Δεν θα βρεις κανέναν να σε αγαπήσει... όπως εγώ.

«Δεν θα βρεις κανέναν να σε αγαπήσει όπως εγώ.» μου είπε.

Κι εγώ αναρωτήθηκα πώς γίνεται σε τέτοιες ηλικίες να κάνουμε τέτοιες δηλώσεις.

Αυτές δεν ήταν λέξεις δικές μας. Αυτές ήταν φράσεις τηλεοπτικών σειρών και κινηματογραφικών ταινιών. Όπως και τα «Έχω ανάγκη να ζήσω κι άλλες εμπειρίες.», «Θέλω να μείνω λίγο μόνος μου να βρω τον εαυτό μου.», «Σε βλέπω σαν φίλο.» κι άλλα τέτοια... Ζωντάνευαν οι λέξεις των γελοίων περιοδικών και των απαράδεκτων σεναρίων μέσα από εμάς. Εμείς τις κάναμε πραγματικότητα, όχι τα συναισθήματά μας. Είναι δυνατόν; Στα 18, στα 20, στα 22; Να μείνεις κάπου... από τι; Από φόβο; Μήπως δεν βρεις κανέναν να σε αγαπήσει όπως κάποιος; Τι πάει να πει εξάλλου αυτό; Το «όπως»; Φυσικά. Κανένας δεν θα σε αγαπήσει ΟΠΩΣ κάποιος άλλος. Ούτε ΟΣΟ κάποιος άλλος. Αυτό είναι και το όμορφο. Ο καθένας αγαπάει διαφορετικά και δεν μετριέται η ποσότητα, όπως δεν συγκρίνεται ο τρόπος...

Αλλά κι όμως... λέγονταν αυτές οι φράσεις... Ανακυκλώνονταν... από τον έναν στον άλλον... και μάλιστα σαν να είναι σοβαρές, σοφές, βαρύγδουπες, δηλώσεις.

Και κάπως έτσι δημιουργούσαμε τις λέξεις και τους διαλόγους μας, με τις λέξεις και τους διαλόγους άλλων...

Και για όποιον αρνούνταν και αντιστέκονταν να γίνει μέρος αυτής της κακόγουστης ταινίας, δεν υπήρχε κανένας ρόλος...

Και έπειτα απλά κατάλαβα...

Αφού δεν υπήρχαν ρόλοι για εμένα... άρχισα να γράφω μόνη μου... τους δικούς μου...

Οι λέξεις είχαν νόημα. Οι φράσεις είχαν αλήθεια. Και η επικοινωνία, όπως ήταν φυσικό, έγινε ακόμα πιο δύσκολη, αλλά, τουλάχιστον, όποτε συνέβαινε, ήταν πραγματική...