Αγαπητοί Γονείς Των Παιδικών Μου Φίλων

Αγαπητοί Γονείς των παιδικών μου Φίλων,

τώρα που μεγάλωσα μπορώ επιτέλους να σας πω όλα όσα σκεφτόμουν κάποτε. Η διαφορά είναι πως αν σας μίλαγα τότε με αντιμετωπίζατε σαν παιδί ενώ τώρα είστε υποχρεωμένοι να με αντιμετωπίσετε σαν «μεγάλο», σαν «ίσος προς ίσο». (Λες και όταν ήμουν παιδί δεν μπορούσα να σας μιλήσω σαν «ίσος προς ίσο»... αλλά... τέλος πάντων...)...

Δεν μου άρεσε καθόλου όταν συγκρίνατε το παιδί σας, δηλαδή τον όποιο φίλο ή φίλη μου, με εμένα. Έφερνε σε δύσκολη θέση και εμένα και το ίδιο το παιδί σας, δηλαδή τους φίλους μου.

Σκεφτόμουν πως αυτό που κάνετε είναι άδικο, σκληρό και αντιπαιδαγωγικό. Και ήταν. Άδικο, σκληρό και αντιπαιδαγωγικό. Και συνεχίζει να είναι.

Όσες φορές είπατε πως είμαι «πιο όμορφη» ή «πιο έξυπνη» ή «πιο ήσυχη» ή «πιο κάτι» τόσες φορές πονέσατε και εμένα και το παιδί σας.

Όσες φορές είπατε πως είμαι «καλύτερη» στα μαθήματα, στα αθλήματα, στους βαθμούς, στους χορούς, στα γραπτά, στα προφορικά, στις εξετάσεις, στις εκφράσεις, στο κάτι, στο οτιδήποτε, τόσα τραύματα δημιουργήσατε στο παιδί σας.

Σε κανέναν από τους φίλους μου, χωρίς καμία εξαίρεση, δεν είδα να φέρνει αποτέλεσμα το επιχείρημα «Αφού αυτός είναι έτσι, να γίνεις σαν αυτόν.» ή «Κοίταξε πως είναι αυτός, γιατί δεν μπορείς να είσαι έτσι κι εσύ;» και άλλες παρόμοιες καταφάσεις ή ερωτήσεις. Αντί να ζητάτε από τους φίλους μου να γίνουν σαν κι εμένα, ή σαν όποιον άλλον, θα έπρεπε να τους οδηγείτε να γίνουν αυτό που είναι αυτοί. Ορίσατε μέσα τους λάθος το τι σημαίνει αποτυχία και τι επιτυχία και χρησιμοποιούσατε την φιλία μας (!) για να περάσετε τις γελοίες μεθόδους σας και τα σαχλά μηνύματά σας.

Γιατί είναι σαχλό να ζητάς από ένα παιδί να κάνει δίαιτα όπως είναι σαχλό να του ζητάς να πάρει καλούς βαθμούς. Δεν ζητάς από ένα παιδί έναν συγκεκριμένο αριθμό στην ζυγαριά (για να γίνει «όμορφο» όπως είναι κάποιος άλλος ή κάποιοι άλλοι). Το κινητοποιείς προς την υγεία. Δεν ζητάς από ένα παιδί έναν συγκεκριμένο αριθμό στον έλεγχο (για να γίνει «έξυπνο» όπως είναι κάποιος άλλος ή κάποιοι άλλοι). Το κινητοποιείς προς την σοφία.

Δεν ζητάς το παράλογο. Δεν απαιτείς το παρανοϊκό. Δεν κρίνεις. Δεν συγκρίνεις.

Μαθαίνεις. Διδάσκεις. Προσφέρεις. Προτείνεις. Βοηθάς. Συμπαραστέκεσαι. Συζητάς. Δείχνεις. Εξηγείς. Προσπαθείς. Ενθαρρύνεις. Στηρίζεις. Υποστηρίζεις. Καταλαβαίνεις. Αγκαλιάζεις. Αγαπάς.

Θεωρώ εγκληματική την συμπεριφορά σας. Θα μπορούσατε να είσαστε εκεί. Αλλά δεν ήσασταν.

Όταν οι φίλοι μου έκλαιγαν με τους μη καλούς βαθμούς τους, δεν ήσασταν εκεί.
Όταν οι φίλοι μου εξετάζονταν από γελοία συστήματα και γελοίους καθηγητές, δεν ήσασταν εκεί.
Ούτε μια φορά δεν αναρωτηθήκατε «Γιατί;». Γιατί οι φίλοι μου δεν είχαν άραγε καλούς βαθμούς;
Δεν σας ενδιέφερε η αιτία παρά μόνο το αποτέλεσμα.
Όταν οι φίλοι μου ήταν από τους μαθητές που τους κορόϊδευε όλη η τάξη, δεν ήσασταν εκεί.
Ούτε μία φορά δεν ρωτήσατε για την ημέρα τους στο σχολείο.
Εγώ ήμουν εκεί.
Έζησα τις ημέρες τους στο σχολείο.
Έζησα και το πώς σκοτώνεται η θέληση για γνώση, έζησα και το πώς πληγώνεται η διάθεση για ζωή. Είδα πως εγκλωβίζεται η φαντασία και πώς κατακεραυνώνεται η διαφορετικότητα.

Αλλά φαντάζομαι αυτά δεν σας αφορούν, όπως δεν σας αφορούσαν και τότε.

Σε αντίθεση με εσάς, άκουγα τα όνειρα των φίλων μου, είχαν όμορφα όνειρα τα παιδιά σας κάποτε, όνειρα που, εσείς, δεν θα μάθετε ποτέ. Και τα είδα, λίγο λίγο, λίγα λίγα, να χάνονται στην πορεία του χρόνου και του πόνου.

Όσο με εξόργιζε η λειτουργία του σχολείου και η συμπεριφορά των δασκάλων και των καθηγητών, άλλο τόσο με εξόργιζε και η λειτουργία του σπιτιού και η συμπεριφορά των γονιών και των συγγενών...

Δεν είχατε κανένα δικαίωμα να καταστρέφετε την ψυχολογία των φίλων μου που ήταν ήδη κατεστραμμένη. Φρόντιζαν κι άλλοι για αυτό.

Το λιγότερο που θα μπορούσατε να κάνετε θα ήταν να μείνετε στην σιωπή. Αυτό μπορεί και κάπως να το συγχωρούσα. Όχι, όχι, όχι... Φυσικά... Δεν θα το συγχωρούσα ούτε αυτό. Την σιωπή-συνενοχή.

Αλλά αυτό; Αυτό που κάνατε; Δεν μπορώ να σας το συγχωρέσω. Ήταν το δικό σας παιδί. ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ. Ο κάθε Φίλος μου.

Κι αφήσατε τους Φίλους μου, μόνους τους να μεγαλώσουν.

Γιατί ένα πιάτο φαγητό και μια στέγη, όλοι το ξέρουμε πως δεν είναι αρκετό, δεν αρκεί για να μεγαλώσει ένα παιδί.

Χρειάζονταν κι άλλα, οι Φίλοι μου.
Και δεν τα μάθατε ποτέ.
Γιατί ποτέ δεν τους ρωτήσατε...

Εγώ, όμως, γνώριζα τους Φίλους μου,
Και μπορώ να σας πω με σιγουριά...
Το μόνο που ζητούσαν...
ήταν το ενδιαφέρον, την προσοχή και την αγάπη σας.
Κάτι που, δυστυχώς, αρκετοί από τους Φίλους μου δεν έλαβαν ποτέ.

Τώρα οι Φίλοι μου έχουν μεγαλώσει... όσοι από αυτούς δεν είχαν πιο δυσάρεστες εξελίξεις...

Τώρα οι Φίλοι μου... συνεχίζουν να προσπαθούν... να βρουν την άκρη...

Τώρα οι Φίλοι μου... μπορεί και να σας έχουν συγχωρέσει... Συνηθίζουμε, εκ των υστέρων, να «καταλαβαίνουμε» και να «συγχωρούμε»... Υποτίθεται... πως... «Μεγαλώνουμε»... «Ωριμάζουμε»...

Αλλά εγώ; Δεν μπορώ να σας το συγχωρέσω... Δεν είστε, εξάλλου, δικοί μου γονείς για να σας δώσω αυτήν την συγχώρεση που, ίσως, πια να επιθυμείτε από τα παιδιά σας.

Ήσασταν και είστε οι γονείς των Φίλων μου.

Και για χρόνια σας παρακολούθησα... να αδιαφορείτε, να γυρνάτε το κεφάλι, να φωνάζετε, να χτυπάτε, να μην ενδιαφέρεστε, να μην αγαπάτε...

Και για αυτό το αλύπητο κακοποιητικό περιβάλλον μη αγάπης...

Που φτιάχνατε και φτιάχνετε εσείς και οι άλλοι... θα συνεχίζω να πονάω...

Βέβαια και εσείς υπήρξατε παιδιά... μπορεί να μην υπήρξατε φίλοι μου, μα υπήρξατε παιδιά... και το πιθανότερο και οι δικοί σας γονείς να έκαναν τα ίδια...

Όμως πολύ θα ήθελα να είχατε καταφέρει να σπάσετε τον κύκλο. Πολύ θα ήθελα να είχατε βρει τρόπους για να γίνετε οι γονείς που άξιζαν να έχουν όχι μόνο οι φίλοι μου, μα το κάθε παιδί...

Πολύ θα ήθελα... να ήσασταν εκεί όπου δεν ήσασταν...

Αλλά μία είναι η πραγματικότητα: Δεν ήσασταν.

Και οι Φίλοι μου... ήταν παιδιά. Άξιζαν να έχουν τους γονείς τους...



Ένα Παιδί που ήταν κάποτε Φίλος με το παιδί σας.



Υ.Γ. Και να φανταστεί κανείς... Πως δεν σας τα έγραψα όλα... Μόνο μερικά από αυτά που κάποτε σκεφτόμουν...