Ό, τι κι αν σου πουν...

Ό,τι κι αν σου πουν για εμένα είναι ψέματα.

Μην τους πιστέψεις.
Μην τους ακούσεις.
Μην επηρεαστείς από αυτούς.

Αυτοί συνηθίζουν να μιλάνε χωρίς να γνωρίζουν.

Λένε για να λένε... υποστηρίζουν για να υποστηρίξουν, κουτσομπολεύουν για να κουτσομπολεύσουν, υπονομεύουν για να υπονομεύσουν...

Αν θέλεις να μάθεις κάτι για εμένα, ο μόνος τρόπος για να το μάθεις, είναι να με ρωτήσεις.

Τίποτα άλλο δεν θα σε κάνει να καταλάβεις. Τίποτα άλλο δεν θα σε φέρει κοντά μου.

Εκτός... Εκτός αν προτιμάς τις αποστάσεις. Εκτός αν δεν θέλεις να με μάθεις. Αν δεν σε ενδιαφέρω εγώ αλλά σε ενδιαφέρει αυτό που θα φτιάξει το μυαλό σου με βάση τα λόγια των άλλων ή με βάση τις ανάγκες τις δικές σου ή με βάση οτιδήποτε άλλο έξω από εμένα. Οφείλω να σου υπενθυμίσω... δεν υπάρχει τίποτα να μάθεις έξω από εμένα για εμένα. Όσα υπάρχουν να μάθεις για εμένα, υπάρχουν εδώ. Μέσα. Μέσα στο μυαλό μου, κυρίως, μέσα στο μυαλό μου. Και μετά μέσα στην καρδιά μου. Αλλά εκεί έξω... δεν υπάρχω εγώ. Πουθενά. Δεν θα με βρεις μέσα στους ανθρώπους. Δεν μοιάζω με αυτούς. Δεν διαφέρω από αυτούς. Δεν βρίσκομαι μέσα σε αυτούς. Οι άνθρωποι με προσπερνάνε. Νομίζουν πως κάτι έμαθαν ή κατάλαβαν για εμένα. Αλλά δεν κατάλαβαν τίποτα. Τίποτα απολύτως. Βέβαια, ίσως να κάνω κι εγώ το ίδιο με αυτούς. Δεν έχεις άδικο. Μπορεί. Μπορεί να το κάνω. Μπορεί να το κάνουμε όλοι. Για αυτό, όμως, προσπαθώ να προλάβω τις καταστάσεις και να σου τονίσω πως αν ενδιαφέρεσαι για κάτι παραπάνω σε σχέση με εμένα, έλα σε εμένα. Είναι ο πιο εύκολος δρόμος επικοινωνίας. Ο άμεσος. Ο απλός.

Οι άνθρωποι με έχουν απογοητεύσει.
Φαντάζομαι και εσένα.

Και οι σχέσεις με έχουν απογοητεύσει.
Φαντάζομαι και εσένα.

Αλλά δεν με έχεις απογοητεύσει εσύ.
Δεν με έχει απογοητεύσει η σχέση μου μαζί σου.

Αυτό κρατάω.
Αυτό θυμάμαι.

Κι αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίζω.

Αφού, λοιπόν, δεν με έχεις απογοητεύσει και δεν σε έχω απογοητεύσει, τουλάχιστον όχι ακόμα, θέλω να προσπαθήσω να πάμε σε ένα παραπάνω (ή παρακάτω) επίπεδο την σχέση μας. Δεν θέλω να είμαστε όπως όλοι οι άλλοι. Θέλω να βγάλουμε τους άλλους από την σχέση μας. Τα λόγια των άλλων, οι πράξεις των άλλων, ανήκουν στους άλλους όχι σε εμάς. Και η δική μας σχέση αφορά μόνο εμάς. Και η δική μας ζωή αφορά μόνο εμάς. Οι αδυναμίες μας είναι αυτές που μας στρέφουν στους άλλους. Ζητάμε, ζητάμε, όλο ζητάμε. Επιβεβαιώσεις, μπράβο, και συγχαρητήρια. Και όταν αυτά δεν έρχονται νομίζουμε πως αυτό κάτι σημαίνει. Αλλά δεν βγαίνει κανένα συμπέρασμα ούτε από τις «ζητοκραυγές» ούτε από τα «θαψίματα». Κόλακες και προδότες. Προδότες και κόλακες. Άλλοι σε καίνε στην πυρά και άλλοι χειροκροτάνε. (Από αυτούς...) Όλοι είναι εχθροί σου. Κι αυτοί που βλέπουν, κι αυτοί που ακούν, κι αυτοί που σε έφεραν μέχρι εκεί, κι αυτοί που σε έδεσαν, κι αυτοί που σε έκαψαν. Αυτοί που χειροκροτάνε όμως... ίσως... είναι οι χειρότεροι, φίλε μου. Αυτοί που χειροκροτάνε. Να τους φοβάσαι. Όπως και αυτούς που παρατηρούν και δεν μιλάνε, αυτούς που βλέπουν και σιωπούν... που διαφωνούν και, όμως, δεν αντιδρούν... Και αυτούς... Να τους θυμάσαι.

Τίποτα μην εμπιστεύεσαι. Τίποτα και κανέναν.
Εγώ εμπιστεύομαι εμένα και εσένα.
Αυτό είναι όλο.
Μέχρι εκεί φτάνει η εμπιστοσύνη μου.
Και είμαι τυχερή που εμπιστεύομαι κι άλλον έναν εκτός από τον ίδιο τον εαυτό μου.
Πόσα ευχαριστώ είπα στην ζωή για εσένα ούτε που ξέρω.
Σταμάτησα να μετράω.
Και καλά έκανα που σταμάτησα γιατί δεν έχουν νόημα πια οι αριθμοί.
Τίποτα δεν έχει νόημα πια.

Μόνο εσύ. Και εγώ.

Μόνο εμείς.

Μόνο εκεί βρίσκω το νόημα.

(Και ευχόμαι εμείς να σταθούμε δυνατοί και να μην συμπεριφερθούμε όπως οι υπόλοιποι... Εύχομαι να μην μας νικήσουν οι αδυναμίες μας... και να βάλουμε την αγάπη πάνω από τον εγωισμό... και την σχέση μας πάνω από εμάς...)