Με αφορμή κάτι...

( (Με αφορμή κάτι που έψαχνα βρήκα κάτι που έγραψα με αφορμή κάτι που διάβασα!). Φτιάχνω, λοιπόν, πάλι τα αρχεία μου και... να, τι ανακαλύπτω... μικρά ανολοκλήρωτα χαοτικά κομματάκια μέσα στο μεγαλύτερο ολοκληρωμένο χαοτικό χάος... Μπορώ να μπω σε πειρασμό... να γράψω προσθέτοντας κι άλλα... αλλά σκέφτομαι να αφήσω αυτόν τον πειρασμό να υπάρχει... για το μέλλον... )


Με αφορμή κάτι...


Με αφορμή κάτι που διάβασα... και επειδή είναι ένα θέμα που αρκετά με έχει απασχολήσει... Προσωπικά, πιστεύω ότι τον καλλιτέχνη (τον κάθε καλλιτέχνη) πολύ θα τον βοηθούσαν οι αληθινές, καλοπροαίρετες, απόψεις. Στην πράξη, όμως, δεν μπορώ να πω πως ακούγονται πολλές απόψεις οι οποίες να έχουν νόημα και να μπορούν να βοηθήσουν τον όποιο καλλιτέχνη να εξελιχθεί. Είναι και ένας από τους λόγους που διαφωνώ με το ότι μετά τις παραστάσεις οι θεατές (γνωστοί και άγνωστοι) μπαίνουν στα καμαρίνια και κυριολεκτικά «βομβαρδίζουν» τον όποιο ηθοποιό (αμέσως μετά την όποια παράσταση έδωσε!) με χίλιες δύο κριτικές οι οποίες όχι μόνο δεν μπορούν να βοηθήσουν αλλά μπορούν και να εμποδίσουν την εξέλιξή του. Μπορεί να δει κανείς ηθοποιούς να αλλάζουν καταπληχτικές ερμηνείες προς το χειρότερο επειδή μπερδεύονται από τα τόσα σχόλια... Το πρόβλημα, για μια ακόμα φορά, είναι ο ΤΡΟΠΟΣ με τον οποίο γίνονται τα πράγματα... Είμαι υπέρ του να λέμε την άποψη μας (το «λέω την απόψη μου» δεν σημαίνει απαραίτητα «ασκώ κριτική»), τώρα το πώς και το πότε θα επιλέξουμε να την πούμε είναι μια άλλη ιστορία... π.χ. στο θέατρο δεν μου φαίνεται λογικό να λένε όλοι την άποψή τους αμέσως μετά την παράσταση και γιατί θεωρώ ότι είναι άδικο προς τον θεατή, κατά την γνώμη μου, είναι ωραίο να αφήσει κανείς λίγο χρόνο για να καταλάβει τι είναι αυτό που του άρεσε ή τι είναι αυτό που δεν του άρεσε, και γιατί θεωρώ ότι είναι άδικο ως προς τον καλλιτέχνη, αφού έχει δώσει (ό,τι έχει δώσει) πάνω στην σκηνή, να πηγαίνει ο καθένας με την ασφάλεια της απόστασης και να του λέει ό,τι να’ ναι. Κυριολεκτικά ό,τι να’ ναι, όμως. Και γιατί νιώθουν όλοι υποχρεωμένοι να πουν κάτι; Δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να πει τίποτα. (Άλλο αν νιώθει την ΑΝΑΓΚΗ κάποιος να πει κάτι. Αυτό είναι άλλο... Αλλά αν δεν νιώθει την ανάγκη... ). Μπορεί να φύγει, να το σκεφτεί, να το επεξεργαστεί κι αν θέλει να βοηθήσει πραγματικά τον καλλιτέχνη, να επικοινωνήσει μαζί του, κάποια στιγμή, λέγοντας του αυτά που θεωρεί ότι μπορεί να του είναι χρήσιμα...