Ήθελε και Ήθελα... «κάτι»

Ήθελε κάτι.
Ήθελε κάτι πολύ.
Ήθελε κάτι πάρα πολύ.
Προσπάθησε για αυτό.
Προσπάθησε πολύ.
Προσπάθησε πάρα πολύ.
Έπειτα...
Όπως ήταν οι συνθήκες...
Όπως ήταν οι καταστάσεις...
Κατάλαβε.
Πως δεν μπορεί να το έχει.
Πως δεν πρέπει να το θέλει.
Κι έτσι σταμάτησε να προσπαθεί.
Και όλοι του έλεγαν πως προσπάθησε λίγο,
Ενώ εκείνος ήξερε πως προσπάθησε πολύ.
Μπερδεύτηκε μετά.
Με τους στόχους και τα όνειρα...
Δεν υπήρχε...
Τίποτα να τον ευχαριστεί.
Τίποτα να θέλει.
Τίποτα να ποθεί.
Και γύρισε όλο τον κόσμο για να βρει κάποιον να τον βοηθήσει.
Αυτό το «κάτι» να ξαναβρεί,
Που θα του δώσει νόημα στην ζωή.
Και ήρθε σε εμένα (...), εμένα (!), εμένα (.),
-δεν έχω ιδέα πώς κατέληξε σε εμένα-
Νόμιζε πως εγώ γνωρίζω το μυστικό,
Για να προστατεύω αυτά τα «κάτι»,
Από τους ανθρώπους, για τους ανθρώπους...
Τι να του πω;
Τι να του δώσω;
Εγώ κι αν είχα χάσει αυτό το «κάτι» που ήθελα και ποθούσα...
Εγώ κι αν πια να προσπαθήσω δεν μπορούσα...
Κι όμως...
Τον βοήθησα χωρίς να το καταλάβω.
Απλά και μόνο...
Επειδή βρήκε έναν άνθρωπο (σχεδόν) σαν κι αυτόν.
«Σε ευχαριστώ» μου είπε.
«Τώρα ξέρω πως υπάρχει έστω κι άλλος ένας σαν κι εμένα.
Αυτό μου δίνει δύναμη να προσπαθήσω.
Αυτό μου δίνει όρεξη να συνεχίσω.»
Κι έφυγε...
Μετά από χρόνια,
Μου έστειλε γράμμα (...), γράμμα (!), γράμμα (.),
Πως έγινε πια,
Επιτέλους, αυτό που ήθελε να γίνει...
Και πως αν δεν με είχε συναντήσει,
Δεν θα τα είχε καταφέρει,
Να γίνει αυτό που έγινε.
Και να’ μαι εγώ...
Ακόμα εδώ.
Ίσως ο ρόλος μου δεν είναι να βρω τον δικό μου δρόμο.
Ίσως ο ρόλος μου να είναι να βοηθήσω τους άλλους να βρουν τον δικό τους.
Του είπα τότε την ιστορία της ζωής μου,
Του είπα τότε την ουσία της στιγμής μου,
Κι εκείνος οδηγήθηκε, από το τότε στο τώρα,
Στην ζωή του και στην στιγμή του.
Ίσως αυτός να είναι ο δρόμος μου,
Αυτός που οδηγεί τους άλλους στον δρόμο τους...