Με αφορμή την αφορμή...

(Και σε συνέχεια με τα προηγούμενα... Υπήρχαν και άλλες ανολοκλήρωτες σκόρπιες σκέψεις... Κάτω από το χθεσινό κείμενο... Προσπάθησα να τις μαζέψω και να τις οργανώσω λιγάκι... Και αυτό είναι το αποτέλεσμα... Είναι, ίσως, κι αυτό, ανολοκλήρωτο, είναι, ίσως, κι αυτό, αδύναμο... αλλά δεν πειράζει... Έτσι κι αλλιώς... όλα αυτά είναι αφορμές για σκέψεις... αφορμές για τωρινούς πειρασμούς και πειραματισμούς για μελλοντικές δράσεις και δημιουργίες... )


Με αφορμή την αφορμή...


Σε σχέση με τους θεατές... (και το πώς μιλάνε μετά την παράσταση)...

Το βασικότερο μου θέμα... δεν είναι το αν αρέσει ή δεν αρέσει κάτι σε κάποιον... είναι το αν

α) έχει καταλάβει αν του αρέσει ή δεν του αρέσει (γιατί έχουν μπερδευτεί πια και οι θεατές και τους είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν αν κάτι τους αρέσει ή όχι. ).

β) πραγματικά λέει ότι του αρέσει ενώ του αρέσει ή λέει ότι δεν του αρέσει ενώ δεν του αρέσει, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από το τι λένε οι άλλοι γύρω του, (γιατί έχουν αγχωθεί πια και οι θεατές και τους είναι δύσκολο να εκφράσουν αυτό που τους αρέσει ή όχι. ).

γ) μιλάει στον καλλιτέχνη και ακούει τον καλλιτέχνη με πραγματικό ενδιαφέρον (έχει αφαιρέσει, όσο γίνεται, τα όποια δικά του θέματα, αν υπάρχουν.). Στόχος δεν είναι η κριτική αλλά η επικοινωνία (γιατί έχουν πιεστεί πια και οι θεατές και τους είναι δύσκολο να επικοινωνήσουν. ).

δ) εκφράζει την άποψή του με τέτοιο τρόπο ώστε να μην προσβάλλει κανέναν. Στόχος δεν είναι ο χλευασμός αλλά ο σεβασμός (γιατί έχουν στριμωχτεί πια και οι θεατές και τους είναι δύσκολο να σεβαστούν. ).

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, αλλά ας σταματήσω εδώ.

Ωραία... Τώρα αντί για θεατές ας γράψουμε άνθρωποι... και βλέπουμε ότι τα ίδια θέματα που έχουμε στην επικοινωνία θεατή-ηθοποιού έχουμε και στην επικοινωνία ανθρώπου προς άνθρωπο.

Προσωπικά, πιστεύω πως θα χρειαζόταν μια σχολή εκπαίδευσης θεατών (και, φυσικά, θεωρώ ότι θα χρειαζόταν και μία καλή σχολή εκπαίδευσης ηθοποιών... απλά τώρα νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για το ότι νιώθω πως απουσιάζει και η εκπαίδευση των θεατών. Οι θεατές εκεί θα μάθαιναν από τα πιο απλά, τα πιο βασικά, όπως το ότι δεν είναι δυνατόν να τρως πατατάκια την ώρα μιας παράστασης ή να χτυπάει το κινητό σου, μέχρι τα πιο σύνθετα, τα πιο βαθιά, όπως το πώς να βλέπεις ή να βιώνεις μια παράσταση...

Αυτό που θα μάθαιναν εκεί δεν θα ήταν το να τους αρέσουν όλες οι παραστάσεις. Δεν θα ήταν το να μην τους αρέσουν όλες οι παραστάσεις. Δεν θα μάθαιναν πως υπάρχουν συγκεκριμένες παραστάσεις που πρέπει να τους αρέσουν και συγκεκριμένες παραστάσεις που πρέπει να μην τους αρέσουν. Θα ήταν το να κοιτάζουν και το να νιώθουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο... ύστερα το να μπορέσουν να αρχίσουν να εκφράζουν αυτό που είδαν ή που ένιωσαν... ύστερα το να συζητάνε εποικοδομητικά και ουσιαστικά πάνω στις διάφορες δημιουργίες... και μεταξύ τους και με τους καλλιτέχνες...

Εγώ κι αν είμαι από τους ανθρώπους που θα πουν πως νιώθουν πως αρκετοί καλλιτέχνες δεν σέβονται τους θεατές τους. Όμως είμαι και από τους ανθρώπους που θα πουν πως νιώθουν πως και αρκετοί θεατές δεν σέβονται τους καλλιτέχνες τους. Είναι μια αμφίδρομη σχέση και ωραία θα ήταν να αρχίσει να αλλάζει αυτή η σχέση και από τις δύο πλευρές...

Χρειάζεται μια σχολή εκπαίδευσης Ανθρώπων. Κανονικά λέγεται σχολείο, φαντάζομαι... Αλλά, αλήθεια, ο λόγος που απουσιάζουν οι Άνθρωποι είναι γιατί ποτέ δεν μας έμαθαν να είμαστε Άνθρωποι. Δεν θυμάμαι να μας δίδαξαν τον σεβασμό, την ανθρωπιά, την ευγένεια, την αλήθεια, την αγάπη. Και το πιο φοβερό είναι ότι όλα αυτά διδάσκονται... Όσο πιο νωρίς τα διδάξεις και τα διδαχτείς τόσο πιο καλά. Όσο πιο αργά τόσο πιο δύσκολα.

Πολλές φορές, ρίχνω την ευθύνη στους καλλιτέχνες. Πάρα πολλές. Και σίγουρα έχουν διαφορετικού τύπου ευθύνη από τους θεατές. Γιατί βρίσκονται σε πιο ισχυρή θέση όταν δημιουργούν. Και έχει άλλη βαρύτητα η θέση τους. Έχουν μια θέση «εξουσίας» και για αυτό χαίρομαι όταν συναντάω καλλιτέχνες που δεν «εκμεταλλεύονται», κατά του θεατή, αυτή τους την θέση. Αλλά ένιωσα την ανάγκη, να μιλήσω για λίγο και για την ευθύνη των θεατών. Διαφωνώ όταν ακούω καλλιτέχνες να λένε πως αυτά θέλει το κοινό κι αυτά του δίνουν. Το υποστήριζα παλιά, το υποστηρίζω και τώρα. Δεν θέλει αυτά το κοινό. Απλά το κοινό δέχεται ό,τι του προσφέρουν. Είναι καιρός να αλλάξει κι αυτό. Όχι με το να αρχίσει να γιουχάρει. Αλλά με το να αρχίσει να έχει άποψη. Όχι με το να αρχίσει να χτυπάει το πόδι του κάτω γκρινιάζοντας. Αλλά με το να αρχίσει να δίνει το χέρι του πλησιάζοντας. Έχει δικαίωμα να του αρέσει ή να μην του αρέσει κάτι. Έχει δικαίωμα να μείνει ή ακόμα και να φύγει. Έχει δικαίωμα να πάρει θέση πέρα από την θέση του θεατή (ή τουλάχιστον πέρα από την θέση του «σημερινού» θεατή.). Και δεν εννοώ να αρχίσουν να ανεβαίνουν οι θεατές στην σκηνή (παρένθεση, έχει γίνει μόδα κι αυτό το να ανεβάζουν τους θεατές με το ζόρι στην σκηνή, φέρνοντας τους σε δύσκολη θέση... δεν εννοώ αυτό... το να αρχίσουν πια οι θεατές να ανεβαίνουν από μόνοι τους στην σκηνή! Άλλο εννοώ.)... εννοώ να αρχίσουν να καταλαβαίνουν οι άνθρωποι την ζωή...

(Κατανόηση... Τι ωραία λέξη... Τι ξεκούραστη αίσθηση... )...

Νομίζω τότε... μόνο τότε... η δημιουργία... θα αρχίσει να έχει μια άλλη μορφή... αυθεντική... ανθρώπινη...