Δεν ήθελα...

Δεν ήθελα να λέω κάτι ίδιο. Και δεν εννοώ μόνο ίδιο με τους άλλους. Εννοώ ίδιο ακόμα και με τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να γράφω κάτι ίδιο. Και δεν εννοώ μόνο ίδιο με τους άλλους. Εννοώ ίδιο ακόμα και με τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να κάνω κάτι ίδιο. Δεν ήθελα να είμαι κάτι ίδιο. Δεν ήθελα να γίνω κάτι ίδιο. Έτσι απέφευγα τις ίδιες κινήσεις. Έτσι απέρριπτα τις ίδιες επιλογές. Μέτα σκέφτηκα πως δεν πειράζει. Δεν πειράζει να λες, να γράφεις, να κάνεις κάτι ίδιο. Αρκεί αυτό να σε εκφράζει. Και με το ίδιο δεν εννοώ την αντιγραφή (αυτήν την ένιωθα, έτσι κι αλλιώς, μακρυά από εμένα...), εννοώ την επανάληψη. Δεν ήθελα να επαναλαμβάνομαι. Έπειτα υπήρξαν πράγματα που ήθελα να τα επαναλαμβάνω. Δεν είναι κάθε επανάληψη αρνητική. Δεν είναι κάθε συνήθεια απαίδευτη. Υπάρχουν στοιχεία του εαυτού σου που γεννήθηκαν με πολύ κόπο και σε πολύ χρόνο. Κάποια στοιχεία που αξίζει να τα προσέξει κανείς. Και δεν εννοώ τους άλλους. Εννοώ εσένα. Εσύ αξίζει να τα προσέξεις. Εσύ αξίζει να τα φροντίσεις. Εξάλλου, ακόμα κι αν θέλεις να αποφύγεις την επανάληψη, επαναλαμβάνεσαι. Επαναλαμβάνεις το ότι αποφεύγεις την επανάληψη.

To θέμα δεν είναι το αν επαναλαμβάνεσαι ή αν δεν επαναλαμβάνεσαι. Το θέμα είναι τι επαναλαμβάνεις και γιατί το επαναλαμβάνεις. Αν είναι κάτι που σου αρέσει, κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι καλά, κάτι που δεν σου κάνει κακό, κάτι που είσαι σίγουρος πως δεν είναι εξάρτηση μα επανάληψη... δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο στο να θέλεις να το επαναλάβεις... Και γιατί να μην το επαναλάβεις; Υπάρχουν λίγα πράγματα σε αυτήν την ζωή που μας κάνουν να αισθανόμαστε πραγματικά καλά... ελάχιστα... κρίμα είναι να τα αφήνουμε να πηγαίνουν χαμένα... Γιατί να μην πεις ξανά και ξανά και ξανά κάποια λέξη που σου αρέσει; Γιατί να μην γράψεις ξανά και ξανά και ξανά κάποια φράση που σε εκφράζει; Γιατί να μην κάνεις ξανά και ξανά και ξανά κάποια πράξη που σου δημιουργεί ωραία συναισθήματα ή κάποια σκέψη που σου δημιουργεί ωραίες εικόνες; Δεν είναι αρνητική κάθε επανάληψη, δεν είναι ακινησία κάθε στασιμότητα...

Αν σήμερα νιώθω αυτό που ένιωθα και χθες δεν σημαίνει απαραίτητα πως δεν εξελίσσομαι. Κι αν αύριο θα νιώθω αυτό που νιώθω και σήμερα δεν σημαίνει απαραίτητα πως δεν προχωράω. Μπορεί αυτά να είναι τα σταθερά μου σημεία... μέχρι κάποια από αυτά, ή ακόμα και όλα, να πάψουν να είναι σταθερά. Είμαι «ανοιχτή» στο να αλλάξω... αν υπάρχει κάτι που με πείθει πως αξίζει να αλλάξω προς μια κατεύθυνση... αλλά αν έχω βρει κάτι που το νιώθω «σωστό» δεν είναι ανάγκη να κυλήσω στο «λάθος» απλά και μόνο για να έχω την ψευδαίσθηση μιας αλλαγής. Αγαπάω τις αλλαγές όπως αγαπάω και τις σταθερές. Μπορώ και να αλλάξω και να μην αλλάξω. Σημασία έχει αν αλλάζω προς τα εκεί που θέλω να αλλάξω και αν δεν αλλάζω εκεί που δεν θέλω να αλλάξω. Πώς προστατεύω όσα θέλω να μείνουν ίδια και πώς μεταλλάσω όσα θέλω να μην μείνουν ίδια...

Δεν πειράζει να λέω κάτι ίδιο. Δεν πειράζει να λέω κάτι διαφορετικό.
Δεν πειράζει να γράφω κάτι ίδιο. Δεν πειράζει να γράφω κάτι διαφορετικό.
Δεν πειράζει να κάνω κάτι ίδιο. Δεν πειράζει να κάνω κάτι διαφορετικό.

Κάθε μέρα είναι ίδια και, ταυτόχρονα, είναι διαφορετική.
Κάθε άνθρωπος είναι ίδιος και, ταυτόχρονα, είναι διαφορετικός.

Ο ήλιος βγαίνει από την μεριά που βγαίνει.
Εμείς ξυπνάμε όπως ξυπνάμε.

Με αφήνω να είμαι ίδια. Μου επιτρέπω να είμαι διαφορετική.

Αρκεί, ό,τι κι αν είμαι, να με αφήνω και να μου επιτρέπω να γίνομαι εγώ...

Αρκεί το «ίδιο» ή το «μη ίδιο» να είναι βήματα του ίδιου δρόμου... Ενός δρόμου που αναζητάει, καταλήγει, ξαναναζητάει, ξανακαταλήγει... Ενός δρόμου που αλλάζει ή δεν αλλάζει ανάλογα με εμένα... και με πηγαίνει εκεί που οφείλω να φτάσω... Στο ό,τι καλύτερο. Το δικό μου «Ό,τι καλύτερο»...