Όνειρο Όνειρο Όνειρο...

(Αυτές τις ημέρες βλέπω πολλά και περίεργα όνειρα... Νομίζω ότι είναι η ζέστη... όταν έρχεται... έρχονται μαζί της και όνειρα παραζάλης... Δυό-Τρία όνειρα... Κάθε μέρα... Δεν θα τα γράψω όλα... Μόνο ένα-δύο...)


Όνειρο Όνειρο Όνειρο...


Ήμουν μέσα σε ένα λεωφορείο. (Λάθος! Ήμουν μέσα σε ένα τρόλεϋ! Το παραδέχομαι, συνέχεια μπερδεύω το λεωφορείο με το τρόλεϋ και το τρόλεϋ με το λεωφορείο. Μια ολόκληρη ζωή και στο μυαλό μου έχει οριστεί πως το λεωφορείο είναι κίτρινο και το τρόλεϋ είναι μπλε. Πρέπει πάντα να σκεφτώ πως το σωστό είναι ανάποδα από όπως είναι η αρχική μου αίσθηση. Δεν ξέρω γιατί το κάνει αυτό το μυαλό μου. Από παιδί μου ταίριαξαν αλλιώς οι λέξεις με τις εικόνες και δεν μπορώ ακόμα να το ξεπεράσω! Αλλά ας επιστρέψω στο όνειρο...)... Ήμουν μέσα σε ένα λεωφορείο (όχι, όχι, τρόλεϋ!) και έκλειναν οι πόρτες... και έξω στην στάση νόμισα πως είδα μια αγαπημένη φίλη, που στην πραγματικότητα έχω να δω πολύ καιρό, να στέκεται και να περιμένει. Και φορούσε ένα όμορφο κίτρινο φόρεμα που της ταίριαζε απέραντα πολύ. Την κοίταξα ξανά και ξανά... προσπαθώντας να καταλάβω αν είναι αυτή ή όχι ... Το λεωφορείο (Το τρόλεϋ, δεν θα το μάθω ποτέ!) έφυγε... κι εγώ άρχισα να περπατάω ανάμεσα στους ανθρώπους, δεν ήταν και πολύ γεμάτο, για να βρω κάποια θέση άνετη, όχι απαραίτητα για να καθίσω αλλά ακόμα και για να σταθώ... και είδα την φίλη μου, την ίδια φίλη, να κάθεται κι αυτή σε μια θέση... και να φοράει ένα κίτρινο φόρεμα... αλλά να υποτίθεται πως δεν είναι η ίδια κοπέλα που ήταν στην στάση... εκείνη την είχα αφήσει πίσω μου... και μπερδεύτηκα... Μου έκανε εντύπωση το ότι νόμισα ότι την είδα έξω από το λεωφορείο (αφού το μυαλό μου σκέφτεται λεωφορείο, λεωφορείο θα γράφω)... και εκείνη ήταν μέσα σε αυτό... και ήταν δύο διαφορετικές γυναίκες... που έτυχε να φοράνε κίτρινο φόρεμα... Σκέφτηκα τι σύμπτωση ήταν αυτή! Να νομίζω πως είναι εκεί και να είναι εδώ... Χάρηκα που την είδα... Ήθελα μόνο να μάθω αν είναι καλά. Αυτό ήθελα να ξέρω. Άρχισα να την ρωτάω ένα σωρό ερωτήσεις για την ζωή της στο τώρα, για το πώς είναι η ίδια... Μου φάνηκε... σοφή. Ακόμα πιο σοφή από όσο ήδη είναι. Δεν είχε θλίψη. Δεν είχε, όμως, ούτε ευτυχία. Είχε... σοφία. Ουσιαστική, βαθιά, σπάνια σοφία. Η ατμόφαιρα μας ήταν συνολικά λίγο μελαγχολική. Ένιωθα πως η συνάντησή μας είναι για λίγο, για τώρα... Μόνο για όσο διαρκεί η διαδρομή... Σύντομα θα είμαστε και πάλι μακρυά... Και ανάμεσα στις σκόρπιες φράσεις του διαλόγου μας, ανακαλύψαμε πως σε μια άλλη θέση στο ίδιο λεωφορείο (ναι, ναι, λεωφορείο) είναι και η αδερφή της... και να προσπαθώ να καταλάβω ποια αδερφή της είναι... μοιάζουν όλες τόσο πολύ... νομίσα πως είναι πιο η μικρή... Συζητάμε ακόμα άλλο λίγο όλες μαζί... και ύστερα σταματάμε να μιλάμε... Μένουμε σιωπηλές... και απλά συνεχίζουμε την για λίγο κοινή πορεία μας... και οι τρεις μας... μέσα στο ίδιο λεωφορείο... μέσα σε αυτό το μοναδικό στον κόσμο κίτρινο λεωφορείο...