Όνειρα Όνειρα Όνειρα...

(Αυτές τις ημέρες βλέπω πολλά και περίεργα όνειρα... Νομίζω ότι είναι η ζέστη... όταν έρχεται... έρχονται μαζί της και όνειρα παραζάλης... Δυό-Τρία όνειρα... Κάθε μέρα... Δεν θα τα γράψω όλα... Μόνο ένα-δύο...)


Όνειρα Όνειρα Όνειρα...

Είναι ένα παιδί, ένας μικρός νεαρός, που συμπαθώ πολύ. Τον ξεχώρισα γρήγορα, αμέσως, για την εξυπνάδα του και για τον τρόπο σκέψης του, και σύντομα ανακάλυψα πως δεν ήταν καθόλου τυχαίο που μου κίνησε το ενδιαφέρον από την αρχή. Ταλαιπωριόταν για ένα σωρό πράγματα από τα οποία άνετα θα μπορούσα να ταλαιπωριέμαι κι εγώ.

Ο νεαρός, λοιπόν, μπήκε στο όνειρό μου και ήρθε για να μου πει πως ένας σκηνοθέτης, με τον οποίο συνεργαζόταν, μίλαγε πολύ άσχημα... για εμένα. Κι εγώ τον ρώτησα αν μίλαγε άσχημα για εμένα σαν άνθρωπο ή για εμένα σαν ηθοποιό... αν τα άσχημα λόγια του ήταν για την προσωπικότητά μου στην ζωή ή για την προσέγγισή μου στην τέχνη.

Δεν έχω ιδέα γιατί το ρώτησα αυτό. Αλλά είχε σημασία να μάθω το για τι μίλησε (ίσως για να καταλάβω και το γιατί;). Ήθελα να μάθω τι ακριβώς είπε. Και ένιωθα πως θα ήταν πιο δικαιολογημένο (;!) να μιλάει άσχημα για εμένα στην ζωή παρά για εμένα στην τέχνη. Γιατί... γνώριζα ανθρώπους που, επειδή δεν ανέχτηκαν το ότι δεν δεχόμουν να ανεχτώ... άρχισαν να μιλάνε άσχημα για εμένα... και ήταν πολύ πιθανό ακόμα ένας άνθρωπος να έπεσε σε αυτήν την παγίδα.

Αλλά δεν έχει σημασία... Γιατί αυτοί που τους ενδιαφέρεις δεν ακούνε τα λόγια κανενός άλλου για εσένα... έχουν ανάγκη από το να σε γνωρίσουν και να σε ζήσουν για να έχουν την δική τους γνώμη και όχι την γνώμη κάποιου άλλου... Και αυτοί που σε ενδιαφέρουν δεν δίνουν σημασία σε αυτά που δεν έχουν αξία. Τα κακά λόγια, λοιπόν, δεν σε αγγίζουν και δεν σε ορίζουν. Ούτε και οι άνθρωποι που τα λένε.

Αρκεί να εμπιστεύτείς τους ανθρώπους που τα ακούνε. Εκείνοι ξέρουν να φιλτράρουν... και να αφήσουν να περάσει η αλήθεια...

Αλλά ακόμα κι εκείνοι αν παρασυρθούν... Και πάλι... η αλήθεια δεν κινδυνεύει...

Στο όνειρο δεν έλαβα απάντηση...

Με κοίταζε ο νεαρός...
Μα δεν μου είπε...
Θα μου έλεγε...
Αλλά δεν πρόλαβε να μου πει...
Άρχισε να μου μιλάει..
Για όλα όσα ειπώθηκαν...
Όχι μόνο δεν φοβόμουν αλλά ήθελα να τα ακούσω...
Αλλά το όνειρο σταμάτησε...

Με το που ξεκίνησε ο νεαρός, σταμάτησε το όνειρο...

Κι έτσι... όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα... τα λόγια δεν έφτασαν εκεί που θα έπρεπε να φτάσουν... δεν έφτασαν αυτά που λέγονταν πίσω από εμένα για εμένα, σε εμένα... αλλά απέναντί μου ένας άνθρωπος εμπιστοσύνης... μου έδειχνε με το βλέμμα του, με την γλώσσα του σώματος, με τον τόνο της φωνής, πως, ό,τι κι αν ειπώθηκε, καμία λέξη δεν έπαιξε ρόλο για εκείνον... Αυτά που πίστευε για εμένα πριν, τα ίδια πίστευε και τώρα... Και τότε κατάλαβα πως ήταν ένας άνθρωπος-ασπίδα. (Γίνεται ασπίδα μόνο όπου και όταν χρειάζεται... για να προστατεύσει… από ξαφνικές ή μη ξαφνικές επιθέσεις... για να υπερασπιστεί... τα μεγάλα ή και τα μικρά... Η ίδια η ανθρωπιά του είναι η ασπίδα του...).

Οι καλοί άνθρωποι είναι πέρα από τα κακά λόγια...
Οι όμορφες διαθέσεις νικούν τις άσχημες λέξεις...
Η πραγματική επικοινωνία ξορκίζει την καθημερινή υποκρισία.

Και ό,τι είναι ανθρώπινο... όσο κι αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο... επιβιώνει.

Και όταν ξύπνησα... είχα απλά αυτήν την αίσθηση... του ανθρώπου... που παρά τα όσα λέγονται και τα όσα γίνονται... συνεχίζει...

Και έτσι το όνειρο μου τελείωσε... ατελείωτο...
Και έτσι η ζωή μου δεν τελείωσε... μη ατελείωτη...

Θνητή μα Θαραλλέα, συνέχισα... νιώθοντας πως έχω γύρω μου... ανθρώπους-ασπίδες...