Το δήθεν τσιγάρο

Από όταν ήμουν μικρή είχα ανάμεσα στις διάφορες συνήθειες -παιχνίδια και αυτήν: Να τυλίγω χαρτάκια και να παίζω πως είναι τσιγάρα που τα καπνίζω. Μάλιστα, πού και πού, νομίζω οι γονείς μου άκουγαν να μην με αφήνουν να το κάνω γιατί μεγαλώνοντας θα καπνίσω (παρένθεση: Δεν κάπνισα).

Μέχρι σήμερα αν βρεθεί ένα εισιτήριο στο χέρι μου ασυναίσθητα το τυλίγω και το κρατάω στα δάχτυλά μου σαν τσιγάρο. Μερικές φορές μπορεί να το βάλω και στα χείλια μου. Καμιά φορά, με ηρεμεί ή με βοηθάει να σκεφτώ...

Κατά καιρούς, έχω μπερδέψει πολύ κόσμο με αυτό... Με έχουν ρωτήσει αν έχω φωτιά, αν θέλω φωτιά, αν έχω τσιγάρο και διάφορα άλλα μέσα στα χρόνια... Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι...

Χθες, λοιπόν, συνέβηκε το εξής...

Στον σταθμό του τρένου... Περιμένοντας το τρένο για να πάω στο Μοναστηράκι... Τύλιξα το εισιτήριο μου στο χέρι μου και περπατούσα πάνω κάτω καθώς είχα χαθεί στις διάφορες σκέψεις μου... Το κράτησα, το στριφογύρισα, στα δάχτυλά μου μπορεί και να το ανέβασα μέχρι τα χείλια μου... Δεν θυμάμαι... Μετά το ξετύλιξα... (και είμαι σίγουρη πως θα το ξανατύλιγα σε λίγο!)...

Με σταματάει, λοιπόν, ο υπεύθυνος εκεί και αρχίζει να μου λέει «Ξέρετε τι δεν μου αρέσει; Να με κοροιδεύουν μπροστά στα μάτια μου! Αυτό το πράγμα δεν μου αρέσει καθόλου! Να με κοροιδεύουν! Περάσατε από δίπλα μου, με είδατε που σας είδα (είχα περάσει όντως από δίπλα του, και όντως τον είδα που με είδε...), μου ήρθε όλος ο καπνός και...» εγώ αμέσως πήγα να του πω «Μα δεν καπνίζω... Είναι το εισιτήριό μου, να το τυλίγω έτσι και...» και εκείνος επέμενε πως του ήρθε ο καπνός του φανταστικού τσιγάρου μου... «Σας είδα που πετάξατε το τσιγάρο σας... Εκεί στο τέλος της αποβάθρας... Και όταν περάσατε δίπλα μου... Μου ήρθε όλος ο καπνός!»... Με αντιμετώπιζε σαν να λέω σχολικές δικαιολογίες... Εγώ το μόνο που είπα ήταν γελώντας (γιατί μου φαινόταν πολύ αστείο και το ότι άκουγα παρατήρηση για το κάπνισμα και το ότι του ήρθε όλος ο καπνός!) «Μα δεν καπνίζω... Δεν έχω καπνίσει ποτέ στην ζωή μου...». Και, κάποια στιγμή, βλέπει στο χέρι μου το εισιτήριο μου ξανά τυλιγμένο (χωρίς να το καταλάβω το είχα τυλίξει πάλι στο χέρι μου σαν ψεύτικο τσιγάρο)... και τον ακούω να ψιθυρίζει «Καλά αν το κρατούσατε έτσι... Μπορεί... » Μου ζήτησε «Συγνώμη» αλλά δεν κατάλαβα αν το εννοούσε ή όχι... Νομίζω το εννοούσε... Δεν κατάλαβα αν με πίστεψε... Νομίζω με πίστεψε... Δεν έχει και πολύ σημασία εξάλλου...

Μου έκανε πολύ εντύπωση πως μέσα από μία εικόνα... Ο άνθρωπος δημιουργήσε μία ιστορία με άλλες εικόνες... Ακόμα και το ότι με είδε να πετάω το τσιγάρο μου... Και το πιο φοβερό από όλα για εμένα είναι... Ότι του ήρθε ο καπνός... Επέμενε ότι του ήρθε ο καπνός... Τόσο πολύ του δημιουργήθηκε αυτή η ψεύτικη πραγματικότητα... που ένιωσε τον καπνό στο πρόσωπό του...

Ίσως ο άνθρωπος θα έπρεπε να έχει γίνει ηθοποιός...