαιώθηκε, λοιπόν, κάτι που ήδη υποψιαζόμουν... Τα θέματα που είχα «εδώ»... Τα ίδια ακριβώς θέματα είχα και «εκεί»... Είδα έναν μη σεβασμό προς τους ηθοποιούς (κάποια στιγμή θα ήθελα να γράψω αναλυτικά αυτήν την εμπειρία)... και κατάλαβα πως... δεν είχε κανένα νόημα... Αυτά που αποζητάω... είναι πολύ πιθανό να μην βρίσκονται πουθενά στον κόσμο... Επομένως... γιατί να πάω να αγωνιστώ «αλλού» και να μην «αγωνιστώ» στο «εδώ» μου; Και για να μην παρεξηγηθώ... Το ότι θεωρώ ότι σε εκείνο το βασίλειο υπάρχει κάτι σάπιο δεν σημαίνει πως δεν θεωρώ ότι και σε ετούτο το βασίλειο υπάρχει κάτι σάπιο... Ω! Όχι. Έχω επίγνωση για το σάπιο του «εδώ». Αυτό και αν το είδα, το άκουσα, το έζησα. Όμως δεν βιάστηκα ποτέ να βγάλω συμπεράσματα για κανένα άλλο «αλλού»... Δεν θέλησα να μυθοποιήσω το «αλλού» επειδή δεν είμαι ικανοποιημένη από το «εδώ». Γιατί το ότι ένα βασίλειο είναι σάπιο δεν εμποδίζει και ένα άλλο βασίλειο να είναι σάπιο. Ίσως να είναι σάπιο σε διαφορετικά σημεία. Αλλά και πάλι... είναι σάπιο.

Και αν με ρωτάτε... δεν μου αρέσει ούτε η λέξη «σάπιο», ούτε η λέξη «βασίλειο».

Αλλά αν είναι να ζω κάπου που, έτσι κι αλλιώς, δεν θα με εκφράζει... ας ζω στο «εδώ» μου προσπαθώντας να το αλλάξω, έστω και λίγο, προς το καλύτερο. Και μακάρι κάποτε να γεννηθεί στο σημείο του σάπιου κάτι καινούριο... και στο σημείο του βασιλείου να γεννηθεί κάτι ανθρώπινο...

(Είθε από τα σάπια βασίλεια να καταφέρουν να γεννηθούν μη σάπιοι άνθρωποι...)...