Κάτι Καινούριο...

Είχα ανάγκη να ξεκινήσω κάτι καινούριο... Χωρίς να έχω τα χρήματα σκέφτηκα να κάνω ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικό από απόσταση... Για την γραφή και για την συγγραφή. Ο λόγος που το σκέφτηκα αυτό, πέρα από το ότι μου αρέσει το γράψιμο, είναι το ότι ενθαρρύνω άλλους ανθρώπους να γράφουν... Και ήθελα να έχω λίγες παραπάνω γνώσεις πάνω σε αυτό το αντικείμενο... την «γραφή»... την «συγγραφή»... Πλήρωσα το πρώτο ποσό... και δεν ήταν και λίγα τα χρήματα... Ζήτησα από κάπου, δηλαδή από κάποιον, χρήματα για να το πληρώσω... Και οι σημειώσεις που μου έστειλαν μου φάνηκαν – πώς να το πω – πρόχειρες... Περίμενα βιβλιογραφία... Περίμενα υλικό για μελέτη... Περίμενα... δεν ξέρω ακριβώς τι περίμενα... Μου πρότειναν ένα βιβλίο (μόνο ένα!) κι αυτό υπήρχε ήδη στην βιβλιοθήκη μου... Ήθελα να μάθω... κάτι παραπάνω... Και να φανταστεί κανείς πως από την αρχή δεν ξεκίνησα με μεγάλες προσδοκίες... Φυσικά, αποφάσισα πως δεν θα συνεχίσω... Δεν μου άρεσε αυτή η προχειρότητα... Και δεν μου άρεσε και το απρόσωπο... Τα αυτόματα αυτοποιημένα μηνύματα... Μου έλειπε το προσωπικό στοιχείο... Με ποιον μιλάω; Με ποιον επικοινωνώ; Νόμιζα πως θα έχουμε κάποια (ηλεκτρονική) επαφή με αυτόν που υποτίθεται πως μας διδάσκει. Το από απόσταση, δεν σημαίνει, κατά την γνώμη μου, και αποστασιοποιημένο.

Είχα ανάγκη να ξεκινήσω κάτι καινούριο... Μα πάλι θα μείνω να παλεύω με τα παλιά...

Δεν πειράζει... Θα συνεχίσω αυτό που κάνω... Όπως μπορώ... Όσο μπορώ... Κι ας μην νιώθω ότι έχω τις γνώσεις ούτε ότι ποτέ θα τις βρω... Θα κάνω ότι κάνει όλος ο κόσμος... απλά κολυμπάει όπως τον έριξαν στην θάλασσα... απλά εγώ θα γνωρίζω ότι είναι πιο λογικό να σε μάθουν κολύμπι πριν σε πετάξουν στα κύμματα... και ποτέ δεν θα είμαι και δεν θα γίνω ευχαριστημένη με αυτήν την γενικότερη προχειρότητα που κυριαρχεί...

Ακόμα κι αν γίνω μέρος της (ανατριχιάζω μόνο και στην ιδέα αλλά είναι πολύ πιθανό να μην βρεθεί άλλη διέξοδος για εμένα)...

Θα γνωρίζω και θα θυμάμαι ότι...

ΔΕΝ ΜΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ.

Και σε αυτούς αργότερα που θα μου λένε ότι θέλουν ή φαντάζονται ή επιθυμούν τα πράγματα διαφορετικά... δεν θα τους λέω ότι δεν γίνεται... δεν θα τους λέω ότι δεν υπάρχει άλλη λύση... θα τους λέω... πως είμαι σίγουρη πως υπάρχουν άλλοι δρόμοι απλά εγώ δεν στάθηκα ικανή για να τους βρω... Και θα τους ευχηθώ να τους βρουν αυτούς τους δρόμους και να τους ανοίξουν όχι μόνο για τους εαυτούς τους... αλλά και για όλους εκείνους τους ανθρώπους που τους έχουν ανάγκη...

(Ω! Άνθρωποι με την διαφορετική λογική σας! Πόσο καταδικασμένοι νιώθετε να είστε δυστυχισμένοι... Πώς να σας πείσω πως δεν γεννηθήκατε σε λάθος κόσμο ούτε σε λάθος εποχή! Για εσάς κάθε εποχή θα ήταν δύσκολη και κάθε κόσμος δυσβάσταχτος... Πόσο μαζί σας είμαι! Από όπου κι αν έρχεστε και όπου κι αν θα πάτε! Πόσο σας νιώθω και πόσο σας καταλαβαίνω! Πόσο ελπίζω να πετύχετε! Είθε να συναντηθούμε σε εκείνα τα σημεία της ζωής που κανείς δεν μπορεί να μας συγκρατήσει από το να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε... Εκεί οι μικρότητες δεν μας αγγίζουν και οι υποκρισίες δεν μας στενοχωρούν... Ο χώρος μας είναι απεριόριστος και ο χρόνος μας ατελείωτος... Εκεί παίρνει μορφή αυτό που οι άλλοι ονομάζουν αδύνατο... Υλοποιούνται τα όνειρα... και οι άνθρωποι αποχτάνε πρόσωπο και φωνή... ) ...