8/24/15

Τα ίδια...



Ήταν τότε... που μπορούσα να σε ακούω... να μου λες τα ίδια και τα ίδια... κι εγώ να μην κουράζομαι... να μην βαριέμαι... Το αντίθετο... Ήταν σαν να σε άκουγα κάθε φορά για πρώτη φορά... Πώς γινόταν; Οι ίδιες λέξεις να δημιουργούν διαφορετικά συναισθήματα; Να μου φέρνεις σκέψεις ατελείωτες, ασταμάτητες, ανέγγιχτες... Να με κάνεις να νιώθω... πώς να το περιγράψω;... πώς να σε περιγράψω;... Να με κάνεις να νιώθω... σαν να κυλάω μέσα σε εσένα... Να ρέω... Μου έφερνες δάκρυα στα μάτια... ή με έκανες να χαμογελάω... Κι όμως... δεν άλλαζε κάτι σε εσένα... αλλά άλλαζε σε εμένα... Με σκοτείνιαζες... Έτσι απλά... Από την μια στιγμή στην άλλη... Είχες την ικανότητα να μου το κάνεις αυτό... Κι αυτό διαρκούσε από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη σου... Μέχρι την επόμενη φορά... Που πάλι θα μου ξαναπείς τα ίδια... τα ίδια... τα ίδια... Πόση επανάληψη! Πόσος πόνος! Πόση πικρή μελαγχολία! Πόσο βαθιά θλίψη! Ο χρόνος χανόταν μαζί με εμένα μέσα σε εσένα... Μέρες έφευγαν... Στιγμές έσβηναν από τον χάρτη της ζωής μου... Και δεν με ενδιέφερε... Μου αρκούσε... Αυτό το να σε ακούω... Εσένα... Μόνο εσένα... Γιατί με γέμιζες με αυτό που ο κόσμος δεν μπορούσε να με γεμίσει... Τελειότητα... Γιατί αν κάτι σίγουρα είχες... Ήταν αυτό... Ούτε ένα σημείο σου δεν θα μπορούσα, δεν θα τολμούσα να σου αλλάξω... Ήσουν... η ίδια η τελειότητα... Σπάνια την συναντάει κανείς... Για αυτό είναι και δύσκολο να την αποχωριστεί... Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πώς έτρεχε το μυαλό μου, την ταχύτητα των σκέψεών μου... Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πώς ένιωθε το σώμα μου, το βάθος των συναισθημάτων μου... Ήσουν η λύση μου σε σχέση με τον έξω κόσμο... Ήσουν ο μέσα κόσμος μου... Ισχυρός... Εύθραυστος... Κόσμος... Απλά υπήρχες έξω από εμένα... αλλά αυτό ήταν μια μικρή, μικρούτσικη, λεπτομέρεια... άνετα θα μπορούσες να εκφράζεις όλη την εσωτερική μου έκρηξη... Πόσο εγώ ήσουν! ...

Και να σκεφτεί κανείς πως ήσουν μόνο ένα τραγούδι...

και ένα τραγούδι είσαι ακόμα...

Μα εγώ σταμάτησα να σε ακούω... Γιατί ξέρω ακριβώς τι μου προκαλείς... και ούτε τώρα δεν είμαι αρκετά δυνατή... Κι αν καμιά φορά τολμήσω να σε ξανακούσω... αμέσως νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά.... και καταλαβαίνω... πως πρέπει να σε αφήσω πάλι για καιρό... ίσως και για πάντα...

Όπως σήμερα... που μετά από πολύ καιρό... σε άκουσα να μου λες... Τα ίδια... ξανά... για μια ακόμα φορά... και... μαζί με ένα αχνό χαμόγελο... δάκρυα ήρθαν στα μάτια μου... Σε άκουσα από την αρχή μέχρι το τέλος... και σε σταμάτησα...

Ακόμα σε θεωρώ ένα τέλειο τραγούδι...

Αλλά εγώ δεν είμαι τέλεια για να σε αντέξω...


No comments:

Post a Comment