Σήματα

Ξύπνησα, πρωί πρωί, να βάλω πινακίδες στον δρόμο σου να μην χαθείς και έτσι όπως περπατούσα μου φάνηκε πιο όμορφος ο δρόμος σου έτσι όπως είναι, χωρίς πινακίδες, και αποφάσισα πως είναι κρίμα να τον πειράξω εξαιτίας της δικής μου ανασφάλειας. Θα τον βρεις τον δρόμο σου. Έτσι όπως επιλέξεις να τον βρεις. Με πινακίδες ή χωρίς. Έτρεξα στον δικό μου δρόμο γιατί με έπιασε όρεξη να τον περπατήσω και μου είχες βγάλει όλες τις πινακίδες μου, αυτές που είχα φτιάξει με τόσο κόπο, γιατί εσύ δεν μπόρεσες να νικήσεις την δική σου ανασφάλεια, γιατί ήθελες να κάνεις τον δρόμο μου ίδιο με τον δικό σου (και εγώ το θέλησα αυτό για ένα ανθρώπινο λανθασμένο λίγο), γιατί δεν μπόρεσες να με εμπιστευτείς πως θα βρω τον δρόμο μου όπως επιλέξω να τον βρω, γιατί, γιατί, γιατί... Ανάμεσα στα πεταμένα κατεστραμμένα σήματα μου έκανες σήμα να σε ακολουθήσω. Μα εγώ δεν σε ακολούθησα. Σου φώναξα να πας στον δρόμο σου και έμεινα στον δικό μου. Άρχισα να μαζεύω τα σήματά μου. Τα είχα ανάγκη αυτά τα σήματα. Σχεδόν όσο είχα ανάγκη και εσένα...