Όνειρο Όνειρα Όνειρο...

(Νόμιζα πως θα γράψω... μόνο ένα-δύο όνειρα... αλλά ας γράψω και ένα τρίτο... )


Όνειρο Όνειρα Όνειρο...

Είδα στο όνειρό μου, έναν δάσκαλό μου... Ήταν σε μια σχολή – άδεια – και πήγαινε σε μια αίθουσα να διδάξει... Εγώ τον ακολουθούσα... Δεν θα έμενα στο μάθημα μαζί του... Απλα προχωρούσα μαζί του, όπως μιλούσαμε, μέχρι να φτάσουμε στην αίθουσα... Περνούσαμε από διάφορους διαδρόμους και διάφορες σκάλες... Έπειτα μεταφερθήκαμε χωρίς να μεταφερθούμε... Η σχολή έγινε ένα γκρεμισμένο κτήριο... Μου μίλαγε για εκείνον... για το σημείο στο οποίο βρίσκεται... και γύρω μας το τοπίο γινόταν όλο και πιο ερειπωμένο... Με ρώτησε αν διάβασα το βιβλίο του πατέρα του. Ο πατέρας του εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, με κάποιο επιστημονικό θέμα. Του είπα ότι δεν το διάβασα. Έπειτα με κοίταξε σαν να είναι απογοητευμένος (από εμένα). «Υπέγραψες τον επικήδειο σου.» μου είπε. Εννοώντας πως πήρα λάθος μονοπάτια και βρέθηκα σε λάθος δρόμο... Έπειτα έφυγε και έμεινα μόνη μου στο γκρεμισμένο κτήριο... Προσπαθούσα να βρω τον δάσκαλό μου;... Είχε ξεχάσει κάποια πράγματα... σκορπισμένα... σε διάφορες εσοχές των τοίχων... κάποιες καρτούλες με στοιχεία... τηλέφωνα, ονόματα... Δεν είδα καλά... Δεν θυμάμαι... Ήταν, όμως, δικά του... και ήθελα να τον βρω και να του τα δώσω... Ήταν και κάποιοι άλλοι εκεί... και φοβήθηκα ότι θα του τα πάρουν... Προσπάθησα να τα μαζέψω και να τα έχω όλα μαζί σε ένα σημείο... σε μία από τις εσοχές... Και έμεινα εκεί δίπλα τους... μην ξέροντας τι να κάνω... Να περιμένω; Να φύγω; Να τα προσέχω; Να τα πάρω μαζί μου και να του τα δώσω όταν τον ξαναδώ; Έπειτα από το γκρεμισμένο κτήριο... με τους πέτρινους γκρίζους τοίχους... βρέθηκα στα διαφορετικά έντονα χρώματα... σε έναν παιδότοπο... Παιδιά... Γέλια... Ο δάσκαλος μου ήταν εκεί... Δίδασκε σε παιδάκια... Τους έκανε μια άσκηση... Τους είπε πως έχουν συγκεκριμένο χρόνο για να βρουν μέσα στον χώρο τα αγαπημένα τους παιχνίδια και να τα πάρουν μαζί τους... Να τα μαζέψουν όλα σε ένα σημείο... Είχαν λίγο χρόνο... Άκουγαν τα δευτερόλεπτα να μετράνε αντίστροφα... Η φωνή του δασκάλου μου σταθερή... 10... Τα παιδάκια άρχισαν να τρέχουν πάνω- κάτω σε όλο τον χώρο μαζεύοντας παιχνίδια. Με ενθουσιασμό, γέλια, πανικό, άγχος... 9... Εγώ απλά καθόμουν ανάμεσα στα παιχνίδια και στα παιδάκια... σε κάποια γωνίτσα του χώρου... σε κάποια άκρη της αίθουσας... και παρατηρούσα... 8... Ένα κοριτσάκι στην άλλη άκρη της αίθουσας με έδειξε... Τίποτα άλλο δεν ήθελε... Με έδειχνε από μακρυά σαν να είμαι το αγαπημένο του παιχνίδι... 7... Γέλασα... «Με δείχνει σαν να είμαι παιχνίδι!» είπα... δεν ξέρω σε ποιον... Στον δάσκαλό μου; Στα παιδάκια γύρω μου; Στον εαυτό μου; Σε όλους; Σε κανέναν;... 6... Το κοριτσάκι συνέχισε να με δείχνει. Δεν έψαχνε για κανένα άλλο παιχνίδι... Ήταν καθισμένο, ακίνητο, ήρεμο, με κοίταζε και απλά είχε σηκώσει το ένα του χέρι και ο δείχτης του χεριού του έδειχνε εμένα... 5... Σταμάτησα να γελάω. 4... Σηκώθηκα και άρχισα να πηγαίνω προς αυτό. 3... Ο χρόνος τελείωνε... Και αυτό το κοριτσάκι ήθελε εμένα, μόνο εμένα... 2. Πήγα κοντά της... Ήταν ένα μικρό, ξανθό, γαλανομάτικο, όμορφο, κοριτσάκι... 1. Κάθισα δίπλα της. 0. Ο χρόνος τελείωσε. -1. Το όνειρο τελείωσε.


(Μετά από κάποιες ημέρες... Έμαθα, τυχαία, ότι ο δάσκαλος μου, που έχω χρόνια να τον δω, έγραψε το πρώτο του βιβλίο... Τι περίεργο... Να δω στον ύπνο μου ότι μου έλεγε ότι εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο ο πατέρας του και να μαθαίνω πως θα εκδόσει εκείνος σύντομα το πρώτο του βιβλίο...)...